Categoriearchief: Spiritualiteit

Een remedie tegen eenzaamheid.

Het is wel duidelijk dat de Corona crisis bij veel mensen gevoelens van angst en eenzaamheid oproept. Dat laatste gevoel komt veel voor bij ouderen, met name als ze in een verpleeghuis zitten of zonder partner thuis wonen; bij jongeren, die hun feestjes missen en het gezamenlijk ‘chillen’; bij studenten, en bij thuiswerkers die fulltime thuis moeten werken. En natuurlijk ook bij mensen die door Corona hun baan hebben verloren. In dit blok wil ik een hulpmiddel aandragen dat soms kan helpen die gevoelens te verdrijven: Gebed.

Nu is bidden vanzelfsprekend voor hen die geloven: in een persoonlijke God, Jezus, Maria, heiligen, die zich om jou bekommeren. Maar wat als je niet gelooft, of alleen maar in een vage onpersoonlijke kracht die de wereldorde heeft geschapen en voortstuwt? Misschien laat die kracht zich kennen door de wonderen van de natuur, of door kunst, of door de fysieke en spirituele wetten die dit bestaan beheersen, maar daarmee wordt die kracht nog niet een identiteit die zich persoonlijk met jou bezig houdt.

Je hoeft echter niet gelovig te zijn om te bidden. Het is voldoende als je de mogelijkheid open houdt dat er een subtiele, onzichtbare wereld bestaat, waarin zich allerlei entiteiten bevinden: geesten, demonen, deva’s, engelen, gestorvenen – misschien zelfs God. Je hoeft er niet in te geloven, maar moet wel weten dat je nooit kunt bewijzen dat die wereld niet bestaat. Als je er niettemin absoluut van overtuigd bent dat de materiële wereld alles is wat er is, dan is dit blog niet voor jou bedoeld.

Maar als je nu niet gelovig bent, tot wie moet je dan bidden? Dan doe je even alsof er wel iemand of iets is tot wie of waartoe je je kunt wenden. Je speelt een spel, waarvan je weet dat het een spel is – maar het is niet ondenkbaar dat dit spel al doende toch betekenis gaat krijgen. En je kiest een eigen aanspreektitel: Aanwezige, Aanwezigheid, Systeem, God, Eeuwige, Grote Geest, meester, geliefde, – of, als je wilt bidden tot jouw persoonlijke gids of beschermengel, kun je zijn of haar naam gebruiken.

Een van de effecten van bidden is de ervaring dat je niet meer zo alleen bent – of je nu echt gelooft of niet. Zelfs als je gebeden niet verhoord worden, althans niet op een manier die jij je had voorgesteld, of je geen antwoord krijgt, dan nog ontstaat er een contact, misschien alleen maar in je verbeelding, misschien ook daadwerkelijk. En waarom zou wat er zich in je verbeelding afspeelt niet ook werkelijkheid zijn? Zo kun je je gevoelens van eenzaamheid verlichten en enige intimiteit ervaren.

Er is nog veel meer over te vertellen, maar dat moet ik uitstellen tot een volgende keer. Intussen kan wie zich er voordien verder in wil verdiepen terecht bij verschillende boeken over gebed. Twee noem ik hier: Mijn eigen Gebedsboekje voor zoekers, alleen nog tweede hands verkrijgbaar en:

Staat het in de sterren?

Geef een reactie

Ik heb een ambivalente verhouding met astrologie. Dat de maan enige invloed heeft op onze wereld kan ik nog begrijpen. Ze veroorzaakt de bewegingen van eb en vloed, en beïnvloedt de menstruatiecyclus bij vrouwen. Maar dat verre planeten of sterrenconstellaties gebeurtenissen hier op aarde veroorzaken. . . dat kan ik me nauwelijks voorstellen.

Anderzijds heb ik in mijn leven een aantal opmerkelijke uitspraken van astrologen gehoord, zowel wat betreft mijn eigen leven, als wat betreft de wereld als geheel. Zo is door gerenommeerde astrologen (onder wie Karen Hamaker en Lynn Bell*) al jaren geleden voorzien dat we zo rond 2019/2020 als wereld in een ernstige crisis zouden belanden. Dat zou te maken hebben met de stand van de planeten Saturnus, Jupiter en Pluto in hun onderlinge relatie, alsook met het feit dat dit alles net plaats vindt in de laatste graden van het sterrenbeeld steenbok. Hier begrijp ik allemaal niets van, maar ik heb er dan ook niet voor gestudeerd.

Betekent dit nu dat we moeten geloven dat ons leven bepaald wordt door de stand der planeten en sterren? Met andere woorden: door het tevoren bepaalde (nood)lot? (vergelijk mijn blog van 8 oktober) Dat geloof ik toch niet. Zoals mw. Drent eens zei: “de sterren neigen; ze dwingen niet.” En Karen Hamaker: er is geen oorzakelijke relatie tussen de stand van de hemellichamen en wat er op aarde gebeurt. Je moet het meer zien als parallellen, de beide werkelijkheden spiegelen elkaar. De stand der planeten en sterren geven een context van wat er op aarde gebeurt die je in symbolische taal kunt duiden. Alles in dit heelal hangt met alles samen – één grote eenheid. Je kan natuurlijk precies beschrijven wat de stand der planeten/sterren op een bepaald moment of in een bepaalde periode zal zijn. Daaruit is de context, het raamwerk af te leiden waarbinnen huidige en toekomstige gebeurtenissen plaats vinden. Maar wat we in of met die constellatie doen, hoe we erop reageren, op individueel of collectief niveau, is geheel aan ons. Bovendien moeten we ons realiseren dat de interpretatie van die constellatie – de specifieke werking van planeten, de stand van de planeten in verhouding tot elkaar en hun plaats in de dierenriem op een bepaald moment – een mensenzaak is. Soms is die interpretatie gebaseerd op eeuwenoude tradities of onbewuste archetypen, maar toch . . . het blijft subjectief. Daarom zijn specifieke en absolute toekomstvoorspellingen met behulp van astrologie onmogelijk. Astrologen die dat wel doen zijn niet bona fide.

Het is niettemin wel te begrijpen dat vele staatsmannen, politici, bedrijfsleiders, en vele, vele anderen toch regelmatig astrologen raadplegen. Die kunnen informatie aandragen die confronterend of inspirerend is en van belang kan zijn voor komende beslissingen, of stimuleert tot een verdiepend zelfinzicht. Daar is niets mis mee, als de ontvangers van die informatie – wij dus ook – kritisch blijven en nooit vergeten dat het gaat om duidingen, en dat wij uiteindelijk zelf verantwoordelijk zijn voor de inzichten die we accepteren en de keuzen die we maken en de gevolgen daarvan. Wij kunnen die verantwoordelijkheid niet afschuiven op aardse of hemelse machten of omstandigheden. Bij nader inzien geloof ik dat mijn verhouding tot de astrologie wat minder ambivalent is dan ik dacht voordat ik er eens even over na-dacht.

*) https://www.youtube.com/watch?v=fFC29PDF14U https://lynnbellastrology.com

Hoe kun je het land bezitten?

Geef een reactie

Diegenen die me al wat langer kennen weten dat ik al jaren voorstander ben van het afschaffen van particulier grondbezit. Ik ben natuurlijk lang niet de enige, en ook niet bepaald de eerste die dit standpunt inneemt. Ik sta daarmee in een lange spirituele traditie. Beroemd is bijvoorbeeld de rede die het stamhoofd van de native Suquamish hield in 1854, toen gouverneur Stevens hem aanbood zijn land te kopen (zie het fragment uit die toespraak hierboven). Voor hem was het land waarin en waarop hij leefde zijn moeder – en je moeder kun je natuurlijk niet bezitten. Ook in de Joods-Christelijke traditie bestaat het idee dat je het land, de grond niet kunt bezitten. Zie bijvoorbeeld Lev. 25 vs. 23. ‘Het land zal niet voor altijd verkocht worden, want het land is van Mij, en gij zijt vreemdelingen en bijwoners bij Mij’ (God). In de Joodse traditie is daar het idee van het Jubeljaar uit voortgekomen: in ieder 50e jaar wordt het land gelost en opnieuw verdeeld (ook een bijbels voorschrift trouwens*). En in Christelijke kring heeft het idee van ‘rentmeesterschap’ opgeld gedaan (in het bijzonder sinds Kuyper). Een rentmeester bezit het land niet maar beheert het. Ook het idee van de ‘commons’ (meent, gemeynt of marke) is een stap in de richting van collectief grondbezit: gemeenschappelijk land dat van iedereen is en door iedereen gebruikt kan worden.

Helaas worden deze ideeën vandaag de dag nauwelijks meer in praktijk gebracht. Grond is een commercieel goed geworden, onderhevig aan de wetten van een ongereguleerde markt, en daardoor ook onderhevig aan speculatie. Dat heeft bijzonder ernstige consequenties. De grond is te duur geworden voor een verantwoorde sociale woningbouw en voor de ontwikkeling van een duurzame landbouw (zie voor een uitvoerige toelichting betreffende de landbouw de bijlage en de links onderaan dit blog*). Het laatste kabinet dat daar wat aan heeft willen doen was het kabinet Den Uyl in 1977. Dat diende een wetsontwerp in tegen grondspeculatie dat twee elementen bevatte: 1. bij onteigening zou niet de waarde in het economisch verkeer vergoed worden maar de gebruikswaarde van de grond; en 2. de gemeenten zouden een voorkeursrecht krijgen bij grondaankoop. Zoals men ziet: een verbetering van de situatie, maar toch: een zeer gematigd wetsontwerp, nog ver verwijderd van nationalisering van het grondbezit. Dit wetsontwerp was niettemin te radicaal voor de christen-democratie en de VVD, waarop het kabinet Den Uyl viel. Deze feiten zijn vandaag de dag weinig bekend. Maar het is goed om te weten welke stromingen in Nederland verantwoordelijk zijn voor de ongehoorde grondspeculaties van deze tijd.

En dat terwijl een oplossing zo voor de hand ligt. We hebben in Nederland een uitstekend werkend stelsel van erfpacht. Als we alle grond geleidelijk zouden nationaliseren en dan weer in erfpacht zouden uitgeven is het probleem in een klap opgelost. (Er moet dan wel een oplossing gevonden voor de aflossing van de torenhoge schulden die veel boeren nu bij voornamelijk de Rabobank hebben, zie hieronder*. Maar waar een wil is, is een weg.) Dat vraagt een visie die volstrekt strijdig is met de heersende economische moraal, die nog steeds de markt en het bezit centraal stelt. Veel mooie worden worden gesproken om dat te veranderen, maar het blijft voorshands voornamelijk bij woorden. De trend is in andere richting. Een voorbeeld: de gemeente Amsterdam die traditioneel de grond in erfpacht uitgaf, heeft nu het stelsel van eeuwigdurende erfpacht ingevoerd: een stap in de richting van particulier grondbezit. En zelfs de meest radicale partij op dit gebied, GroenLinks, besteed hier in zijn zojuist uitgekomen concept verkiezingsprogamma nauwelijks aandacht aan. Ze wil een gemeentelijk heffing invoeren op de waardestijging van de grond als die een bouwbestemming krijgt. Dat is symptoombestrijding maar pakt het probleem niet bij de (landbouw)wortel aan.

Wat zou het mooi zijn als onze politici, en wij allen, elkaar zouden vinden in het idee van de grond als ‘commons’, zoals bijvoorbeeld ook de lucht en het water. Dan zouden waarden als solidariteit, rentmeesterschap, respect voor Moeder aarde, en zorg voor elkaar ineens inhoud krijgen en echt leidend worden. Welke politieke partij zou dit durven te agenderen? Een dergelijke partij zou onmiddellijk mijn stem krijgen (als ze tenminste verder geen schadelijke onzin verkoopt).

Zie bijvoorbeeld : https://www.nationaalgroenfonds.nl/actueel/landbouwgrond-vaak-te-duur-voor-natuurinclusieve-landbouw, en onderstaande informatie van Bregje Hamelynck:

Informatie over Bregje Hamelynck, zie https://transitiecoalitievoedsel.nl/denk-mee-met-bregje-hamelynck/ .

Zie ook:

https://downtoearthmagazine.nl/blijft-er-nog-land-over-voor-de-bioboer/

Zie: Martin Buber, Het geloof der profeten, 1950/1972

Toeval of lotsbestemming?*

1 reactie

Volgens mij kan je je leven op twee manieren leven: onder invloed van het (nood)lot, of gericht op je bestemming. Fate of destiny. Laten we eens onderzoeken wat elk van deze levenswijzen voor consequenties heeft.

Als je je leven leeft als onderhevig aan het lot, dan komen alle gebeurtenissen in je leven – groot en klein, vreugdevol of vreeswekkend, ingrijpend of niet – schijnbaar toevallig op je weg. Vrije wil, zo die al bestaat, heeft daarop geen invloed. De enige invloed die je hebt is de wijze waarop je op die gebeurtenissen reageert. Spirituele ontwikkeling in dit leven is het ontwikkelen van eens stoïcijnse levenshouding: alles aanvaarden zoals het komt. Het leven geeft, het leven neemt, je kunt er toch niets aan doen (Dit is de houding die gepraktiseerd is door de Stoa, en artistiek vormgegeven is in de klassieke Griekse tragedies). Als je er in dit soort leven in slaagt de realiteit (je eigen geestesleven en de buitenwereld) te ervaren los van alle conditionering, oordelen, idealen en beeldvorming vooraf dan kun je echt gaan zien. Uit dit zien vloeit dan je persoonlijk en maatschappelijk handelen voort. Dit is de betekenis van Krishnamurti’s beroemde uitspraak: ‘zien is handelen’. Alleen dit handelen is effectief en heilzaam, alle handelen dat aan dit stadium vooraf gaat is gebaseerd op het denken in de breedste zin des woords, en heeft altijd zowel negatieve als positieve effecten. Vandaar dat het taoïsme leiders aanbeveelt niet te handelen – bedoeld wordt naar mijn mening niet doelbewust te handelen, maar alleen te handelen als dit uit directe, onmiddellijk ervaring (dus zonder tussenkomst van iets) of noodzaak voortvloeit. Het is mijns inziens niet erg gemakkelijk deze levenshouding te vervolmaken – er gaat meestal minstens een leven mee heen. Hoe verder je komt, hoe meer je kunt ervaren dat alles in deze wereld één is.

De andere levenswijze, die gericht is op je bestemming, vraagt dat je ontdekt wat je sacred contact in je leven is: wat je op aarde te leren, te doen en te geven hebt (de term is van Caroline Myss). Deze houding is dus niet uitsluitend gericht op het NU, maar ook op de toekomst en schept een creatieve spanning tussen heden en toekomst. In dit soort leven ben je meer sturend en bewust creërend bezig. In de tijd dat ik nog coach en loopbaanconsultant was heb ik ontdekt dat mijn cliënten niet alleen op zoek waren naar hun talenten en interesses, maar ook naar hun bestemming, naar een hoger levensdoel. In mijn ervaring kan iedereen zo’n doel vinden, als je je aandacht er op richt. En als je dit doel gevonden hebt gebeuren er twee dingen: je gaat je handelen afstemmen op het bereiken van dit doel, en de gebeurtenissen in je leven verliezen hun toevallig karakter. Er komen meer ‘zinvolle’ gebeurtenissen op je pad. Synchroniciteit gaat in je leven een rol spelen. Ook gaat je innerlijke gids duidelijker tot je spreken, en deze beïnvloedt de keuzen die je maakt en de beslissingen die je neemt. Dit hele proces kan leiden tot een diep gevoel van voldoening, ook als je levensdoel niet bereikt wordt. Maar dit is een leven met meer spanning en soms zelf stress dan het eerste leven; ook al omdat je handelen nooit een eenduidig effect heeft. Spirituele ontwikkeling in dit leven is het ontwikkelen van je intuïtie, liefde en uiteindelijk eenheidsbewustzijn.

Het kan dat ook bij hen die niet zo bewust met hun leven omgaan een van de beschreven levensstijlen domineert. Maar als je kiest voor een bewuster leven, dan kun je uitzoeken welke stijl je past. Ik zelf heb mijn leven meer geleefd op de tweede manier – al waren er ook momenten (bijvoorbeeld toen ik getroffen werd door een levensbedreigende ziekte) dat kortstondig de eerste levenswijze domineerde. En met het klimmen der jaren wordt de eerste levenswijze aantrekkelijker voor mij, maar ik slaag er nog niet erg in deze te praktiseren. Het past volgens mij niet zo bij mijn karakter. Ik geloof overigens niet dat de ene levenswijze ‘beter’ is dan de andere. Ga maar eens na welke van de bovenstaande beschrijvingen het beste op jouw leven past, of welk van die twee voor jou het aantrekkelijkst is. Daar zou ik dan hoe dan ook vrede mee hebben.

*) Op bovengenoemde website vind je interessante beschouwingen over dit thema.

Nogmaals: vrije wil?

3 reacties

Degenen die me in de loop van de jaren gevolgd hebben weten dat ik een fel bestrijder ben van de theorie dat de vrije wil – het vermogen te kiezen tussen alternatieven – niet bestaat. Het argument voor die stelling is dat processen in de hersenen aan bewuste keuzen vooraf gaan (zie afbeelding hieronder). Waarbij volledig aan de mogelijkheid voorbij wordt gegaan dat het ook zo kan zijn dat hersenbewegingen door een non-lokaal bewustzijn worden aangestuurd. Daaruit heb ik afgeleid dat de vrije wil wel bestaat, maar dat is bij nader inzien toch een beetje kort door de bocht. Weliswaar heb ik het bewijs dat de vrije wil niet bestaat hiermee onderuit gehaald, maar het omgekeerde nog niet bewezen. Het zou zo kunnen zijn, dat in dat non-lokaal bewustzijn deterministische processen een overheersende rol spelen. Met andere woorden dat onze keuzen schijnbaar vrij zijn, maar in feite zijn voorbestemd.

Als ik nadenk over de belangrijkste beslissingen en keuzen die ik in mijn leven gemaakt heb, dan voelen die als vrije keuzen. Maar als ik er dieper over doordenk lijkt het wel of juist de meest wezenlijke beslissingen niet genomen zijn maar gevallen. Ik had de keuze al gemaakt, de beslissing was al genomen, voordat ik me daarvan – soms pas maanden later – bewust werd. Dat inzicht wordt ondersteund doordat ik sterk ervaren heb geleid te worden door een innerlijke gids – maar wat komt die vandaan?

Uiteraard heb ik op al deze vragen geen antwoord. Waarom is het toch belangrijk hierover na te denken? Dat heeft met verantwoordelijkheid te maken. Als er geen vrije wil is, zijn we ook niet verantwoordelijk. Dat geldt voor onszelf, maar ook voor al die mensen wier gedrag we afkeuren of zelfs verafschuwen.

Of ik verantwoording neem of niet voelt voor mij op zichzelf als een keuze. Ik kies daarvoor. Weshalve ik het als werkhypothese voorlopig maar houd op het bestaan van een vrije wil.

Het onkenbare mysterie.

Geef een reactie

Ik heb gezegd dat ik, als ik praat over de genezing van mijn kanker, maar ook over andere wonderbaarlijke en heilzame processen in mijn leven, ik me gedragen en gezegend voel door wat ik bij gebrek aan een beter woord de voorzienigheid heb genoemd. Die openbaart zich bij mij door inspiratie en intuïtie, soms door geloof , dankbaarheid, hoop en liefde; en door een innerlijke gids, die mij leidt bij de meer fundamentele keuzes in mijn leven. Deze openbaart zich op zeer verschillende wijzen; ik heb daar eerder over geschreven.

Daarbij stel ik mij het bestaan van een buitenzintuigelijke werkelijkheid voor: de onzichtbare werelden, waarin zich engelen, demonen, wellicht ook voorouders, deva’s en wat al niet kunnen bevinden. Er wordt wel gezegd dat alle entiteiten hier op aarde door een begeleidende ‘engel’ of ‘deva’ in de onzichtbare werelden vertegenwoordigd zijn. Mijn gids zou daar vandaan kunnen komen. Deze werelden zijn, net als wij hier, onderhevig aan kosmische wetten (zij het wellicht niet precies dezelfde als de fysieke wetten). Achter dit alles ervaar ik een stuwende kracht, zich openbarend in die wetten, in de levenskracht en in de evolutie.

Maar hoe zit dat met mij-Gaia? Zijn de onzichtbare werelden een onderdeel van mij, of staan ze daar eigenlijk buiten? Of is dat verschillend voor bijvoorbeeld natuurgeesten enerzijds en engelen anderzijds? En die stuwende kracht: bestaat die buiten Gaia, en zelfs buiten het heelal, of maakt die daar onderdeel van uit? Persoonlijk denk ik eigenlijk het eerste, want waar komt anders de scheppende kracht vandaan waaruit het heelal is voortgekomen? Hetgeen niet wegneemt dat die kracht zich ook in Gaia, in de natuur, en in de onzichtbare werelden kan openbaren. Wat ik in elk geval zeer waarschijnlijk vind is dat ook Gaia een ‘overlighting presence‘ heeft: de (aarts)engel van de aarde. Zelfs voor het universum zou dat kunnen gelden; het Urantia book spreekt in dit verband van de Master Spirit en van de Ancients of Days. *)

Allemaal vragen die leiden tot een onkenbaar mysterie. Maar niettemin geloof ik dat ook ik-Gaia gedragen en gezegend ben – want als ik zelf dat ben, hoe zou Gaia dat dan niet kunnen zijn? – , en onderhevig ben aan de kosmische wetten die ten dele al voorafgaande aan het bestaan van het heelal golden, en ten dele de wetten zijn van dit heelal. Daarmee is het zo dat ik-Gaia, net als ik-Erik, mij door meditatie, gebed, studie en verbeelding open kan stellen voor die wetten en voor de kracht daarachter, die door sommigen aangeduid wordt met het woord God. Maar dat is maar een woord, en volgens de bijbel (Ex:3-14) heeft God geen naam – hij/zij kan niet gevat worden in welk menselijk kader dan ook. Maar dat wil niet zeggen dat we deze kracht niet kunnen ervaren – ook als Gaia.

Ik denk dat als wij-Gaia ons niet openstellen voor deze kracht en ons daardoor niet laten leiden, de schade van de huidige ziekte veel groter zal zijn dan als we dat wel doen. Daarom, als ons welzijn als Gaia ons ter harte gaat, dan zullen we aandacht moeten geven aan onze Gaia-identeit, ons daarmee moeten identificeren en de geestelijke oefeningen moeten doen waarvan in deze en vorige blogs sprake was. Laten we in deze transitietijd, die we nooit eerder meemaakten, doen wat we nooit eerder deden. Dan kunnen we wellicht glimpen van de ‘bovenwereld’ opvangen en dan zullen we inderdaad geleid, gezegend en gedragen worden als Gaia, wat zal blijken uit hoe we in dit, ons, leven in beweging komen.

*) The Urantia Book, 1955, een uiterst gedetailleerde geopenbaarde kosmologie, die een beschrijving geeft van de aarde, ons universum, een zestal andere universa en een centraal universum. (meer dan 2000 dikbedrukte pagina’s!).

Hoe kan ik-Gaia mezelf genezen?

Geef een reactie

Hoe kan ik-Gaia de genezing van mijn kanker (zie mijn vorige blog) bevorderen?

Analoog aan de genezing van kanker bij individuen kijken we allereerst naar medische hulpmiddelen en sociale ondersteuning. Als geneesmiddelen kunnen we daarbij denken aan politieke en financiële maatregelen: een sterke verhoging van de prijs van CO2 uitstoot, normale heffingen (btw, accijns) op gebruik van fossiele brandstoffen, een energie-transitie naar volledig duurzame energie, een kringloopeconomie, een humaan en effectief armoedebestrijdings- en vluchtelingenbeleid, onderwijs en kunst, enzovoort. En dit alles op mondiaal niveau.

Als we kijken naar sociale ondersteuning dan is het goed ons te realiseren dat wij, Gaia, niet alleen zijn in dit heelal. Het is uitermate onwaarschijnlijk dat er temidden van de miljard maal miljard maal planeten in het heelal geen planeten zijn die vergelijkbaar zijn met de aarde. Alleen al in ons melkwegstelsel zijn er waarschijnlijk al meer dan 10 miljard bewoonbare planeten. We hebben dus broertjes en zusjes. Het is zeker niet ondenkbaar dat we daarmee in contact kunnen komen op manieren die op microniveau al beschreven zijn in de quantummechanica: dus zonder tijdsverloop. We weten alleen nog niet hoe we dat kunnen doen. De sociale ondersteuning blijft dus nog even toekomstmuziek. Tenzij . . zie volgend blog. Maar alleen al de realisering dat we in dit heelal niet alleen zijn kan al bemoedigend werken.

De tweede genezingsfactor voor mij-Gaia is geestelijke oefening. In de eerste plaats zullen we daarbij onze gevoelens van hulpeloosheid en machteloosheid te lijf moeten gaan. We kunnen dat doen door, analoog zoals we dat bij onszelf als individu doen, onze negatieve kernovertuigingen over onszelf als Gaia – bijvoorbeeld: ik-Gaia doe er niet toe, heb geen betekenis in dit heelal – te transformeren, en onze zijnsvisie – wie wil ik zijn, te formuleren als affirmatie; bijvoorbeeld: ik ben een stralende, levende planeet die licht uitstraalt in het heelal – te ontwikkelen. Meditatie, verbeelding, contemplatie, toekomstdromen kunnen ons bij deze processen ondersteunen.

De derde genezingsfactor is wat ik genoemd heb de genezende kracht van de voorzienigheid. Over hoe we ons die voorzienigheid bij ons-Gaia moeten voorstellen kom ik in het volgende blog te spreken.

Ik-Gaia heb kanker.

Geef een reactie

Gaia is ziek. Een van haar organen leidt aan een gevaarlijke virus-pandemie, die haar hele welzijn bedreigt. Maar er is een meer ernstige chronische ziekte. Die kan ik het beste metaforisch beschrijven als kanker. Bij kanker zijn er cellen in tenminste één orgaan die niet normaal groeien en afsterven, maar die voortwoekeren ten koste van hun omgeving, en uiteindelijk ten koste van het hele organisme.

Het orgaan van Gaia waarin de kanker woekert is de mensheid. Deze woekert voort ten koste van de gezondheid van het geheel: andere organen, ecosystemen, biodiversiteit, en onderlinge destructiviteit van de cellen van dit orgaan (de mensen); en uiteindelijk wordt het orgaan zelf door zichzelf bedreigt. De metafoor gaat in die zin mank dat Gaia het wel zal overleven, maar niet dan na ernstige schade en gewondheid.

Als we nu willen oefenen met onze nieuwe identiteit – ik ben Gaia – dan zit er niets anders op dan te zeggen: ik heb kanker. Nu blijkt hoe moeilijk het is die nieuwe identiteit onder de huid te krijgen. Maar het loont de moeite om het minstens als oefening maar eens te proberen. Dan ervaren we pijn en angst, en dat brengt ons in beweging. Het levert meteen al een aantal inzichten op over hoe we die kanker te lijf kunnen gaan door na te gaan hoe we dat met onszelf als individu zouden doen. Dat is natuurlijk makkelijker te bedenken als je zelf ook kanker hebt of hebt gehad, maar anders kun je het je misschien ook wel inleven.

Ik behoor tot de bevoorrechte groep die inderdaad kanker heeft gehad, en er volledig van is genezen. Als ik er over nadenk wat die genezing bewerkstelligd heeft, dan kom ik op drie factoren: medische en psychisch-sociale ondersteuning (operatie, bestraling, natuurgeneeskunde, informatie, bemoediging), geestelijke oefening (geleide fantasieën volgens de methoden van Simonton en Siegel*, meditatie, het ontwikkelen van vertrouwen) en de voorzienigheid zelf, die me met genezende levenskracht heeft gezegend.

In het volgende blog zal ik beschrijven hoe we ons die factoren bij mij-Gaia kunnen voorstellen.

*) O. Carl Simonton e.a., Op weg naar herstel, 1983; Bernie S. Siegel, Lessen van wonderbaarlijke patiënten, 1987. Zie ook: Caroline Myss, Anatomy of the Spirit, 1996; ook vertaald.

Ik ben Gaia – II

Geef een reactie

(Het is handig om voorafgaand aan dit blog eerst het vorige blog te lezen, als je dit niet al gedaan hebt)

Hoe kunnen we onze nieuwe identiteit – Ik ben Gaia – onder onze huid krijgen?

Dan moeten we ons in de eerste plaats afvragen of we het concept van Gaia onderschrijven: Gaia is één levend organisme, waar alle leven op aarde, inclusief wijzelf, deel van uitmaakt, plus alle natuurkundige en chemische processen op en onder het land, in de zee, in het binnenste der aarde, en in de atmosfeer. Ook de zogenaamde ‘dode’ natuur (die overigens vaak minder dood is dan we denken) behoort daartoe. Als we dat idee van Gaia als één organisme accepteren moeten we nog een stap verder gaan: Gaia heeft net als wij bewustzijn waarvan ons bewustzijn deel uitmaakt. Als we van deze these niet overtuigd zijn, zullen we ons hierin door middel van literatuur (een goede introductie is een van de boeken van James Lovelock), of door middel van cursussen (https://marcsiepman.nl/aanbod/, of http://Findhorn.org), of via internet moeten verdiepen. Maar vooral loont het om over deze vraag te mediteren, thuis, of buiten in de vrije natuur.

Mocht de uitkomst van dit onderzoek er toe leiden dat je de Gaia these niet kunt onderschrijven dan eindigt hier jouw streven om een Gaia-identiteit te verwerven, want je kunt je niet identificeren met iets dat geen eenheid is en geen bewustzijn heeft. Maar anders kunnen we nu de volgende stap maken: onze Gaia-identiteit ontwikkelen. Hoe doen we dat? Dat kunnen we leren van hoe we onze ik-identiteit ontwikkelden (zie mijn vorige blog). We kunnen in de eerste plaats onze negatieve kernovertuigingen omtrent Gaia – bijvoorbeeld: deze wereld is een tranendal waarin wreedheid domineert – transformeren. In de tweede plaats kunnen we ook voor onze Gaia-identiteit de archetypen uitvinden en toedelen aan de verschillende astrologische tijdvakken. En in de derde plaats: we kunnen ook voor Gaia onze visie ontwikkelen en onze bestemming ontdekken. Net als het geval was bij het ontwikkelen van onze ik-identiteit is het echter van belang tegelijkertijd de huidige realiteit, in dit geval de toestand waarin Gaia zich nu bevindt, ten volle onder ogen te zien – anders is je visie gebaseerd op drijfzand.

Dit is allemaal wel heel makkelijk gezegd, maar ik denk dat het maanden, misschien jaren, misschien levenslang duurt voordat dit allemaal leidt tot een Gaia-identiteit. Het vraagt aandacht, tijd en bovenal oefening: uitspraken bedenken die beginnen met ‘Ik, Gaia . . . ‘ Het is echter noodzakelijk dat we deze uitdaging aangaan, want daarzonder is een hoger niveau van ons collectieve bewustzijn heel lastig te bereiken. Ik denk dat tenminste 40 % van de wereldbevolking deze quantum sprong zal moeten maken, willen we het als mensheid redden op deze planeet – uiteraard is deze persoonlijke mening niet gebaseerd op enig wetenschappelijk bewijs.

In mijn volgende blog zal ik een voorbeeld uitwerken waarin ik zal laten zien hoe moeilijk het soms is om een zin te beginnen met ‘Ik, Gaia. . . ‘ Dat blog verschijnt pas over twee weken, want ik ga eerst een week op vakantie.

Ik ben Gaia

Geef een reactie

Jarenlang heb ik gedacht dat de manier om betekenis te geven aan je leven was om uit te vinden wat je bestemming – of missie, opdracht, sacred contract, hogere levensdoel – is en daar dan naar te leven. Zodoende vind je dan ook je zelfwaardering, levensvervulling, voldoening en je identiteit: ik ben, ik besta. Maar in deze periode van bewustzijnstransformatie en paradigmaverschuiving (die al in 1945 is ingezet, en thans in een stroomversnelling lijkt te komen) is dat niet meer voldoende. We dienen eenheidsbewustzijn te ontwikkelen. Het verstandelijk weten dat we allemaal deel uitmaken van een groter geheel is nu bij de meeste mensen – zeker bij de lezers van dit blog – wel doorgedrongen. Maar dat verstandelijke inzicht is nog iets anders dan dat eenheidsbewustzijn in al je vezels doorvoelen. We dienen te transformeren van ik ben naar ik ben Gaia.

Hoe ontwikkelen we nu die nieuwe identiteit? Wel, op analoge manier zoals we de ik-identiteit ontwikkel(d)en. Ter herinnering: dat kan/kon op verschillende manieren. Een manier is om antwoord te vinden op vragen als : wie of wat ben ik, en waar ga ik naar toe? Deze tweede vraag is nauw verwant aan de vraag naar onze bestemming. Voor sommige mensen is het antwoord op die vraag al vroeg in hun leven volstrekt helder, maar voor de meesten van ons is het vinden van onze bestemming een hele zoektocht, een echte queeste of pelgrimsreis. In mijn jarenlange praktijk als therapeut en coach heb ik vele hulpmiddelen aangedragen om die reis te volbrengen. Ik noem er een drietal: 1. het ontdekken en transformeren van je negatieve, vaak onbewuste kernovertuigingen, 2. het uitvinden wat de archetypen zijn die je persoonlijkheid karakteriseren, en hoe ze in de verschillende domeinen van je bestaan een rol spelen*), en 3. het ontwikkelen van je levensvisie (te onderscheiden in een zijnvisie – wie wil ik zijn – en een doenvisie – wat wil ik in dit leven doen – ; beide te formuleren alsof die visies reeds bereikt zijn (affirmaties). Als je er tegelijkertijd in slaagt de werkelijkheid – zowel wie je bent als wat er om je heen gebeurt – onder ogen te zien gaan die visies voor je werken: je wordt er door geïnspireerd en je krijgt de wind mee.

Het voert te ver om deze en andere hulpmiddelen hier uit te werken, daarvoor zijn er andere media. Het spreekt vanzelf dat ik die hulpmiddelen ook voor mezelf heb toegepast. Dat leidde er toe dat ik steeds dichter kwam bij mijn uiteindelijke bestemming. Die heb ik in de loop van mijn leven steeds duidelijker kunnen formuleren: van ‘zoeker’ via ‘onderzoeker, ziener, leraar, leermeester’ naar uiteindelijk de bestemming die ik het beste kan formuleren als een zen-metafoor: ‘het putten van water en het hakken van hout’. Evenzovele stations op mijn levensreis. Mijn volgende bestemming lijkt me de dood, maar dat is geen levensbestemmming meer. Dit is uiteraard mijn persoonlijke reis, die van jullie ziet er waarschijnlijk weer heel anders uit.

In mijn volgende blog ga ik er op in hoe we op vergelijkbare wijze onze Gaia-identiteit kunnen ontwikkelen.

*) Caroline Myss, Sacred contracts, 2001