Ons grootste verlangen.

Het is nu twee weken geleden. Talloze malen heb ik Eberhard van der Laan de afgelopen weken horen kenschetsten als ‘een lieve man’. Ik voel me daar ongemakkelijk bij. Deze karakterisering doet hem namelijk geen recht. Van der Laan was helemaal geen lieve man. Een betrokken en gedreven man, iemand met veerkracht en doorzettingsvermogen, die af en toe ongenadig kon confronteren en uitvallen, dat allemaal wel. Ook iemand die goed kon luisteren en bemiddelen bij conflicten. En iemand met liefde voor mensen en de stad. Maar dat maakt hem nog niet tot een lieve man.

Hij is de afgelopen weken ook op een voetstuk geplaatst, en ook daarover voel ik me ongemakkelijk. Mensen horen niet op voetstukken – dat is noch voor henzelf noch voor hun omgeving goed. Het maakt mensen onaantastbaar, onmenselijk haast. Gelukkig heeft Van der Laan daar geen last meer van.

Waarom doen mensen dat? Ik denk dat het een uiting is van hun verlangen naar een betere, meer waardige wereld. En van hun gevoelde onmacht daar zelf substantieel aan bij te dragen. Daarom hun behoefte aan idolen, aan leiders die dat voor hun kunnen regelen.

Maar zo werkt het natuurlijk niet. Een betere, waardige wereld kunnen we alleen bereiken als we daar allemaal aan bijdragen. Als we allemaal ons eigen puzzelstukje vinden en dat invoegen in de planetaire puzzel. Mensen voelen zich onmachtig, maar zijn dat natuurlijk niet. Natuurlijk kunnen we niet individueel een betere wereld bewerkstelligen, maar we kunnen wel een beter mens worden, zoals de vrijmetselaars zeggen. Daarvoor is nodig dat we in ons zelf zoeken naar wat onze gewondheid en onze belemmeringen, onze inzichten, talenten en onze idealen zijn. Dat kost tijd, en is soms een moeizaam proces. Maar het zal leiden tot ons eigen niveau van competentie.

We kunnen niet allemaal een Mandela, een Ghandi, een Martin Luther King of een Van der Laan zijn. Maar we kunnen wel onszelf zijn. We kunnen deze grote leiders niet beter eren dan door daar voor te gaan. Laten we onze terughoudendheid en angsten overwinnen. Om met Marianne Williamson te spreken: Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn. En tegelijkertijd ons  grootste verlangen, zou ik daaraan willen toevoegen.

 

3 gedachten over “Ons grootste verlangen.

  1. Chris Boven

    Mooi verwoord Erik, fijn om te lezen, ik had nl zelfde gevoelens. Het gedicht waaruit je citeert gebruik ik vaak in mijn coaching en heb het ook meerdere keren besproken met jan bommerez, jou vast niet onbekend. Het lijkt we of eerts moeten vastlopen tegen onze schaduw voordat we volledig ons kunnen geen aan ons verlangen, die aanpassing aan onE omgeving is zo sterk! Logisch ook want daardoor ie leven we in leven, vooral tijdens ons opgroeien. Niettemin blijft het een intrigerend vraagstuk.
    Ik deel je mening dat wem te wel projecteert op anderen. Dat heeft verkeerde waardering en adoratie. Mijn vader was leider van het verzet in Gelderland en van zijn vrienden, mensen van de landelijke top, heb ik geleerd dat zij gewone mensen waren die gewone dingen deden in bijzondere omstandigheden, en daarom allemaal nooit hebben toegestaan gedecoreerd te worden. Tegenwoordig draaien we het om en noemen we mensen al bijzonder als ze gewoon zijn en doen. Het zegt iets over deze tijd en het gebrek aan voorbeeld en voorleven van echte leiders, integer en met visie.

    Dank voor je blog en misschien linken?
    Fijn weekend,
    Grt
    Chris

    1. erik.van.praag Bericht auteur

      Het is altijd leuk om een reactie te krijgen op een blog – zeker als het zo’n positieve is. Daarvoor dank! Wat bedoel je met linken? Groet,
      Erik

Laat een antwoord achter aan erik.van.praag Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *