https://www.youtube.com/watch?v=YReJIAg8PlM
Leven is sterven. Zoals de cellen van het lichaam steeds afsterven en door nieuwe worden vervangen (tot de dood er op volgt), zo gaan de levensfasen voorbij. Je jeugd gaat verloren, de adolescentiefase loopt op een zeker moment af, de fase van het opvoeden van kinderen gaat voorbij, de fysieke bloei van je leven gaat ook voorbij, en tenslotte blijft slechts de ouderdom, die uiteindelijk ook voorbij gaat. Alle vorige levensfasen gaan voorbij, en sterven daarmee af. Slechts de herinnering blijft maar ook die sterft geleidelijk. Daarmee is weemoed een wezenlijk element in ons leven. En dat is goed. Weemoed maakt het leven rijker als we niet in nostalgie blijven hangen. Sommige mensen zijn niet goed in het afscheid nemen van vorige levensfasen, en blijven steken in een fase die eigenlijk al voorbij is. Dat is jammer, want het afscheid maakt ruimte voor iets nieuws. Zou dat met de dood ook zo zijn?
In mijn vorige blog heb ik globaal vier levensfasen beschreven, die elk ook voorbij gaan. En ik zei dat ik bij de overgang van elke fase naar de volgende een rite de passage, een overgangsritueel mis. Een rite de passage kent vier fasen: de bezinning, een beproeving of test, de eigenlijke overstap en de integratie in de nieuwe situatie.
In de bezinningsfase realiseer je je dat het tijd is om afscheid te nemen van de vorige fase. Niet altijd makkelijk: partir c’est mourir un peu. Het kan zijn dat de volgende fase je al duidelijk voor ogen staat, maar als dat niet zo is dan kan er een gevoel van gemis en van leegte ontstaan. Dan is de bezinningsfase een periode om dat toe te laten. In het algemeen kan een retraite of een sabbatical in deze fase aangewezen zijn.
Dan komt de test. Voor sommigen is de sabbatical op zichzelf al een test, met name als die in eenzaamheid of in een workshop wordt doorgebracht. En verder: wezenlijke zaken uit de vorige fase loslaten (je ouders of je kinderen bijvoorbeeld, of je vaste baan, of bepaalde gewoontes en opvattingen; soms ook bepaalde bezittingen, in extreme gevallen een huis). En dan: iets doen wat je moeilijk of angstig vindt, maar waarvan je voelt dat het niettemin goed is om te doen: het verlaten van je comfort zone.
In de derde fase komt de eigenlijke overstap. Het zou goed zijn als die gepaard gaat met een gelofte: het hogere doel en de waarden die je in de nieuwe fase wilt realiseren; een update van je levensmissie (sacred contract). Tegenover wie moet je die gelofte afleggen? Het is mooi als je dat kan doen tegenover een persoon die als mentor of leermeester in je leven aanwezig is, maar als die persoon er niet is kan je het ook doen tegenover een – al dan niet formele – groep van mensen die je begrijpen.
En dan volgt ten slotte de integratie in de nieuwe fase. Dat betekent vaak de toetreding tot een nieuwe groep of gemeenschap; een buurt, een werkteam, een woongemeenschap, een vereniging. Dat kan gepaard geen met een ritueel: introductie, inwijding. Zelf ben ik halverwege mijn leven toegetreden tot de (toen nog bestaande) Hervormde Kerk (doop, belijdenis, voorafgegaan door twee jaar catechisatie). Ter voorbereiding op de laatste fase in mijn leven heb ik als test een tiendaagse wilderniss quest gemaakt en een drie maanden durende voettocht (pelgrimstocht). Ook ben ik toen ingewijd in de vrijmetselarij.
Dit blog is alweer veel te lang geworden, maar ik hoop dat het je geïnspireerd heeft om zelf ook overgangsrituelen op te zoeken of voor jezelf te organiseren. Mocht je destijds geruisloos een nieuwe levensfase zijn ingegaan, dan verdient het overweging om alsnog een ritueel door te maken om steviger in de nieuwe situatie te wortelen.
