Maandelijks archief: oktober 2013

Wij houden liever pap en nat.

In mijn boek ‘Voor niets gaat de zon op’ heb ik een aantal vrij fundamentele voorstellen gedaan aangaande het verbeteren van onze bestuursstructuur. Helaas heb ik daarbij wat over het hoofd gezien.

Het is duidelijk dat onze democratie niet goed functioneert. In de meeste democratieën gaat enorm veel tijd en energie verloren met het geharrewar tussen politici met als doel de eigen macht te vergroten en de verkiezingsresultaten van de volgende verkiezing ten eigen bate te beïnvloeden. Intussen worden de eigenlijke problemen niet aan de orde gesteld en worden er geen wezenlijke oplossingen aangedragen op economisch en ecologisch gebied. Tegelijkertijd wordt de burger verveeld door deze politieke spelletjes,  neemt het vertrouwen van het publiek in de politiek af en daalt de participatiegraad van de burger bij de verkiezingen tot een zorgelijk laag niveau.

Op school hebben we geleerd dat onze democratie ontwikkeld is op basis van het voorbeeld in het oude Griekenland, met name Athene. Maar daar zat de democratie heel anders in elkaar dan bij ons. Naast verkiezingen speelde loting een belangrijke rol bij het benoemen van bestuurders. In de Noord-Italiaanse steden, met name Florence en Venetië speelde dit systeem eveneens een rol. Ook de theoretische grondleggers van onze hedendaagse democratie, Montesqieu, Diderot en Rousseau pleitten voor loting als een systeem naast verkiezingen om te komen tot een rechtvaardige verdeling van functies. Merkwaardigerwijze is hun argumentatie niet in praktijk gebracht bij  de revoluties van 1776 (VS) en 1789, en bij de grondwetsherzieningen in vele landen in de 19e eeuw (waarbij België in 1931 voorop liep) evenmin. De reden hiervoor moet worden gezocht in het feit dat de heersende en opkomende elites door (census) verkiezingen hun macht in de nieuwe democratieën konden behouden (middels de selectieprocedure van de kandidaten), terwijl dat bij een lotingsstelsel veel minder het geval zou zijn geweest.

David van Reybrouck, aan wiens boek ‘Tegen Verkiezingen’ ik het bovenstaande ontleen, pleit voor het invoeren van een lotingsstelsel binnen onze huidige bestuursstructuur. Voorshands niet ter vervanging – daar zijn we nog niet helemaal aan toe – maar als aanvulling op het systeem van verkiezingen. Hij doet dat op grond van tal van argumenten, die hijzelf ten dele ontleent aan baanbrekende auteurs op dit gebied, onder wie de Amerikaan James Fishkin. Ik zal die argumenten hier niet alle herhalen – lees zijn zeer lezenswaardige boekje! – maar het komt er op neer dat een lotingsstelsel de betrokkenheid van de burger bij de politiek vergroot, en de afstand tussen burger en politici verkleint.

Zelf ben ik na lezing van zijn boek er voorstander van dat onze 1e Kamer door loting zou worden samengesteld, al dan niet door een zekere voorselectie (waarvoor nog weer verschillende criteria denkbaar zijn). Dat zou ons in de afgelopen tijd een hoop gedonder hebben bespaard, omdat het kabinet in plaats van partijpolitieke steun de steun had moeten zoeken van indiviudele kamerleden – die natuurlijk afhankelijk zou zijn geweest van de kwaliteit van de voorstellen (en niet van partijpolitieke overwegingen).

Dit is nogal een radicaal voorstel, en het zal voorshands dus niet worden ingevoerd. Wij houden liever pap en nat.

En overigens ben ik van menig dat de lezing van Ibrahim Issa op 18 november een niet te missen gebeurtenis is. Zie: Licht in de duisternis op deze site. En zegt het voort! Daar doe je me een groot plezier mee!

 

Middelmatigheid – 2

Het is natuurlijk altijd leuk om gelijk te krijgen, maar ik had het liever op een andere manier gehad. In mijn laatste boek (Voor niets gaat de zon op – Blauwdruk voor een waardige wereld ) ontvouw ik een visie op onderwijs, die radicaal tegen de huidige onderwijscultuur in gaat. Die visie was niet nieuw: grote voorgangers als Piaget en Montessori en meer recent de Amerikaan Ron Veronda en de Nederlanders Luc Stevens en Rob Riemen van Nexus waren me voorgegaan. Bovendien waren er al praktijkvoorbeelden waaruit de waarde van mijn visie bleek, met name de Avonturijn school en de Iederwijs scholen. Maar op de onderwijspolitiek in Nederland had dat geen enkele invloed, eerder in tegendeel: het wordt de genoemde scholen bijzonder moeilijk gemaakt.

De huidige regering probeert het onderwijs te verbeteren door een aantal maatregelen die uitsluitend gericht zijn op het verhogen van intellectuele prestaties. Daarbij wordt veel gemeten – er wordt nu al gesproken over een cito-toets voor 4-jarigen. Dit is een 100 % zekere weg naar de verslechtering van het onderwijs, zoals de Amerikaanse onderwijsvernieuwer Alfie Kohn in De Groene Amsterdammer van 17 oktober aantoont. “Veertig jaar onderzoek wordt genegeerd.” De Nederlandse hoogleraar pedagogie Micha de Winter, de psychologe Louise Berkhout, de docenten Jelmer Evers en René Kneyber sluiten zich hierbij aan.

Het is erger: deze onderwijs politiek, leidt niet alleen tot slechter onderwijs, maar heeft maatschappelijk een zeer schadelijk effect. Het wakkert een ongezonde competitie-cultuur aan, het plezier in leren en ontwikkeling wordt geschaad en het verziekt de sociale verhoudingen. Kohn: “We weten dat als we kinderen te vroeg confronteren met zaken die niet bij hun leeftijd passen we ze psychologisch ernstige schade berokkenen.” En dit is precies wat er in het huidige onderwijs gebeurt. En verderop “Kinderen leren empathie door zelf sensitief behandeld te worden, niet door tegen elkaar uitgespeeld te worden.”  Voor cultuur en maatschappelijke bewustwording is in onze huidige onderwijspolitiek feitelijk geen plaats, al wordt daar soms lippendienst aan bewezen.

In mijn vorige blog stelde ik de middelmatigheid in deze samenleving aan de orde. Hier zien we een van de belangrijkste oorzaken. Het feit dat ik ‘mezelf leren kennen en het leven van een bijzonder leven’ als levensdoel gesteld heb boven het bereiken van positie, status of rijkdom heeft waarschijnlijk te maken met het culturele klimaat van mijn ouderlijk gezin, en de wijsheid van mijn ouders die me naar een goed functionerende Montessorischool stuurden. Ik kan hen daarvoor niet dankbaar genoeg zijn .

Jet Bussemaker en Sander Dekker zijn waarschijnlijk van goede wil – ik geef ze wat dat betreft het voordeel van de twijfel. Ze denken waarschijnlijk oprecht dat ze handelen in ieders belang. Maar ze weten van hun gezond niet af. Dat krijg je ervan als je bewustzijnsontwikkeling niet als primair doel in je leven beschouwt, maar het ondergeschikt maakt aan allerlei andere doelen van persoonlijke en maatschappelijke aard. Dat leidt tot middelmatigheid. En waar middelmatigheid toe leidt kunnen we dagelijks om ons heen zien.

Ouders, grootouders, docenten, politici, managers, beleidsambtenaren, professionals – wordt wakker! Al doen we het maar voor onze (klein)kinderen.

En overigens ben ik van menig dat de lezing van Ibrahim Issa op 18 november een niet te missen gebeurtenis is. Zie: Licht in de duisternis op deze site. En zegt het voort! Daar doe je me een groot plezier mee!

 

 

 

 

 

 

Middelmatigheid

In de meeste steden rijdt een metro, nadat hij is aangelegd, regelmatig en betrouwbaar. Zo niet in Amsterdam. Na vele problemen met de metro/sneltramlijn naar Amstelveen is nu de Oostlijn aan de beurt. Ik moest op een artikel in de Metro stuiten om de waarheid daarover aan de weet te komen.

De Oostlijn moest worden gerenoveerd. Dat kan gebeuren, na 40 jaar. Maar het zou al in 2010 klaar zijn, 275 miljoen euro kosten. De kosten zijn nu al opgelopen tot bijna € 340. Bovendien wordt de lijn nu al geruime tijd iedere avond afgesloten tussen CS en Amstel, waarmee Amsterdam de enige stad ter wereld is die op avonden geen metroverbinding heeft met zijn centrale station. Interessant – Amsterdam blijft een dorp, zoals ik al meerdere keren heb gezegd.

Ik merk dat ik me aan dit soort zaken blijf ergeren. Dat is dom want het leidt nergens toe. Maar ik denk ook dat ik daarin niet alleen sta. Ik denk dat dit komt omdat we denken  dat het eigenlijk veel beter kan. Maar feit is dat we het niet beter doen. En we, dat zijn we dus allemaal. Voor mij is het een aansporing om maar weer eens naar mijn eigen handelen te kijken: doe ik de dingen die ik doe wel met mijn hele aandacht erbij? Zodat ik kan uitstijgen boven mijn eigen middelmatigheid? En wat zijn eigenlijk mijn motieven: scoren, of mezelf tot uitdrukking brengen? Food for thought.

 

En overigens ben ik van menig dat de lezing van Ibrahim Issa op 18 november een niet te missen gebeurtenis is. Zie: Licht in de duisternis op deze site. En zegt het voort! Daar doe je me een groot plezier mee!

 

 

Neo-kolonialisme.

Jamaica, Bangladesh, Algerije, Frankrijk en Macedonië zijn de landen waaruit de leden van de Werkgroep van Experts met betrekking tot Mensen van Afrikaanse afkomst van de Verenigde Naties afkomstig zijn. De voorzitter van deze werkgroep, afkomstig uit Jamaica, is van mening dat wij Nederlanders het hele Sinterklaas feest moeten afschaffen.

Hongarije, Cornwall (Engeland), Catalonië, Macedonië, Iran, Frankrijk (Pyreneeën), Tsjechië  zijn maar enkele landen waar volgens Trouw (23 oktober) rondom de midwinterfeesten of in de maand  december de oeroude archetypen van Zwarte Piet voorkomen in allerlei vormen. Ook allerlei verwante rituelen, zoals Vader Zweep in Noord Frankrijk en rituelen rond The Trickster, zoals Ehu in Centraal Afrika(zie Wikipedia), komen over de hele wereld voor. Het bonst maken wel de Xhosa in Zuid-Afrika het, waar ze inwijdelingen met klei besmeren waardoor ze wit worden en dan allerlei barbaarse rituelen moeten ondergaan – daar ben ik als geciviliseerde blanke natuurlijk tegen. Het zou onderzocht moeten worden door de Werkgroep van Experts met betrekking tot Mensen van Afrikaanse afkomst en vervolgens verboden.

Maar zonder gekheid:  ik was eigenlijk niet van plan over de steeds omvangrijker wordende hetze (anders kan ik het niet noemen), en de daaruit voortvloeiende tegenbeweging (al bijna 2 miljoen ‘likes’ op Facebook)  rondom Zwarte Piet te schrijven, ware het niet dat er wat bedenkelijke kantjes aan zitten die het verdienen aan de kaak gesteld te worden. Zo verdraaien de tegenstanders van Zwarte Piet de waarheid door zich te beroepen op ons slavenhandelsverleden, terwijl de genoemde gebruiken oeroude wortels hebben van ver voor die tijd, en over de hele wereld verspreid zijn. Maar kwalijker vind ik de bemoeienis van de VN-commissie. Straks wordt er nog een resolutie aangenomen door de Algemene Vergadering! Alsof er niets belangrijkers aan de orde is dan de bevoogding van de lidstaten.  Het is precies dit soort bevoogding door regeringen en supranationale organen die het vertrouwen in deze instellingen doet afnemen. Uiteindelijk ondermijnt dit de democratie zelf. Nog afgezien van de  verspilling van energie en geld door dit soort stemmingmakerij.

Overdreven? Ik dacht het niet. Ik noem het neo-kolonialisme. Maar inderdaad: het betekent natuurlijk niets in het licht van de Eeuwigheid. Ook dit zal voorbijgaan zonder een spoor na te laten. Een opwekkende gedachte

En overigens ben ik van menig dat de lezing van Ibrahim Issa op 18 november een niet te missen gebeurtenis is. Zie Licht in de duisternis op deze site. En zegt het voort! Daar doe je me een groot plezier mee!

 

From loosing hope to courage – the preacher speaks

Who watched the politicians the last few weeks in several countries didn’t see an uplifting show. In Italy we saw the bizarre comedy around Berlusconi. In Germany the negotiations between the CDU and the SPD are very complicated. to say the least. In Holland there is  a strange political game going on for months, in which every party leader want to score his points.  And what  to think of the United States, who are pretending to be the moral leader of the world. In many countries politicians are completely occupied with power fights with only one goal: to acquire more power and winning the next elections.

In the meantime the two big crises of our time, the economical and the ecological crisis, are not dealt with. Only measures wit marginal effects are taken. Therefore these two crises will have disastrous consequences. A new financial crisis is certain, and this time governments won’t have any financial reserves anymore to mitigate the consequences.* The results of the ecological crisis will be even more dramatic, be it that we don’t exactly know what will happen when. But that the consequences of global warming will drastically change the face of the world, can be taken for granted. It is uncertain to what extent we as humanity shall be able to adapt.  Not only politicians don’t take drastic action, also the business world generally doesn’t make an essential difference.

Under these circumstances it is tempting to loose all hope, and to  turn away from society and enjoy in ones own life what there is to enjoy (and that still is quite a lot for us wealthy Western people). In the end that is not completely satisfactory however. But then what?

I said it before and I shall repeat it until I die or doomsday comes, the only way to help yourself is to stay focussed. Keep looking to what is going on – in society as a whole, but also in your close surroundings. However in order to really see what is gong on, we also have to see what is going on inside us, because otherwise our perception is distorted. So getting to know ourselves and being consious about what is going on around us go hand in hand. That doesn’t mean that we have to watch ourselves and the world consciously all te time. There is a time for everything: there is a time for being aware and a time for taking vacation from being aware. We park as it were the knowledge of the things we don’t like in a parking lot, while we we are doing and experiencing the things we have or want to do and go through. But finally we have to return to the parking lot and confront the problem. As Scott Peck said: problems don’t go away by ignoring them. That is true for our private problems, and also for our collective problems.

If we have the courage to confront our collective problems that then will have two effects. First  by doing so, and accepting our feelings about it, we find more and more courage to keep looking. The more serious the problem, and the more fear we have, the more courage will develop. Courage needs fear in order to grow. If there is no fear, where do we need courage for?

Secondly, by practicing this way we shall find what our hearts and hands want to do: speaking, acting, whatever. And so we fulfill our lives and become content, notwithstanding the turmoil outside. The preacher has spoken!

 

* Many economists are pretty sure of that. For dutch readers I may refel to an article of Jori Luyendijk in NRC Handelsblad, Oktober 1, https://www.nrc.nl/nieuws/2013/10/02/het-kan-zo-weer-gebeuren/. And in De Groene Amsterdammer of Oktober 3 (Schaduwbanken) Ewoud Engelen arrives at the same conclusion.

 

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

 

Licht in de duisternis – een unieke avond op 18 november.

Een avond met Ibrahim Issa, directeur van de Hope Flowers School in Bethlehem.

Een van de naarste conflicten in onze wereld is het conflict tussen de staat Israël en zijn Palestijnse buren. Een conflict dat de verhoudingen in de wereld negatief beïnvloedt, tot ver buiten de grenzen van Israël en Palestina.

Maar er is altijd licht in de duisternis. Op de Westoever, in Bethlehem, werkt nu al jaren de Hope Flowers School tegen de verdrukking in. Naast uitstekend gewoon basisschool onderwijs geeft deze school vredesonderwijs, gericht op verdraagzaamheid en het in harmonie naast elkaar leven van Israëliërs en Palestijnen.

De directeur van de school, Ibrahim Issa, een moedige en inspirerende man, komt  naar Nederland om een lezing te geven over de school, hun successen, en de onvoorstelbare moeilijkheden waarmee de school te kampen heeft. Erik van Praag, die de avond zal leiden, zal daarnaast enige achtergrond informatie geven over het conflict. Ex-premier Dries van Agt, voorzitter van The Rights Forum zal de volkenrechtelijke aspecten belichten. Met elkaar, sprekers en publiek, zullen we in gesprek gaan over hoe we onze bescheiden bijdrage, materieel of anderszins,  kunnen leveren aan het floreren van de Hope Flowers School en zodoende aan een perspectief op vrede, recht doend aan beide partijen in het conflict.

We (het bestuur van de organiserende stichting, Stichting Ontwikkeling Mondiaal Leiderschap) willen je dringend vragen om daar aanwezig te zijn. Allen al jouw aanwezigheid is een steun in de rug voor Ibrahim en zijn mensen. Er zijn maar weinig mogelijkheden om zo effectief en zo direct iets voor een betere wereld te kunnen betekenen.

De bijeenkomst vindt plaats op 18 november, 20 uur,  in De Roos (P.C.Hooftzaal), P.C. Hooftstraat 183 in Amsterdam. De zaal is open vanaf half acht. Deelname is gratis. Je  kunt De Roos bereiken met tramlijnen 2, 5 , 3 en 12, halte Van Baerlestraat. De dichtstbijzijnde parkeergarage bevindt zich op het Museumplein (ingang Van Baerlestraat).

Meer informatie over de Hope Flowers School kun je vinden op https://www.facebook.com/HopeFlowersSchool en https://www.hopeflowersschool.org. Als je mij wilt zien en horen over de Hope Flowers School kun je gaan naar https://www.youtube.com/watch?v=oa3bB8nRRJY (NB: er zijn drie filmpjes)

In verband met de beperkte capaciteit van de zaal verzoeken wij je je te voren als deelnemer aan te melden op officemanager@theedge.nu. Je bent dan verzekerd van een plaats. Maar als het niet helemaal vol is ben je ook zonder aanmelding welkom. Deelname is overigens gratis.

We hopen je in grote getale te kunnen begroeten.

 

 

Symphonie einer Großstadt.

De afgelopen week was ik in Berlijn. Indrukwekkend. Ik was er twaalf jaar niet geweest. Enkele indrukken:

Allereerst in de trein er naar toe. In de trein bevond zich een blad van de Deuthsche Bahn, zo’n blad dat je ook wel in vliegtuigen aantreft. Maar wat een verschil! Artikelen van niveau, en als openingsartikel: “Das wird eine Revolution”,  een interview met Joachim Schnellnhuber, waarin zonder enige verdoezeling en gebaseerd op wetenschappelijke feiten de opwarming van de aarde uit de doeken wordt gedaan, zonder ook maar iets te verdoezelen.

Op de vraag : “Wird es der Menschheit gelingen ihren Lebensraum Erde zu erhalten?” volgt het antwoord: “Das kann kein Wissenschaftler voraussagen. . . ob die Geschichte unserer Zivilisation ein Happy Ende haben wird, können wir freilich nur hoffen.”  En dat in een tijdschrift bedoeld om de reiziger enige afleiding te bezorgen.  Dat is wat anders dan de pulp die we hier in treinen en vliegtuigen aantreffen.

In Berlijn zelf werd ik getroffen door de aandacht die er bestaat voor de recente geschiedenis, zowel wat betreft de Nazi-tijd als wat betreft de deling. Er wordt niets meer verdoezeld, ze laten de feiten voor zich spreken. Dan hoeft er verder dus geen belerend toontje meer bij. Een fantastisch voorbeeld van hoe een volk zichzelf genezen kan.

Ik zou makkelijk een loflied op Berlin kunnen zingen (al werd ik niet warm of koud van de nieuwbouw rond Potzdammerplatz. Megalomanie alom), maar daarvoor ontbreekt me de ruimte. Alleen door één zaak werd ik onaangenaam getroffen: de lelijke graffiti op gebouwen, en zelfs op de ‘East Gallery’, de fraai beschilderde resten van de muur. Wijken als Prenzlauer Berg en Kreuzberg krijgen daardoor een wat verloederde aanblik. Het is een interessante vraag wat mensen bezielt om dit te doen. En ook: wat dit zegt over de maatschappij waarin dit op grote schaal gebeurt. Bij ons kwam het ook voor in de zeventiger en tachtiger jaren, maar is het nu gelukkig grotendeels verdwenen (ik praat natuurlijk niet over die zeldzame graffiti die echt mooi of grappig zijn).

“Ich hab noch einen Koffer in Berlin” (Marlene Dietrich).