There is a crack in everything,
that’s how the light gets in.
(Leonard Cohen)
Vele grote geesten in deze tijd – Joanna Macy, Eckart Tolle, Caroline Myss, en vele anderen – hebben gesteld dat een quantum sprong in het menselijk bewustzijn een noodzakelijke EN voldoende voorwaarde is voor de heling van de planeet, en het overleven van de mensheid in de klimaatcrisis. Zelf heb ik hierover uitvoerig geschreven in maart 2021 en recentelijk nog op 12 mei. Daaruit blijkt dat ik het niet eens ben met de stelling dat de bewustzijnsrevolutie een voldoende voorwaarde is voor onze redding, maar noodzakelijk is ze wel. Tevens blijkt daaruit dat ik die bewustzijnstransitie als mogelijk zie, en dat ik daarover hoopvol ben. In dit blog spreek ik echter mijn twijfel daarover uit. Dat komt omdat ik om me heen veel mensen zie van goede wil, die ook hard werken of gewerkt hebben aan hun eigen persoonlijke en spirituele ontwikkeling, en zich ook zeer bewust zijn van de klimaatcrisis en de gevaren die deze voor de mensheid met zich mee brengt, – maar niettemin zelf die bewustzijnstransitie nog niet hebben doorgemaakt. Dat geldt ook voor mezelf. We zijn goed op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt, en sluiten onze ogen daar ook niet voor; we laten ons gedrag daardoor best wel beïnvloeden – bijvoorbeeld zuinig zijn met energie, niet meer vliegen, weinig of geen vlees eten, enz. – maar ik ken persoonlijk niemand die echt op een zodanig ‘hoger’ niveau van bewustzijn functioneert, dat hij/zij echt het verschil kan maken. In de historie van de mensheid zijn die mensen er wel geweest: Krishna, Jezus , de Boeddha, Lao Tse (als die bestaan heeft), en mystici als Franciscus van Assisi, Meester Eckhart en Teresa van Avila. Dat waren enkelingen in een tijd waarin de overgrote meerderheid van de mensheid hun inzichten nog niet echt kon integreren, en derhalve hebben ook zij niet het verschil gemaakt. Ook heden ten dage leven en leefden er zulke bijzondere geesten. Ik noem onder meer Krishnamurti, Eckart Tolle, Thich Nhat Hanh, Alexander Smit, die echter ook geen doorbraak hebben bewerkstelligd.
Hoe komt het dat die doorbraak niet plaats vindt?
Degenen die mijn werk kennen weten dat ik, in navolging van Caroline Myss, zeven etappes onderscheid op de weg van bewustzijnsontwikkeling:
- leerling zijn
- op weg gaan naar autonomie
- het ontwaken van de krijger (onze missie vinden)
- de krijger opent zijn hart
- bewust kiezen en verantwoordelijkheid nemen
- op weg naar meesterschap
- het licht gaan zien*)
Die laatste etappe wordt echter zelden voltooid. Dat wil zeggen: die etappe kan wel verstandelijk doorgrond worden, wat tot meer inzicht leidt, maar wordt vrijwel nooit als innerlijke, totale beleving ervaren (of hoogstens in korte momenten). Terwijl die internalisatie pas het niveau van bewustzijn is van waaruit de maatschappelijke omwenteling kan en zal plaats vinden.
In het volgende blog ga ik hier verder op in.
*) Dit is uitgewerkt in Erik van Praag, Op weg naar jezelf . . . een pelgrimsreis in zeven etappes, 2015