Mensen die me kennen weten dat ik geneigd ben tot doemdenken. Ik zie gauw de kwade kansen die in de toekomst verborgen kunnen liggen. Na zonneschijn komt regen. Mensen die me wat beter kennen weten echter ook dat ik het daarbij niet laat. Ik zie altijd nog wel weer mogelijkheden om er het beste van te maken. Na regen komt zonneschijn.
Nu bleek me een dezer dagen dat ik gezelschap heb gekregen van een aantal gerenommeerde wetenschappelijke instituten (bron: De Groene Amsterdammer van 19 maart 2015). Deze instituten hebben als taak te onderzoeken welke rampen de mensheid bedreigen, hoe groot de kans daarop is, en wat we daar tegen zouden kunnen doen. Zo heeft het Future of Humanity instituut uit Oxford samen met de Global Challenges Foundation in Zweden een lijst opgesteld van de twaalf belangrijkste bestaansrisico’s die ons boven het hoofd hangen. Ik noem er enkele: kunstmatige intelligentie, kernoorlog, een mondiale pandemie, een grofte asteroïde inslag, enzovoort, enzovoort. Met stip staan een catastrofe door extreme klimaatverandering en een catastrofe door een ineenstorting van ons mondiale economische en maatschappelijke systeem bovenaan. De kans daarop is respectievelijk 0,1 % en niet in te schatten.
Tot mijn verbazing wordt de ineenstorting van het internet – door cybercrime of door technische oorzaken – niet apart genoemd. Dat verbaasde me te meer, daar ik uit een commerciële bijlage van NRC/Handelsblad begrijp dat we steeds verder voortschrijden op de weg van electronisering, virtualisering en digitalisering van ons bestaan. Nu al zijn de basale nutsvoorzieningen, onze voedselvoorziening, onze logistiek en transportsystemen, onze gezondheidszorg, onze emotionele stabiliteit en nog veel meer niet wel denkbaar zonder internet. Maar dat gaat straks nog veel verder. In genoemde bijlagen worden de mogelijke zegeningen, zoals het eeuwige leven, en de gevaren, zoals het eeuwige leven en overheersing door kunstmatige intelligentie, uitvoerig uiteengezet. Een ding tref je er echter niet aan: de mogelijkheid van de totale instorting van het elektronisch systeem.
De wet van Murphy in gepopulariseerde vorm luidt: “Als er its mis kan gaan, dan zal het ook een keer is gaan.” Op deze wet zijn alle veiligheidsprotocollen gebaseerd, maar Murphy zelf – die ruimtevaartingenieur was en werkte aan veiligheidskritische systemen – zou de eerste zijn geweest om toe te geven dat niets zijn wet buiten werking zou kunnen stellen. Een man naar mijn hart.
De ware levenskunst lijkt me dan ook: niet zozeer onze kop in het zand steken, maar te leren leven met onze angst en onze woede, zonder die om te zetten in depressie of destructie en te genieten van de schoonheid van het leven. Misschien gaan we dan zodanig houden van onze broeders en zusters dat we dan ook nog wat kunnen en willen bijdragen aan het verkleinen van de kans op onze totale vernietiging.
Great goods ffrom you, man. I have understand you stuff previous too and you’re just too excellent.
I actuallly llike what you have acquired here,really like what you’re stating
and the way in which you say it. You make itt entertaining and yoou still care for to keep it smart.
I can not wait to read far more from you. This is really a tremendous website.