A few weeks ago I participated in a planetary game in Findhorn, Scotland. As many of you may know, the Findhorn Foundation community is an experiment in conscious living, a learning centre and an ecovillage (see https://www.findhorn.org). The planetary game is a version of the transformation game (see: https://www.findhorn.org/workshops/game/) in which – in this case – over 60 participants play the game, thereby working on both their own personal development and the development of humanity as a whole. The theme this year was: Engaging with the emergent future.
From this game I gained a few insights that I ‘d like to share with you. In the first place about the interesting question of our relationship with what the Findhorn community is identifying as the subtle worlds: the unseen realms, the non-physical reality. Personally I have no direct experience with these worlds, but believe nevertheless that these worlds exist (although I cannot know this for sure). The game reinforced my opinion that we cannot solve the gigantic problems humanity is faced with without cooperation with these worlds. That however requires humility and the willingness to surrender.
A second conclusion is that the time for personal growth on and individual level is up. Personal growth with the exclusive goal of personal spiritual development is a product of the sixties and seventies, and at the time was what we personally and collectively needed. But if we confine our personal work to this now, it is a form of self-indulgence. Nowadays we have to connect our personal work with what is going on in the world and develop a consciousness about what is happening both inside and outside.
And furthermore the game confirmed my idea that it is absolutely necessary to enter our deepest pain (our dark night of the soul), if we want to gain our highest insight and wisdom. Time and again this was beautifully shown in the game: depressions or dark nights led to wonderful experiences and growth towards higher levels of awareness and insight.
My personal angel in the game was the angel of relaxation, reminding me that we can’t push the river and the grass will not grow faster by pulling on the halms. It takes as long as it takes, which of course doesn’t mean that we can just sit and wait until the planet will heal itself. It will certainly do so, but if then we shall survive remains to be seen. We are damaging nature, that is ourselves, so it is our responsibility to do what we can to confine the consequences.
Zou het leiderschap dat we nodig hebben uit Europa of zelfs Nederland kunnen komen?
An utopia? Or a feasible vision, an alternative to the collapse of the present feverish world? Maybe the world that we’ve painted is not your ideal world, but there’s nothing to stop you from dreaming your own dream.
Afgezien van de weerzinwekkende toon waarop het debat werd gevoerd, werden de campagnes gekenmerkt door doemscenario’s, zowel bij de voorstanders van blijven als bij de voorstanders van Brexit. Wat ik heb gemist is een visie, een wenkend perspectief op een toekomst die het waard is om voor te gaan. Aan de blijven-kant was het enige argument economische groei* en meer van hetzelfde neo- liberale, hardvochtige en uit de hand gelopen kapitalisme en globalisme, en aan de Brexit kant een nostalgisch terugverlangen naar het oude ‘Britannia, rule the waves’ (een lied uit 1740!), waarbij men tegelijkertijd een knus en raszuiver eigen volk zou beschermen door vreemdelingen te weren (De Engelsen hebben een lange traditie van discriminatie, tegenover Indiërs en Joden bijvoorbeeld, al liep het nooit zo uit de hand als bijvoorbeeld in Polen en Duitsland). Zou je deze weinig aantrekkelijke alternatieven met enige moeite nog als positief kunnen kenschetsen, in de campagnes lag de nadruk op de rampen die Engeland zouden treffen als de andere kamp zijn zin zou krijgen.
Dit zijn alle opmerkelijke en overtuigende fenomenen, die mijns inziens maar tot één conclusie kunnen leiden: het bewustzijn is te zien als een eindeloos veld, dat zich niet tot een bepaalde plaats beperkt. Van Lommel spreekt van een non-lokaal bewustzijn in een niet plaats gebonden ruimte. Grappig dat hij hierbij langs wetenschappelijke weg tot eenzelfde conclusie komt als de filosoof Teilhard de Chardin die het concept noösfeer heeft gemunt (Het verschijnsel mens, 1958).
the humiliation of Palestinians (also children) at the numerous checkpoints, the extension of the settlements, the aggravation of the economic conditions, the violation of international law – it all is happening at a much higher frequency and greater scale then years ago. A two state solution has become impossible, due to the enormous amount of Israelian settlements on the West Bank (on Palestinian territory!). And the interesting thing is that Europe, the US and some Arabic states make this all possible, because they are financing the Palestinian authority and its institutions.
Ik associeer zachtmoedigheid met openheid: open staan voor de ander (iedere ander!), voor leed en schoonheid. En met flexibiliteit: ik zie niet hoe je tegelijkertijd zachtmoedig en onbuigzaam kan zijn. En ook met moed: de moed om zacht en kwetsbaar te zijn in een harde wereld. Ik vind het een eigenschap die enigszins vrouwelijk aandoet, meer yin dan yang. Niet dat een zachtmoedige leider niet ook manmoedig kan zijn: doortastend, zijn nek uitstekend. Sterker nog – dat moet hij/zij op zijn tijd wel zijn, wil zij/hij effectief zijn. Maar daarachter schuilt altijd een zekere mildheid. De eigenschappen zachtmoedigheid en manmoedigheid komen natuurlijk zowel bij mannen als vrouwen voor en zijn beide een voorwaarde voor effectief, creatief en constructief leiderschap.
