Toen destijds Assange zijn WikiLeaks publiceerde, vonden we dat allemaal prachtig. Allerlei dubieuze praktijken van bestuurders, politici en andere leiders in onze samenleving lagen ineens op straat. Dat daarbij op grote schaal de privacy van publieke, maar ook ‘gewone’ mensen, op grote schaal werd geschonden namen we maar voor lief.
Nu heeft WikiLeaks twee weken geleden een groot aantal emails van de Democratische partij in Amerika 
gepubliceerd (Het is niet duidelijk of ze ook door WikiLeaks zijn gehackt, of dat Russische hackers dat voor hen hebben gedaan). Daarbij kwam overigens niet veel anders aan het licht dan dat de leiding van die partij Clinton steunde tegenover Sanders, en besprak hoe ze dat in de campagne konden realiseren. Alom wed daarvan schande gesproken, maar ik kan er eerlijk gezegd weinig schandelijks in zien. Ik vind het nogal logisch dat als je een sterke voorkeur hebt voor een kandidaat, je die dan probeert te steunen met alle middelen die je in het politieke spel kunt vinden.
Het leidt geen twijfel dat deze actie Trump in de kaart speelde, en dat de kans dat Trump er hierdoor met de overwinning vandoor gaat is toegenomen (zie mijn blog van vorige week). Dat was natuurlijk te voorzien, maar kennelijk kan dat de mensen die achter WikiLeaks staan niet schelen – of ze zijn aanhangers van Trump; Clinton is immers een vertegenwoordiger van het establishment.
Met deze actie komt voor mij de intentie van WikiLeaks in een bedenkelijk licht te staan. Ze doen me denken aan de ‘boulevardpers’ die immers ook weinig rekening houdt met de belangen van de mensen waarover ze schrijft. Dit in tegenstelling tot de meer serieuze en fatsoenlijke journalistiek, die in het algemeen wel rekening houdt met de effecten van haar publicaties, daarbij het algemeen belang in het oog houdt en probeert zo objectief mogelijk te berichten. Als de serieuze journalistiek politiek partij kiest, doet ze dat in alle openheid, en niet verkapt zoals WikiLeaks doet.
Ik vraag me af of Assange, de initiator van WikiLeaks, die vastzit in de ambassade van Ecuador in Londen (om zich te beschermen tegen de uitlevering aan de VS), achter deze hack van de emails in de Democratische partij zit. Heeft hij nog de macht en de middelen om dit te doen, of wordt dit inmiddels gedaan door zijn navolgers? In het eerste geval wordt het misschien tijd dat Assange inderdaad eens aan de VS wordt uitgeleverd.
Dit blog is geïnspireerd op een column van Rosanne Hertzberger in NRC/Handelsblad van 30 juli.
Eerst de technische kant. Clinton staat in de peilingen maar 3 % voor op Trump – en in het Amerikaans systeem betekent dat niets. Het hangt er maar van af welke staten je wint. Stel dat Trump (bijna) alle zogenaamde ‘swing states’ wint (zoals Bush in 2004, zie kaartje hiernaast), plus bijvoorbeeld Florida (of Michigan of Colorado en Wisconsin samen), dan heeft hij gewonnen.
A few weeks ago I participated in a planetary game in Findhorn, Scotland. As many of you may know, the Findhorn Foundation community is an experiment in conscious living, a learning centre and an ecovillage (see 
Zou het leiderschap dat we nodig hebben uit Europa of zelfs Nederland kunnen komen?
An utopia? Or a feasible vision, an alternative to the collapse of the present feverish world? Maybe the world that we’ve painted is not your ideal world, but there’s nothing to stop you from dreaming your own dream.
Afgezien van de weerzinwekkende toon waarop het debat werd gevoerd, werden de campagnes gekenmerkt door doemscenario’s, zowel bij de voorstanders van blijven als bij de voorstanders van Brexit. Wat ik heb gemist is een visie, een wenkend perspectief op een toekomst die het waard is om voor te gaan. Aan de blijven-kant was het enige argument economische groei* en meer van hetzelfde neo- liberale, hardvochtige en uit de hand gelopen kapitalisme en globalisme, en aan de Brexit kant een nostalgisch terugverlangen naar het oude ‘Britannia, rule the waves’ (een lied uit 1740!), waarbij men tegelijkertijd een knus en raszuiver eigen volk zou beschermen door vreemdelingen te weren (De Engelsen hebben een lange traditie van discriminatie, tegenover Indiërs en Joden bijvoorbeeld, al liep het nooit zo uit de hand als bijvoorbeeld in Polen en Duitsland). Zou je deze weinig aantrekkelijke alternatieven met enige moeite nog als positief kunnen kenschetsen, in de campagnes lag de nadruk op de rampen die Engeland zouden treffen als de andere kamp zijn zin zou krijgen.
Dit zijn alle opmerkelijke en overtuigende fenomenen, die mijns inziens maar tot één conclusie kunnen leiden: het bewustzijn is te zien als een eindeloos veld, dat zich niet tot een bepaalde plaats beperkt. Van Lommel spreekt van een non-lokaal bewustzijn in een niet plaats gebonden ruimte. Grappig dat hij hierbij langs wetenschappelijke weg tot eenzelfde conclusie komt als de filosoof Teilhard de Chardin die het concept noösfeer heeft gemunt (Het verschijnsel mens, 1958).
the humiliation of Palestinians (also children) at the numerous checkpoints, the extension of the settlements, the aggravation of the economic conditions, the violation of international law – it all is happening at a much higher frequency and greater scale then years ago. A two state solution has become impossible, due to the enormous amount of Israelian settlements on the West Bank (on Palestinian territory!). And the interesting thing is that Europe, the US and some Arabic states make this all possible, because they are financing the Palestinian authority and its institutions.
Ik associeer zachtmoedigheid met openheid: open staan voor de ander (iedere ander!), voor leed en schoonheid. En met flexibiliteit: ik zie niet hoe je tegelijkertijd zachtmoedig en onbuigzaam kan zijn. En ook met moed: de moed om zacht en kwetsbaar te zijn in een harde wereld. Ik vind het een eigenschap die enigszins vrouwelijk aandoet, meer yin dan yang. Niet dat een zachtmoedige leider niet ook manmoedig kan zijn: doortastend, zijn nek uitstekend. Sterker nog – dat moet hij/zij op zijn tijd wel zijn, wil zij/hij effectief zijn. Maar daarachter schuilt altijd een zekere mildheid. De eigenschappen zachtmoedigheid en manmoedigheid komen natuurlijk zowel bij mannen als vrouwen voor en zijn beide een voorwaarde voor effectief, creatief en constructief leiderschap.