Stagnatie.

Maatregelen die de politiek – nationaal en op Europees niveau – al jarenlang niet neemt:

  • een reëler beprijzing van de CO2 uitstoot.
  • een btw op vliegtuigtickets
  • een accijns op kerosine
  • regulering van het internet (met name het aan banden leggen van de monopolies van de zeer grote internetbedrijven, zoals Google, Facebook, en Amazon)
  • een grondige regulering van het financiële stelsel, zodat we niet weer afstevenen op de volgende financiële crisis
  • een regulering van de belastingconstructies zodanig dat Nederland niet meer behoort tot de landen die ‘legale’ belastingontduiking mogelijk maken
  • emissienormen instellen EN HANDHAVEN ten aanzien van de autoindustrie
  • een structurele aanpak van het vluchtelingenvraagstuk
  • maatregelen gericht op een verduurzaming van de landbouw

 

Ik zou dit lijstje moeiteloos kunnen uitbreiden (onderwijs, defensie, gezondheidszorg), maar dat laat ik maar aan u over. Overigens is de politiek onder leiding van Merkel, Schäuble, Rutte en vooral Dijsselbloem op één gebied uitzonderlijk succesvol geweest: het vernietigen van de Griekse economie (Hoe zij dit voor hun geweten kunnen verantwoorden zou ik niet weten. Voor details verwijs ik naar De Groene Amsterdammer van 30 november – een artikel van Edward Geelhoed.).

Over al deze maatregelen wordt al jarenlang, soms decennialang, gesteggeld maar er gebeurt nooit iets dat de kwestie fundamenteel aanpakt. Waarom niet?

Er worden altijd drie typen argumenten aangevoerd om dergelijke maatregelen niet te nemen.

  1. Deze maatregelen hebben alleen effect als je ze neemt in internationaal verband.
  2. Ze schaden de economie (bedoeld is: de groei van het bnp).
  3. Ze vragen een belastingverhoging.

Deze argumenten hangen overigens samen, want als we de maatregelen eenzijdig zouden nemen, zou dat ook de economische groei kunnen schaden. Persoonlijk zou ik dat echter een voordeel vinden, want de economische groei moet hoe dan ook afnemen, willen we niet omkomen in de klimaatproblematiek.

Maar als puntje bij paaltje komt blijkt uit de argumenten dat financieel gewin – voor de welgestelden, het bedrijfsleven en de aandeelhouders – en koopkracht – voor de anderen – altijd voorrang heeft boven de kwaliteit van onze samenleving. Deze politiek wordt gesteund door de overgrote meerderheid van het electoraat, zoals keer op keer blijkt uit de uitslag van de verkiezingen. Intussen geven we de overheid de schuld van alles wat niet goed gaat. Tja. . .

Als we het echt anders zouden willen, zouden we misschien kunnen beginnen met het beestje bij de naam te noemen: zien wat er aan de hand is en onze eigen medeplichtigheid erkennen, en er over praten met wie het maar wil horen. Dan zou het kunnen zijn, dat kleine stapjes in een andere richting daarvan het gevolg zijn. Of dat iets oplost weet ik niet, maar in elk geval bevordert het onze innerlijke gemoedsrust. Zoals David Broza, door mij geciteerd in het vorige blog zei: “I don’t think I am going to change this world. I am going to change my world, and this makes me happy.”

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *