Categoriearchief: Israël en Palestina

Licht in de duisternis – een unieke avond op 18 november.

Een avond met Ibrahim Issa, directeur van de Hope Flowers School in Bethlehem.

Een van de naarste conflicten in onze wereld is het conflict tussen de staat Israël en zijn Palestijnse buren. Een conflict dat de verhoudingen in de wereld negatief beïnvloedt, tot ver buiten de grenzen van Israël en Palestina.

Maar er is altijd licht in de duisternis. Op de Westoever, in Bethlehem, werkt nu al jaren de Hope Flowers School tegen de verdrukking in. Naast uitstekend gewoon basisschool onderwijs geeft deze school vredesonderwijs, gericht op verdraagzaamheid en het in harmonie naast elkaar leven van Israëliërs en Palestijnen.

De directeur van de school, Ibrahim Issa, een moedige en inspirerende man, komt  naar Nederland om een lezing te geven over de school, hun successen, en de onvoorstelbare moeilijkheden waarmee de school te kampen heeft. Erik van Praag, die de avond zal leiden, zal daarnaast enige achtergrond informatie geven over het conflict. Ex-premier Dries van Agt, voorzitter van The Rights Forum zal de volkenrechtelijke aspecten belichten. Met elkaar, sprekers en publiek, zullen we in gesprek gaan over hoe we onze bescheiden bijdrage, materieel of anderszins,  kunnen leveren aan het floreren van de Hope Flowers School en zodoende aan een perspectief op vrede, recht doend aan beide partijen in het conflict.

We (het bestuur van de organiserende stichting, Stichting Ontwikkeling Mondiaal Leiderschap) willen je dringend vragen om daar aanwezig te zijn. Allen al jouw aanwezigheid is een steun in de rug voor Ibrahim en zijn mensen. Er zijn maar weinig mogelijkheden om zo effectief en zo direct iets voor een betere wereld te kunnen betekenen.

De bijeenkomst vindt plaats op 18 november, 20 uur,  in De Roos (P.C.Hooftzaal), P.C. Hooftstraat 183 in Amsterdam. De zaal is open vanaf half acht. Deelname is gratis. Je  kunt De Roos bereiken met tramlijnen 2, 5 , 3 en 12, halte Van Baerlestraat. De dichtstbijzijnde parkeergarage bevindt zich op het Museumplein (ingang Van Baerlestraat).

Meer informatie over de Hope Flowers School kun je vinden op https://www.facebook.com/HopeFlowersSchool en https://www.hopeflowersschool.org. Als je mij wilt zien en horen over de Hope Flowers School kun je gaan naar https://www.youtube.com/watch?v=oa3bB8nRRJY (NB: er zijn drie filmpjes)

In verband met de beperkte capaciteit van de zaal verzoeken wij je je te voren als deelnemer aan te melden op officemanager@theedge.nu. Je bent dan verzekerd van een plaats. Maar als het niet helemaal vol is ben je ook zonder aanmelding welkom. Deelname is overigens gratis.

We hopen je in grote getale te kunnen begroeten.

 

 

From temper tantrum to maturity.

Since the foundation in 1948 of the State of Israel, no-one, no country or organization, sanctioned Israel for the things it did. It disregarded several UN resolutions, it violated international law repeatedly, but the only responses from  the outside world (apart form the Palestinians) were some paternal reprimands, with no further consequences. That reminds me of parents who, after their children do something that is not acceptable (such as, for example, throwing food, or beating other children), rebuke their children, after which nothing happens (the behavior continues). Then of course the net result is that those children in the end cannot accept any boundaries. They in a way get stuck in an age of three, when autonomy is developing and boundaries should be set.

Now something remarkable happened. The European Union decided that Israel is not allowed anymore to import goods from the occupied territories with the label Made in Israel. The label should make it clear that the goods are coming from the Westbank or Gaza. Also the special favorable income tariffs for Israelian goods will not be applied anymore to goods of Westbank or Gaza origin.

This caused a temper tantrum in Israel. Everyone (apart from some Peace groups) was very upset, angry, annoyed, indignant, irate, enraged, livid, vexed, displeased – you name it. Israel reacted as a three year old child that was never confronted with any real limits. My personal conclusion from this is that the psychological age of the state of Israel is three years.

This made me wonder. What for example is the psychological age of the United States of America? It feels as: in the midst of the teens. Dynamic, impatient, optimistic about the future, an exploring mind, exuberant, arrogant, assertive. No sense for postponing satisfaction – if I want something, I want it now.

What is the age of Europe? On the one hand we are old. Conservative, wise, rigid, haughty, skeptical, careful, spiritual, compassionate. But on the other hand the younger generation, at least the native whites, are influenced a lot by the american way of life. They are young, critical, individualistic, and they don’t easily give up. So in the end Europe is a schizy continent, at least for the time being. I think it is  difficult to be a mature, flexible, open minded person in Europe. Mindfulness is a heavy assignment in both continents. This is probably why our leadership fails.

It would be interesting to estimate the ages of, say, China, India, Russia, Brasil. I personally don’t know enough of those countries to say something intelligent about it. But it would be useful knowledge if one wants to estimate the processes and outcomes of negotiations and cooperation. Real cooperation is only possible between parties that are both mature and grown up. How important that is shows the Israelian case. Anyone who wants to promote Peace negotiations between Israel and the Palestines, should know that no result can be accomplished unless the Israelians learn that boundaries exist. They will not learn that the soft way, by words alone. Only sanctions can make that clear. It doesn’t seem to me that the American government (Kerry, Obama) is seeing this.

And what should the Palestinians learn? As a result of ages of repressions they appear to me as primary school kids, who see only two possible reactions in life: submission or rebellion. They have to rediscover their own strength. If they don’t negotiations with Israelians will fail. The facilitators of the negotiations should know that as well.

 

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

The season for peace and watermelons is short

I always thought that it were the Palestinian schoolbooks that were biased concerning the history of Israel and Palestine. And that Israelian schoolbooks were more neutral. That appears not to be true, it is the other way around. Israelian schoolbooks hardly mention the Palestines or Arabs, and as far as they do they are mentioned only as terrorists or very primitive rural people. They preach racism and hatred. Palestinian books as far as maps are concerned are even more selective than the Israelian books, but they are not militaristic and don’t romanticize their own violence, as the Israelians do. This is the outcome of an investigation of Nurit Peled, the authority in the field of textbooks in Israel. Needles to say that since she published these results she is banned from all conferences and meetings about textbooks in Israel. (source: NRC/Handelsblad, April 22/2013)

I don’t think that Palestinians are ‘better’ than Israelis, but I do know that schoolbooks in Palestine territories are financed and therefore checked by the European Union, whereas the Israelis, who receive a lot of help from the United States can do as they please. That is also true for other activities, such as building the wall outside the border, building communities in Palestinian territory, violating international law, or protecting colonists who exert violence against Palestinians in occupied territory.

In the past history there have been  short periods of real peace negotiations resulting in short flares of hope. But these periods came and went without results. And no peace initiatives are to be expected, neither form the European Union, nor from the the United States. Both entities have the power to exert real pressure on Israel to move (the Palestinian Authority, as the underlying party, is willing enough), but they will not use their power, which is strange, because as far as I can see this is certainly not in their own interest. As they say in Arab: no peace initiatives and no watermelons. The season for peace initiatives and watermelons is short. (Uri Avnery). As I discussed elsewhere, (in my recent book), the momentum for a two state solution has passed. So the hope for peace at the moment is gone.

However, hope is never gone for those who do what their hearts and ands find tot do. Like they do in the HopeFlowers School in Bethlehem (https://www.hopeflowersschool.org) and in Hajar School in the Negev: https://www.hajar.org.il. Education as it is meant, education for peace. So let’s follow their example, and do what our hearts and hands find to do.

 

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

 

 

 

 

Geen twee staten oplossing meer in Palestina.

Het Nederlandse parlement kent 11 partijen. Dat is bijna onwerkbaar veel. Maar het Israëlische parlement overtreft ons nog; het kent 12 partijen. Maar de situatie is daar in feite nog ingewikkelder, omdat er meer middelgrote partijen zijn. Bij ons zijn er nog ten minste twee grote partijen (41 en 38 zetels), in Israël is er maar een ‘grote’ (31 zetels), en dat zijn er eigenlijk twee, die als lijstverbinding zijn samengevoegd. De eestvolgende partij heeft 19 zetels, de daarop volgende 15, en zo voorts.

Door de oppositie werden de uitkomst van de verkiezingen met verbazing en zelfs een zekere mate van opluchting ontvangen. De partijen van de regering Netanyahu en het nieuwe ‘Joods Huis’ tezamen (rechts, plus ultra-orthodox) zijn immers hun meerderheid kwijt – zij vallen terug van 65 op 60 zetels, precies de helft van het totaal. Als je het ultra-rechtse Joods Huis, dat niet in de regering zat, niet meetelt, zijn er zelfs maar 49 zetels over.

Ik begrijp niet waar die opluchting vandaan komt. Het rechtse blok is intern namelijk nog veel rechtser geworden, onder andere door die nieuwe partij: Joods Huis, 11 zetels (vergelijk de republikeinen in de VS). En er is nog een nieuwe partij, ‘Er is een toekomst’, die 19 zetels heeft gehaald, en op het gebied van het Israëlisch-Palestijnse vraagstuk even rechts is als Netanyahu. Alleen op sociaal-economisch gebied lijkt deze partij iets gematigder. Hieruit kan je afleiden dat het Israëlisch-Palestijns conflict bij de oppositie niet leeft, behalve bij Meretz en misschien ‘De Beweging’  (samen 12 zetels), en ik neem aan de Arabische partijen (tezamen 12 zetels, verdeeld over drie partijen).  Het is ook interessant om vast te stellen dat de centrum-linkse oppositie deze laatste partijen nooit meetelt als ze het hebben over hoeveel zetels ze samen hebben in het parlement.

Als ik het had over het Israëlisch-Palestijnse conflict, dan placht ik altijd zorgvuldig onderscheid te maken tussen de Israëlische politiek en de Israëlische bevolking. Deze laatste heeft nu echter in meerderheid tegen elke vorm van vrede gekozen (79 zetels, dat is twee derde). Als je aanneemt dat onder de niet stemmers (33 %) de verhouding ongeveer gelijk ligt (dat lijkt me eerlijk gezegd nog een optimistische veronderstelling), dan is nu twee derde van de bevolking niet geïnteresseerd in een redelijke regeling met de Palestijnen. Ik moet nu vast stellen dat het onderscheid tussen de regering, het parlement en de Israëlische bevolking niet langer gemaakt hoeft te worden. Israël is in meerderheid tegen iedere vorm van vrede, punt. Slechts enkele vredesgroepen voeren in de marge een uitzichtsloze strijd.

In mijn boek had ik al een jaar geleden gezegd dat naar mijn menig de tijd voor een twee staten oplossing voorbij is. Dat lijkt me nu wel zeker. Wat dat betekent voor het voortbestaan van Israël is minder duidelijk. Het kan in elk geval niet voortbestaan als een relatief welvarende, half democratische rechtsstaat (mijn boek geeft een aantal scenario’s). Het huidige Israël heeft voor zijn ondergang gekozen. Triest.

Playing stupid. . .

Wat zou het toch heerlijk zijn als al die mensen, die een mening hebben over het conflict tussen Israël en de Palestijnen, zich eerst eens op de hoogte zouden tellen wat er nu precies de afgelopen decennia tussen die volken gebeurd is. Ik denk dat een ochtendje studeren op internet eigenlijk wel voldoende is om een idee te krijgen. Het zou de communicatie over dit conflict wel zeer ten goede komen.

Neem bijvoorbeeld nu weer rondom het conflict in Gaza – dat is de schuld van Israël, dat is de schuld van Hamas, en iedereen opinieert er maar op los. Kijk nou gewoon eens naar wat er gaande is zou ik zeggen. Wat dat betreft was Van Agt op onze logebijeenkomst vorige week maandag een verademing.

Het ergste zijn de politici. Clinton heeft destijds een unieke kans op vrede verprutst, naar ik vermoed omdat hij gewoon niet op de hoogte was. Tja, en wat te zeggen van onze eigen politici. Even had ik hoop op Timmermans, maar hij heeft in de korte tijd dat hij nu minister is al kans gezien een blunder te begaan door in het Gaza conflict vierkant partij te kiezen voor Israël. Terwijl het in dit geval toch echt heel duidelijk is dat beide partijen een aandeel hebben in de ontstane situatie. En nog een blunder: door zich te verzetten tegen de stap van Abbas om een erkenning als staat te kijgen door de Verenigde Naties. Terwijl dat toch echt in de lijn ligt van alle resoluties en besluiten die door de VN zijn aangenomen. Maar ja, het volkenrecht, wat doet het er toe?

Gemiste kansen. Jammer, jammer. . .

 

Onheil in het Heilige Land.

Er is veel te schrijven, en ik ben jullie nog een blog schuldig over economische groei, maar eerst even iets anders.

Gisteravond hield de heer Van Agt, op mijn uitnodiging, een lezing in onze loge onder bovenstaande titel. Een lezing waarin hij onder andere liet zien dat Israël sinds 1948 consequent het bestaande volkenrecht aan zijn laars heeft gelapt. Uitspraken van het hooggerechtshof in Den Haag en van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties legt het consequent naast zich neer. Ook houdt het zich niet aan de Geneefse Conventies.

Het kan dit straffeloos doen omdat de Verenigde Staten en Europa hier niet tegen optreden. Ze zouden dat heel makkelijk kunnen doen, Amerika door financiële steun en wapenlveranties aan Israël te onthouden, en Europa door het associatieverdrag met Israël op te schorten, omdat Israël zich niet houdt aan artikel 2 van dat verdrag (dat gaat over de mensenrechten). Dat laatste zou Israël enorme schade berokkenen, omdat Europa twee derde afneemt van de Israëlische uitvoer. Waarom treden deze landen niet op?  Wat betreft Amerika valt te wijzen op de krachtige Joodse lobby, die elke president denkt nodig te hebben voor zijn herverkiezing of de verkiezing van een opvolger uit zijn eigen partij. Maar belangrijker lijken me nog de commerciële belangen, onder meer van de wapenindustrie.

Wat betreft Europa spelen commerciële belangen zeker ook een rol, maar er speelt meer mee. Van Agt noemde gisteren een paar factoren: schuldgevoel over de holocaust en onze passiviteit tijdens de 2e wereldoorlog, van Calvinistische zijde: een bijbels funderen van de missie van Israël, het slaafse volgen van Amerika, en zo meer. Nederland heeft wat dat betreft een opvallende rol. Het is er tijdens de ministerschappen van Verhagen en Rosenthal in geslaagd om elk initiatief in Europa, dat tot enige actie zou hebben kunnen leiden, te torpederen.

Ondertussen is de toestand op de Westoever zo rampzalig geworden (mede omdat Israël alle invoerrechten heft en int, en beperkingen oplegt op het gebied van export, transport van goederen en personen, en het innen van belastingen) dat de Palestijnse president Abbas een wanhoopspoging doet: hij heeft de status van staat zonder land aangevraagd bij de Verenigde Naties. Als hij die status heeft kan hij namelijk Israël voor het International Hof van Justitie dagen. Dit is geen agendapunt voor de Veiligheidsraad, maar wordt beslist in de Algemene Vergadering. Het kan dus niet door een veto worden tegengehouden en de aanvraag zal waarschijnlijk worden gehonoreerd. De Verenigde Staten hebben aangekondigd dat ze in dat geval alle steun aan de Palestijnen stop zullen zetten. Dat is misschien nog niet eens zo verkeerd, omdat dam de ellende zo hoog oploopt, dat er wel wat MOET gebeuren.

Ik ben benieuwd wat de koers van onze nieuwe minister van buitenlandse zaken zal zijn.

 

En toen wilde hij het echt weten. . .

Dit wordt een beetje een lang blog. Het bevat de inleiding die ik gisteren heb verzorgd op de expertmeeting ‘storytelling en empowerment’. Ik heb het verhaal wel vaker verteld – dus sommigen kennen het misschien wel. Maar van het gisteren aanwezig publiek (70 mensen) kende nog niemand het, dus dit is voor de lezer die het ook nog niet kent. Gisteren waren de aanwezigen zonder uitzondering geroerd of geïnspireerd – maar mondeling vertellen is wel iets anders dan schriftelijk  – iets verkort – weergeven. Maar misschien heeft u er toch wat aan.  Dit is het verhaal:

‘Compassionate listening’ betekent dat je echt alleen maar luistert, en je zo goed mogelijk in de ander probeert in te leven, en dat je dus niet reageert. Hoe moeilijk dat kan zijn moge onderstaand voorbeeld verduidelijken.

In maart 2001 maakte ik deel uit van een delegatie ‘Compassionate Listening’ in Israël en Palestina. De (eerste) initifada (Palestijnse opstand) was enige maanden geleden uitgebroken en de toestand was gespannen en onveilig. Een oplossing van het Palestijns-Israëlisch conflict leek verder weg dan ooit. Doel van de delegatie (georganiseerd door Mid-East Citizen Diplomacy) was tweeledig: door echt naar mensen van beide kanten te luisteren (slachtoffers en daders, vredesactivisten en onverzoenlijken, linksen en rechtsen, politici, militairen, ambtenaren en ‘gewone’ burgers) de betrokkenen het gevoel te geven dat er aandacht voor hen was, en zodoende een houding van echt luisteren over te dragen en een basis te leggen voor een gesprek tussen tegenstanders; en als delegatieleden zelf te leren echt te luisteren. Hoe moeilijk dat laatste was bleek al in een van de eerste dagen, toen een uiterst conservatief staflid van een Jeshiva, een Joodse religieuze school, op een manier te keer ging over de Palestijnen die alleen maar als racistisch en fascistoide gekenschetst kon worden. We vergaten dan ook onze opdracht, en gingen met haar in discussie. Nodeloos te zeggen dat dit tot niets leidde – alleen maar tot verharding van standpunten.

Enige dagen later hadden we geleerd en ging het beter. Deze keer hadden we een sessie met het hoofd voorlichting van het Israëlische leger. De man kwam in een relatief veilig gedeelte van Jeruzalem, in een beveiligd gebouw de kamer binnen in volle wapenrusting, machinegeweer over zijn schouder. Je hoefde geen psycholoog te zijn om te zien dat hij stijf stond van de stress: gezicht strak, schouders vol spanning en de woorden afgemeten. En hij begon zijn verhaal: een en al verdediging van de Israëlische politiek, en met een volstrekte respectloosheid naar de Palestijnen en hun kant van de zaak. Maar we hadden ons lesje geleerd, en luisterden alleen maar, dit slechts aanvullend met open en belangstellende vragen (niet de kritische, zoals hij van journalisten gewend was, maar de meer algemene zoals: kunt u daar wat dieper op ingaan; of hoe hebt u dat ervaren?). Na een uur werd hij onzeker – hij was een dergelijk gehoor niet gewend – hij was gewend aan kritische vragen (verkapte argumenten) van agressieve journalisten. Geleidelijk echter begon hij te ontspannen, en gleed de stress van hem af als het water van een eend. Hij ging wat makkelijker in zijn stoel zitten, zetten zijn stengun weg, en, na een korte stilte, vertelde hij dat hij zojuist vader was geworden van zijn eerste kind. En dat hij bang was voor de toekomst – hij zou zijn zoon zo graag een veilige en vredige samenleving gunnen, maar was bang dat dit niet zou gebeuren. Je voelde het begrip in de ruimte groeien. Nog een kwartier later boog hij voorover en vroeg ons, verlangend: ‘Vertel eens, wat hebben jullie nu echt gehoord en gezien op de Westoever?’ Hij wilde het echt graag weten, zijn vooroordelen vloeiden weg. Voor het eerst, misschien sinds maanden en jaren voelde hij dat er echt naar hem geluisterd werd, en begon hij bereid te zijn om zelf te gaan luisteren.

Ik wil dit voorval niet idealiseren. Het kan best zijn dat hij, zodra we onze hielen hadden gelicht, weer terug is gevallen in zijn oude manier van denken. Maar ergens zal hij dit moment niet meer vergeten – een moment van begrip en daardoor ‘healing’. Het zaad is gezaaid en het zal ontkiemen wanneer het seizoen er geschikt voor is, met andere woorden: als de tijd er rijp voor is.

Open spreken en open luisteren vanuit een zuivere intentie vraagt moed: de moed om eerlijk te zijn, de moed om kwetsbaar te zijn, de moed om je gevoelens te uiten en de moed om die ander in zijn gevoelens te laten, de moed om elkaar te vinden en ook de moed om teleurgesteld te worden omdat je elkaar niet vindt. Dit speelt in alle relaties: liefdesrelaties even goed als werkrelaties. Maar kwetsbaarheid is de beste bescherming.

Wat heeft dit nu met empowerment te maken? Wel ik denk, doordat we echt hebben geluisterd, dat:

–       wij empowered waren: we hadden geleerd onszelf (met name onze conditionering en reactiepatronen) te beheersen

–       hij empowered was; hij heeft een moment geweten dat zijn verhaal er toe doet.

En als zoiets plaats vind binnen een gemeenschap, dan zal de gemeenschap ook empowered worden. Een goed voorbeeld daarvan is de Hope Flowers School, en zijn Community Develoment Center: https://www.hopeflowersschool.org, https://www.facebook.com/HopeFlowersSchool en mijn eigen verhaal over de Hope Flowers School op YouTube

Arm Israël

In De Brug van deze maand staat een voorpublicatie uit het boek Blessuretijd van Ed van Thijn, die gaat over Israël. Hij beschrijft daarin hoe hij als Jood worstelt met zijn  houding tegenover Israël. Hij ziet hoe Israël zichzelf ten gronde richt, en dat heeft maar ten dele te maken met het conflict met de Palestijnen. Wat werkelijk bedreigend is de ontwikkeling binnen Israël zelf: toenemende disrciminatie van de Arabieren, een exponentieel groeiende orthodoxe bevolkingsgroep die van Israël een religieze staat will maken (zoals Iran bij de Arabieren!), en steeds maar weer kolonisten die illegale nederzettingen bouwen op de Westoever, wat door de rechtse regering getolereerd wordt. Israël glijdt af naar een angstige apartheidsstaat, en vrede met de Palestijnen is in feite onmogelijk geworden. Er is bovendien geen noemenswaardige oppositie meer aanwezig.

Van Thijn ziet nog hoop, omdat er een onderstroom in de samenleving bestaat die alles nog ten goede zou kunnen keren. Ik geloof daar niets van – in mijn boek ‘Voor niets gaat de zon,- blauwdruk voor een waardige wereld’ (pag. pag. 404 en 405) schets ik eeen aantal mogelijke scenario’s, maar die zijn op de korte termijn allemaal zeer somber. Hoewel. . .

Gisteren ontmoette ik een van  de Israëliërs uit die onderstroom: Eden Fuchs, van het Center for Emerging Futures (www.emergingfutures.org). Na een loopbaan van 20 jaar in het Israëlische leger werkt hij nu samen met Ibrahim Issa van de Hope Flowers School aan het organiseren van ontmoetingen tussen  Israëliërs en Palestijnen. Daar ontstaat echt contact en gebeuren de meest ontroerende dingen. Misschien is er nog hoop. Je kunt nooit weten. . .