Tag archieven: vrede

Natuurlijk niet. Hopelijk wel.

Iemand vroeg aan Niek Schuman (emeritus hoogleraar theologie): “Komt het goed met deze wereld?”. Zijn antwoord: “Natuurlijk niet! Hopelijk wel.” De Dominicuskerk in Amsterdam nam dit antwoord als thema voor de advent tijd.

Kerstmis is voor veel niet Christenen nog altijd het feest van de terugkeer van het licht. Maar voor mij is het meer het feest van de hoop. Ik zie het kerstverhaal als een metafoor voor de mogelijkheid, niet de zekerheid, dat het goed zal komen met de wereld. Het licht schijnt in de duisternis, en hoe ver weg het licht in het donker ook lijkt, het kan door de duisternis nooit overwonnen worden. Met het versieren van de straten, pleinen en kerstbomen met lichtjes, en het aansteken van kaarsen brengen we ons die bemoedigende gedachte weer in herinnering.

Maar al is het door het licht dat ver weg schijnt in de duisternis nooit pikkedonker, intussen zitten we toch maar mooi in de donkere nacht. Die nacht staat dan wat mij betreft voor de nood waarin we als mensheid, en samen met ons de dieren en planten, verkeren.  Ons dat te realiseren is voor mij eveneens een boodschap van kerstmis. De nacht is donker, maar ook stil.

Als ik me bij het kerstverhaal de kerstnacht buiten voorstel, met name daar waar de herders in het veld lagen, dan stel ik me voor dat het stil is. Het is immers vrede op aarde, en zelfs de dieren hebben voor één nacht vrede gesloten. De roofdieren belagen hun prooidieren niet, en er wordt geen geluid gehoord. Zo heb ik eens een kerstnacht doorgebracht in de duinen op Schiermonnikoog, waar het inderdaad doodstil was. En in mijn meditatie stelde ik me voor dat diezelfde stilte overal ter wereld heerste, ook al wist ik natuurlijk wel dat dit niet zo was. Inderdaad: Vrede op aarde. 

Zo is Kerstmis voor mij ook het feest van de stilte, waarin de hoop en de vrede geboren kunnen worden. Zo komen dan verdriet om wat is, en vreugde om wat ook is en kan zijn, bij elkaar. En dan heffen we het glas, en dan delen we het brood, in dankbaarheid om wat de aarde ons nog steeds geeft. Vrolijk Kerstfeest!

Poor Israel. . .

A few weeks ago I was in Israel – better said: in the occupied territories on the West bank. I have been there before several times, because I am supporting the Hope Flowers School for Peace education, and I know quite a bit about the situation there and the recent history. Nevertheless I was shocked. In the last twenty years that I was there I have seen the situation dramatically become worse. The building of the wall (dividing Palestine properties everywhere in separated parts), the demolition of houses, the destruction of orchards and agricultural and industrial projects (that were financed by the European Union), Naamloosthe humiliation of Palestinians (also children)  at the numerous checkpoints, the extension of the settlements, the aggravation of the economic conditions, the violation of international law – it all is happening at a much higher frequency and greater scale then years ago. A two state solution has become impossible, due to the enormous amount of Israelian  settlements on the West Bank (on Palestinian territory!). And the interesting thing is that Europe, the US and some Arabic states make this all possible, because they are financing the Palestinian authority and its institutions.

As I said, I already was pretty much informed about what was going on, but as I said I was shocked to learn how much the situation has worsened. The circumstances have become desperate for the Palestinans, with no perspective of any positive change in the near future. Now that Israel has appointed Lieberman as the new minister of defense, one can be sure that no improvement of Israelian policy can be expected – on the contrary. (Compared with Lieberman Trump is a wonder of modesty and decency – check it on the internet). With great effort Israel is working toward its own collapse.

After my homecoming I realized how little people in Europe and the US know about what is really going on there. Even people who think they are well informed (like myself) hardly realize the hopelessness of the condition in which people there have to live. Can you imagine how it is to live in occupied territory, subject to arbitrariness with no perspective for freedom?

Under these barren conditions the Hope Flower School for Peace education  tries to keep hope and perspective alive. I have a deep respect and admiration for the leadership of the Hope Flowers School and the Hope Flowers Community Center who with great effort and courage keep going, thus creating a safe space for traumatized children and promoting harmony and peace. They have to work against the mainstream, in that way performing a balancing act between taking a stand and keeping on speaking terms with both the Israelian and Palestinian authorities. And they are always short of money, because parents aren’t able to pay the full school fee (and meals), due to the abominable economic condition in the West Bank. If you want to support them, in the UK, US, Switzerland and the Netherlands there are local accounts, but you can also send a cheque to Hope Flowers School directly. You’ll find both the local organizations and the HFS on the internet. (In Holland: https://www.vriendenvanhopeflowers.nl/wordpress/?page_id=24 )

Hope Flowers School and Community Center: a beacon of light in a darkening world!

Wat willen we met onze jongeren?

Vandaag leen ik mijn blogruimte aan mijn zoon. Met het daarin beschrevene ben ik het volledig eens. Het stuk eindigt met een beschrijving van zijn eigen project. Hoewel dat kan ogen als reclame, heb ik het toch laten staan vanwege de ideële doelstelling van het project, en vanwege de uitzonderlijk goede evaluaties die het heeft gekregen. Die heb ik niet op de genoemde website kunnen vinden, dus als u daar inzage in wilt hebben moet u zich rechtsreeks wenden tot  shrinath@allesisgoed.nl. Overigens, als u toevallig gisteren naar het programma van Humberto Tan hebt gekeken hebt u daar een drietal leraren gezien vanuit de Zadkine MBO school in Rotterdam, waar dit programma in praktijk is gebracht.

Wat willen we met onze jongeren?

Een leerling die zelfmoord pleegt omdat hij gepest wordt op school en een  extremistische aanslag gepleegd door geradicaliseerde jongeren, wat hebben die voorvallen met elkaar gemeen?

Nederland vertoont twee weken lang het gedrag van een opgewonden teefje, we blaffen en keffen er op los. Vervolgens wijzen we in onze zoektocht naar schuld en oorzaak naar het onderwijs. Daar moet wat gebeuren. Drie maanden later hoor je niemand meer en ligt er ergens een protocol in een laatje.  Tot het volgende voorval.

Onze jongeren groeien op in een ingewikkelde tijd. Door internet zijn ze op de hoogte van alles. Hoe gezellig is de wereld waar ze in opgroeien? Elk jaar besteden we 400 miljard euro aan wapens, kindsoldaten nemen overal toe, zo ook gewapende conflicten. We plegen roofbouw op de aarde, schrijnende armoe naast excessieve rijkdom, roofbouw en broeikaseffect. We laten de ene mens opereren aan zijn hart al is ie de 90 gepasseerd want hij woont hier en laten hele bevolkingsgroepen sterven aan Ebola want zij leven daar.

We leren jongeren door de eindeloze reclame die ze dagelijks via tv, internet en smartphones  bereikt, dat ze van alles moeten hebben en zijn. Om mee te doen moeten ze de nieuwste telefoon, tablet, auto, kleren hebben en straks een mooie villa. Al op de basisschool is het meer een populariteitswedstrijd dan een ondersteunende inspirerende leeromgeving.

Vinden we het echt raar dat jongeren verharden, cynisch worden, egocentrisch worden?

Ouders moeten ook aan het plaatje voldoen dus de meesten werken zich een ongeluk om net aan de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Magnetronkinderen zijn gewoon geworden. Infostress valt ook de ouders aan via Facebook, Twitter, Youtube en de eindeloze mailstroom. Welke ouders maken nog dagelijks tijd voor individuele aandacht en goede gesprekken over het leven?

Dan moeten scholen dat gat maar opvullen. Docenten zouden wel willen maar kom op nou mensen: klassen van 30 leerlingen? Is er iemand die gelooft dat dat goed werkbaar is? Docenten zijn over het algemeen overwerkt. Het is al heel wat dat ze de klassen in durven en hun lessen voorbereiden. Maar eigenlijk verwachten we dat ze kunnen coachen, entertainen, orde houden, individuele begeleiding geven en nog even een vak doceren.

Daarnaast ook nog tijd en ruimte maken om met hun klassen echte gesprekken te voeren en  te werken aan persoonlijke ontwikkeling…, dat is te veel gevraagd. Of niet…?

We zeggen allemaal dat we het anders willen. Stop het pesten! Begeleid jongeren in hun talentontwikkeling! Geef ze persoonlijke aandacht! Creëer maatschappelijke betrokkenheid! Help ze om betrokken en behulpzame burgers te worden!

Nou mensen hier is een nieuwsflash voor jullie. Dat betekent investeren. Tijd en geld.

Drie jaar geleden starten wij met een programma PeaceMasters (www.peacemaster.nl ). Dit programma helpt scholen en docenten om ruimte in de school te maken voor de leerling. Docenten krijgen een beetje training en gaan aan de slag met een digitale leeromgeving waarmee alle onderwerpen aan bod komen die jongeren bezig houden. Ze mogen vertellen wat ze voelen en ervaren door het gebruik van dialoogtechnieken en wat zie je? Binnen een paar lessen is er een verbondenheid die nog nooit eerder op scholen werd ervaren. Vanuit die veilige warme en inspirerende omgeving gaan jongeren aan de slag. Ze leren sociale vaardigheden (feedback geven en ontvangen, omgaan met groepsdruk et cetera) en ze gaan via projecten op een positieve manier bijdragen aan de wereld. Ze maken hun eigen leven leuker, ze pimpen hun leefomgeving en investeren in de wereld daarbuiten. Zodra je namelijk naar jongeren luistert ontdek je dat daar de hoop ligt voor onze toekomst. Doe nou niet alsof zij het probleem zijn maar haal die  boter van je hoofd.

Wij zien dagelijks dat het kan. Dat het werkt. Dat scholen liefdevolle plekken kunnen zijn waar onze jongeren in geborgenheid kunnen zoeken naar zichzelf en hun plek in de wereld. Maar wel dankzij een stel idealisten (wij van PeaceMasters) en scholen die hier echt werk van maken. Zij investeren hier echt tijd, geld  en energie in. Gelukkig zien we dat de scholen die meedoen ervaren dat deze investering zichzelf onmiddellijk terugverdient.

Maar ouders, politiek, roeptoeters en scholen van Nederland, vanzelf gaat het niet gebeuren. Doe dus mee en investeer in onze jongeren in plaats van ze onterecht af te branden.

Shrinath van Praag

 

 

Is het glas nu half leeg of half vol?

Zondag een week geleden demonstreerden er wereldwijd 645.000 mensen voor een radicaal klimaatbeleid. De organisatoren (Avaaz en diverse milieuorganisaties) waren daar zeer blij mee en zonden een mail rond waaruit euforie sprak: we komen massaal in beweging. Ik ben een notoire zwartkijker en kon die euforie niet delen. In de eerste plaats was het doel (1 miljoen demonstranten) niet gehaald, en in de tweede plaats heeft een dergelijke demonstratie mijns inziens niet veel direct effect (al refereerde Obama er wel aan in zijn speech op de eendaagse klimaatconferentie van de VN). In New York demonstreerden 300.000 mensen (volgens de organisatie 400.000), het doel was geweest een half miljoen. Maar bovendien: als je het aantal potentiële demonstranten in New York schat op 5-10 miljoen, kun  je ook zeggen dat er miljoenen NIET gedemonstreerd hebben. Die kan het kennelijk allemaal niet zoveel schelen, of ze zijn slecht geïnformeerd.

Het aantal in New York stak echter nog gunstig af bij het aantal in Amsterdam. De Nederlandse organisatoren stelden dat er in heel Nederland 5000 mensen gedemonstreerd hadden. Ik denk dat er daarvan naar schatting 3000 in Amsterdam demonstreerden. Als je dat vergelijkt met New York hadden dat er 30.000 tot 60.000 moeten zijn. Toen ik zelf meeliep en alle mensen op terrasjes zag zitten, die het wel een interessante voorstelling vonden in plaats van zelf mee te lopen, werd ik daar niet vrolijk van. Maar ook de Nederlandse organisatie (Avaaz, Urgenda) verkeerde in een staat van euforie.

Diezelfde dag was er wereldwijd het MasterPeace concert. 53 concerten in meer dan 40 landen. In Amsterdam woonden 7000 mensen dat concert bij. Ook dat leidde tot een staat van euforie. Het was ook prachtig om te zien hoe tegenstanders uit diverse conflictgebieden samen muziek maakten als een pleidooi voor vrede. Maar ook hierbij heb ik een kanttekening. Vergeleken met de oorspronkelijke doel van MasterPeace: een magistraal muziek- en dansfeest bij de piramiden van Egypte, met wereldwijde mediacoverage, is de impact van dit festijn beperkt. Al moet bedacht worden dat er in meer dan 50 landen wel kernen van MasterPeace zijn gevormd die strijden voor de vrede. Anderzijds: in Israël en Palestina bestaan die kernen nu al 65 jaar. Veel effect heeft dat niet (behalve bij enkele individuen).

Ik vind het dus geen tijd voor euforie, ook al  kun je er voor kiezen om op bescheiden schaal je successen te vieren. Maar ik trek uit de bovenstaande overwegingen niet de conclusie dat al die activiteiten zinloos zijn. Ik heb het grootste respect voor de moed en de veerkracht van de initiatiefnemers, die tegen de verdrukking in hun idealen vorm geven.  Die volhouden bij tegenslag, en dan een resultaat bereiken dat weliswaar niet helemaal gelijk is aan hun dromen, maar niettemin indrukwekkend. Zij zijn een voorbeeld voor ons allen.

En ik mag dan niet in een staat van euforie verkeren, ik ben ook niet somber. Ik houd me maar vast aan de gelijkenis van de zaaier. Hier volgt een verkorte versie :

Een zaaier ging uit om te zaaien. En toen hij zaaide viel een deel bij de weg, en de vogels kwamen en aten het op. En een ander deel viel op het steenachtige, waar het niet veel aarde had, en toen de zon opkwam verdorde het, omdat het niet veel wortel had. En een ander deel viel tussen de doornen; en de doornen groeiden op en verstikten het. Maar een ander deel viel in goede aarde, en gaf vrucht. Het één honderdvoud, het ander zestigvoud en het ander dertigvoud. Wie oren heeft die hore.

Wie weet wat er volgend jaar zal gebeuren – bij de grote klimaat conferentie in Parijs. We zullen zien. En wat MasterPeace betreft, wat nog niet is kan komen.

Het kan zondag een mooie dag worden.

In hun wijsheid hebben de organisatoren van de climate marches wereldwijd besloten dat te doen op de Dag van de Vrede, a.s. zondag, daarmee alle vredesdemonstraties in de wielen rijdend. Ik zou het zelf zo niet bedacht hebben. Uiteindelijk zijn het vaak dezelfde mensen die zich zorgen maken over het geweld in de wereld, en die zich zorgen maken over het ontbreken van een radicaal klimaatbeleid. Maar hoe bewust deze mensen ook mogen zijn, ze hebben nog niet de gave van de bilocatie verworven.

Ook voor mij levert dit een dilemma op. Ik ga a.s. Zondag naar MasterPeace in Concert, maar wil ook graag meedoen met de klimaatdemonstratie. Ik los het als volgt op: ik loop eerst mee met de klimaatmars, en dan bij Eye aangekomen, zal ik de metro nemen naar Ziggo Dome. Ik mis dan de bijeenkomst bij Eye, maar daar is niets aan te doen.

Voor de doorzetters onder ons is er ook nog een andere mogelijkheid. Vanaf 16.00 zal er vanaf de Openbare Bibliotheek een klimaatmars plaats vinden naar Ziggo Dome, alwaar men dan kan deelnemen aan MasterPeace in Concert.  De organisatoren van deze mars stellen dat de twee doelen: vrede en ecologisch bewustzijn, wezenlijk aan elkaar gerelateerd zijn, en dat is natuurlijk ook zo.  Door ecologische ontwrichting  ontstaat ziekte en honger, raken mensen ontheemd en wanhopig, en zullen dan eerder geneigd zijn tot geweld. Anderzijds kan een werkelijk radicaal ecologisch beleid alleen maar uitgevoerd worden in een wereld in vrede. Zie de facebookpagina hieronder.

Dus ik roep al mijn lezers op: ga naar allebei: de klimaatdemonstratie en MasterPeace in Concert. Websites:

https://www.wijwillenactie.nl/?page_id=1177

https://masterpeace2014.nl/masterpeace-in-concert/

https://www.facebook.com/events/349139395244384/?ref_dashboard_filter=upcoming

 

The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.

Unknown“I know not with what weapons World War III will be fought, but World War IV will be fought with sticks and stones.” ― Albert Einstein.

Our economy system is a mess. Inequality in personal wealth is a threat to our democracy and to peace. The unemployment rates all over the world are a threat to our democracy as well. Banks and financial institutions do exactly the same things as before the 2008 financial crisis. (In the London city they are certain that the next crisis is nearby, and this time the governments will not have the money to ‘solve’ it). Economic interests create war all over the place. There is no answer to the question how to grow without aggravating the ecological crisis. There is no agreement among experts about how to solve all these problems. Political parties , left and right, are failing to turn up. We simply DON’T KNOW. In the meantime governments frantically try to promote economic growth to no avail.

Research, both in the US and in the Netherlands show that the vast majority of the well-to-do don’t give a damn. As long als they can accumulate wealth in the short term, more, more, more, they don’t care. This is especially true for the very rich ones (there are exceptions of course). Montesquieu, the great philosopher about the political system and democracy, already said it: ‘Love for democracy is love for equality.’  But in this society another value completely pushes this value of equality aside: the value of absolute freedom, the right to act as one pleases no matter what.

The ecological and  economical problems and the problems of war and peace are all interconnected. No improvement or sustainable progress can be reached in one of these areas separately. What to do?

I think the first step is to make explicit which is the society we want. Not in general terms, but in concrete images and concepts. That we have to do each for him or herself, and then also on a collective level. This issue should be the object of dialog in each school, in each firm, in each political party and in each institution. There should be one or more special think tanks to discuss this matter and to develop a vision. Then the next step should be to develop ideas about how to get there. Then, at last, we probably have assembled enough courage to look at the present situation as it is in all its horror. We then do not have to talk about it anymore in vague, non committing terms, as we do now. And then, probably, we’ll develop the political will to move. Many problems will show itself on our way, but in the end a radiant future then may lie before us.

All big changes of our time started with movements  bottom up: the French revolution, the fall of the Berlin Wall and the Soviet Empire, the fall of the apartheid regime of South Africa, the liberation of India and Pakistan. Then great leaders understood the signs of the time and could pick up and channel the energy of the masses. Something like that could happen today. Big crises could catalyze that process.

Our responsibility is to start each for ourselves. Let’s start today, and develop our vision about the future, and share that with everyone, wherever we come, and whoever we meet. As Eleanor Roosevelt said: “The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.” And John F. Kennedy: “We have come too far, we have sacrificed too much, to disdain the future now”.

By the way: a good way to start is to go to the nearby MasterPeace concert on Peaceday, september 1st. In 40 countries in the world. The Dutch concert is in Ziggo Dome, Amsterdam. See: https://www.masterpeace.org

For this blog I heavily rely on the article of Marcel ten Hooven in NRC/Handelsblad of August 24. 

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker).

 

After the kidnapping – who dares to criticize Israel?

Let me make this clear: the kidnapping and murdering of the Israelian boys is a terrible act for which there is no excuse. I have to make this statement very strongly at the beginning of this blog, because otherwise I shall be accused of partiality, anti-semitism or worse. Hate mail is quickly send and received these days. Therefore I repeat, my opinion is:

the kidnapping and murdering of the Israelian boys is a terrible act for which there is no excuse. I repeat:

the kidnapping and murdering of the Israelian boys is a terrible act for which there is no excuse.

Having said this I’d like to make a few comments. First: in May two Palestinian boys were killed in Ramallah by the Israelian army, for no acceptabele reason. To be honest, that totally escaped me, because the media hardly mentioned it, and it caused no commotion at all. No comments from any official, not from our own minister of foreign affairs.

Secondly, if the parents of the kidnapped boys had chosen to stay in Israel, instead of choosing to live in an illegal colony on the West Bank, their sons would have been still alive. I wonder how one can live with this responsibility. They had a choice where to live, which the Palestinian boys had not. Those boys were living in their own country, whereas the colonists were not.

Furthermore I think the Israelian reaction is totally out of proportion. In the military campaign of trying to find the perpetrators 400 people were arrested, 6 persons were killed (among who boys of the same age as the victims), two houses (of the families of the suspects) were destroyed and their furniture was annihilated. Of course without any form of legal procedure. Then, a Palestinian boy was murdered and incinerated (not by the authorities though). No wonder the Palestinian people revolted. Two things in this process are bewildering me.

One, that after this extreme reaction of revenge the Israelian government still is considering more measurements of vengeance. Secondly, that no condemnation of the disproportionate Israelian reaction is heard. By the Palestinians, yes, but not by the leaders of the world (Obama, the secretary of the UN, EU leaders, our own minister of foreign affairs, diplomats, – nobody), not by Western media, not by anyone outside the Arab world. Yes, the killing of the Palestinian boy is condemned, but there is no disapprobation of the Israelian government (aside from within Israel itself). So far for impartiality and objectivity.

In this havoc of violence there is at least one beacon of peace: the Hope Flowers School for Peace Education in Bethlehem. They try to go on under these very difficult circumstances. They are as a rock in the wild stormy sea. If you want to support them, especially now, then you can help them financially. Many traumatized children shall need their help in the near future. Their crowd funding action is going for just another 8 days: https://onepercentclub.com/nl/#!/projects/more-meals-for-the-hope-flower-school, and their target is not yet reached.

Mijn bureau opruimen voor de vakantie.

In dit laatste blog voor mijn vakantie wil ik nog wat zaken afhandelen die al een tijdje op mijn bureau liggen. Daarmee is deze blog wel wat aan de lange kant geworden, maar u hoeft het natuurlijk niet allemaal te lezen.

In de eerste plaats staat er in Letter en Geest, de bijlage van Trouw, van 10 mei een bizar artikel van Jaffe Vink, als een soort voorpublicatie van zijn te verschijnen boek: ‘Wie is er bang voor de vooruitgang’. In dit artikel wordt het rapport van de Club van Rome, ‘Grenzen aan de Groei’, uit 1972 afgekraakt, en worden de reacties hierop in politiek en samenleving als overdreven, ja zelfs hysterisch afgedaan. Uit het artikel blijkt overduidelijk dat de heer Vink het rapport niet heeft begrepen. Dat komt ervan als ondeskundigen zich met ingewikkelde materies gaan bezig houden zonder  de moeite te nemen zich er echt in te verdiepen.  De strekking van het artikel is dat we ons overdreven zorgen maken over de toekomst, en als zodanig past het
Vervolgens word ik wat moe van het optimisme in bladen als P+ en De Optimist  (de opvolger van Ode, bijlage van NRC/Handelsblad van 10 mei). Deze bladen staan vol met duurzame oplossingen die de wereld zullen redden. Quod non. Daarmee is niets gezegd ten nadele van de projecten en producten die in die bladen gepresenteerd worden. In tegendeel, meestal zijn het uiterst zinnige projecten, die een bijdrage kunnen leveren tot de noodzakelijke transitie waarvoor we staan. Maar ook niet meer dan dat. Alle zogenaamde ‘cradle to cradle’ projecten bijvoorbeeld geven vaak wel aan hoe grondstoffen hergebruikt kunnen worden, maar geven voorshands geen oplossing voor het energiegebruik dat daar voor nodig is. Gemakshalve gaan ze er meestal van uit dat de benodigde energie uiteindelijk wel duurzaam zal worden opgewekt. Maar daar zijn we nog lang niet , en dat zal ook nog wel even duren (alleen enkele kleinschalige projecten kunnen ook in dit opzicht de toets der kritiek doorstaan). Waar ik zo moe van word is van de overspannen verwachting dat het heil van onze toekomstige wereld door dit soort ondernemingen binnen handbereik ligt. Maar daarvoor is echt nog wel wat anders nodig.  Wat nodig is, is een totale “Umwertung aller Werte’, gebaseerd op solidariteit met onze minder bevoordeelde medemens en toekomstige generaties. Daaruit zal dan hopelijk een revolutionaire, structurele verandering van ons economische stelsel voortvloeien. Dat daarbij ons huidige niveau van welvaart gehandhaafd zal kunnen worden lijkt me uitgesloten. Dat lijkt me een illusie die ook in de milieubeweging en in links-politieke hoek nog wel eens gekoesterd wordt.artikel uitstekend in de trend om de klimaatverandering en de waarschijnlijk desastreuze gevolgen daarvan te betwijfelen (Zie ‘De Twijfelbrigade’ van Jan Paul van Soest). Als zijn hele boek dit niveau heeft, moeten we er niet veel goeds van verwachten. Wat bezielt de krantenredacties toch om dit soort artikelen te plaatsen, in dit geval de redactie van Letter en Geest, die in 2006 al tot de conclusie was genomen dat de heer Vink niet helemaal in het redactiebeleid van Trouw paste, om het maar gematigd uit te drukken.

Overigens stond er in datzelfde nummer van De Optimist wel een heel leuk stuk over Masterpeace, waarin we konden zien hoe in verschillende deelprojecten in landen over de hele wereld dapper gestreden wordt tegen racisme en voor vrede. Hier is de link naar het artikel: 0514NRC Masterpeace

En dan iets over de meer korte termijn. Zoals Marike Stellinga schrijft in NRC/Handelsblad (10 mei) is de eurocrisis niet voorbij, zoals de heer Dijsselbloem stelt. Dat kan ook helemaal niet omdat er een structurele werkloosheid is die niet kan worden opgelost door meer economische groei volgens het neoliberale model. En dat is het enige model dat Europa kent en hanteert. Groei volgens dit model is echter nog lang niet duurzaam, en draagt dus bij tot het klimaatprobleem. We weten gewoon niet hoe we het werkloosheidsprobleem kunnen aanpakken, en tegelijkertijd de transitie kunnen maken naar een duurzame economie.

Zou het kunnen zijn dat de weerstand tegen ‘Europa’ mede veroorzaakt wordt doordat onze ‘leiders’ consequent weigeren de werkelijkheid onder ogen te zien zoals die is? Of zou het komen doordat de Unie, uitgaand van de neoliberale ideologie, dus van het primaat van de markt met weinig overheidsingrijpen, tegelijkertijd een enorme regelzucht ten toon spreidt?

Ik hoor van alle kanten dat de aanstaande Europaverkiezingen in wezen een keuze tussen voor of tegen tegen ‘Europa’ zijn. Maar dat gaat het natuurlijk helemaal niet over. Mijns inziens is de werkelijke keuze  die tussen een neoliberaal. superkapitalistich Europa, en een Europa dat gaat voor het beschermen van onze ‘commons’, onze gemeenschappelijke waarden en natuurlijke hulpbronnen, met een noodzakelijke rol van de nationale en Europese overheid. Als je het zo bekijkt is de keuze niet moeilijk: de partijen zijn betrekkelijk eenvoudig te rangschikken van superkapitalistisch aan de ene kant, via gematigd liberaal tot een duurzame economie aan de andere kant. Moet je natuurlijk wel even weten met wie die partijen in het Europees parlement een fractie vormen. (D66, bijvoorbeeld, zit in de fractie van de liberalen; een stem op D66 is dus gelijk aan een stem op de VVD).

imagesVoor wat mij persoonlijk betreft – ik neem even drie weken vakantie van mijn eigen gepieker. Ik hoop wel dat het in Kroatië, waar ik naar toe ga, dan wat mooier weer is dan vorige week. Toen was het daar koud en nat, terwijl het hier warm was en de zon scheen. Ik ontmoet  u over drie weken weer – wordt vervolgd.

 

 

Vrede

Gisteren hebben we een wandeling gemaakt midden in het Groene Hart, ergens tussen IJsselstein, Montfoort en Oudewater. Prachtig landschap, met een horizonprofiel dat me aan oude tijden deed denken: bomen, dorpje met kerktorens. Het was prachtig weer, vrijwel geen wind. Maar wat me het meest opviel, het was er doodstil, afgezien van af en toe een vogelgeluidje.

images

Ik dacht dat je in Nederland alleen nog maar stilte kon vinden aan de Oostgrens, of op de Waddeneilanden. Niet dus. In het hart van Nederland, niet ver van Utrecht is dus ook nog stilte te ervaren. Bijzonder!

Later zaten we met een vriendin in haar prachtige tuin. Ballonvaarders voeren door de lucht.  Eerder op de dag hadden we in alle rust ontbeten op ons terras.

images-1

 

 

 

 

 

De hele dag was voor ons een dag van vrede. Ik heb dat wel meer, bijvoorbeeld als ik spelende kinderen zie bij ons achter, of ik mensen zie genieten van een kopje koffie op een terras in de natuur. Vrede! Dat is wat we hier hebben, We staan er niet steeds bij stil – maar wat is het kostbaar. Iets om dankbaar voor te zijn en te koesteren.