Bronnen van kracht – II

Dit is een blog in een serie die begonnen is op 4 februari j.l.

Hier is een test om erachter te komen of je missie op aarde ten einde is: als je nog leeft, is dat niet het geval. (Richard Bach, Illusions)

Als we op het gebied van de klimaatontwrichting verschil willen maken, moeten we tot ons laten doordringen wat er werkelijk aan de hand is. Maar hoe bouwen we dan de veerkracht op om daar tegen te kunnen? In mijn vorige blog gaf ik drie mogelijkheden, hier volgen er meer.

Vele leraren zijn van mening dat we hier op aarde komen met een opdracht, een missie.* Die opdracht is voor elk van ons uniek. Hoewel we onbewust ‘weten’ wat die opdracht van ons vraagt is het toch een hele ontdekkingsreis om ons bewust te worden van wat die opdracht precies inhoudt. Wat is het puzzelstukje dat wij hebben en dat nodig is om de planetaire puzzel te vervolmaken (Danaan Parry)? Het helpt om ons daarbij af te vragen wat het is dat we hier op aarde te leren, te geven en te doen hebben, en daarover na te denken.** Als we hier meer duidelijkheid over hebben, gaat die opdracht richting geven aan ons leven, dat we daardoor als zinvol gaan ervaren. Ook dat is een bron van kracht (zie ook het citaat waarmee dit blog begint).

Nu we toch in de meditatieve sfeer beland zijn: meditatie beoefenen is ook een bron van kracht. Men kan mediteren zonder meer: zitten, de aandacht richten op en luisteren naar de stilte achter de geluiden. Je kan yoga beoefenen, of Aikido, loopmeditatie, dynamsiche meditatie, of wat dan ook. En je kan ook verzinken in gebed (maar probeer niet een hogere macht voor je karretje te spannen; dat werkt niet – we blijven zelf verantwoordelijk voor ons leven), of je kan je open stellen voor de niet-fysieke wereld achter de wereld die je waarneemt met je zintuigen. Het helpt als je daarbij contact zoekt met organisaties of personen die daar al mee in contact staan. *** Op den duur kan je het besef ontwikkelen dat je geleid en gedragen wordt. Uiteraard maakt dat je ook weer sterker.

Door dit proces van zelfreflectie, meditatie, contemplatie en gebed verandert je bewustzijn van een zuiver zintuigelijk en mentaal bewustzijn, gericht op de materiële wereld, in een meer spiritueel en mystiek bewustzijn, waarin ook plaats is voor de niet-materiële wereld en het grote mysterie van wat is. Zodoende stel je jezelf open voor de kwantum sprong in het collectieve bewustzijn, die al gaande is, maar die velen zich nog niet realiseren. Die bewustzijnstransitie kan ons ook hoop geven – daarover de volgende week meer.

*Zie bijvoorbeeld Plato, De Republiek. Caroline Myss spreekt van een ‘sacred contract’: Sacred Contacts, 2001. Ikzelf sprak vroeger van onze bestemming.

** Een handleiding hiervoor kun je vinden in mijn boek: Op weg naar jezelf . . . een pelgrimsreis in zeven etappes, pag. 74 e.v.

*** Bijvoorbeeld: https://www.findhorn.org, https://lorian.org. Er zijn hierover ook fantastische boeken geschreven, veel te veel om hier op te noemen. Ik maak een uitzondering voor Richard Bach, Illusions, buitengewoon inspirerend en zeer geestig (het citaat waarmee dit blog begon is hieruit afkomstig).

Bronnen van kracht.

Geef een reactie

Dit is een blog in een serie die begonnen is op 4 februari j.l.

Als we de ernst van de klimaatontwrichting werkelijk tot ons willen laten doordringen (en dat is nodig als we een verschil willen maken) dan moeten we er voor zorgen dat we in onszelf de kracht ontwikkelen om niet in wanhoop, vertwijfeling en machteloosheid te verzinken. Gelukkig zijn er vele bronnen waaruit we die kracht kunnen putten.

De eerste bron is de wanhoop zelf. Als we ons realiseren hoe vreselijk we het vinden als de wereld die we kennen, inclusief de mensheid, ten onder zou gaan, dan kunnen we ons realiseren dat die wanhoop uit liefde voortvloeit. Liefde voor de wereld, voor schoonheid, de natuur, de mensheid als geheel, en meer in het bijzonder voor ons eigen nageslacht (dan wel de nakomelingen van degenen die we liefhebben). Als die liefde er niet was, zouden we immers onverschillig staan tegenover deze dreigingen. Het zou ons dan weinig kunnen schelen wat er morgen gebeurt, maar dat het kan ons juist wel schelen! Die liefde is een expressie van de levenskracht zelf, en derhalve een bron van vitaliteit. Laten we die liefde koesteren, en in ons gedrag tot uiting brengen – dat maakt ons sterker.

Een tweede bron van kracht is ons vermogen om ons verdriet en onze woede even te parkeren. Niet onderdrukken, want dan wordt het alleen maar sterker, maar even ter zijde stellen, zoals je je auto kan parkeren bij de supermarkt, en dan in de supermarkt niet meer aan je auto denkt. Dan komt er ruimte vrij om te leven in het moment en te genieten van wat er is. De schoonheid van een sneeuwlandschap, een boterham met boerenkaas (dat is uiteraard persoonlijk), spelende of schaatsende kinderen, een bloem in een vaas of buiten, muziek, kunst, enfin, te veel om op te noemen. Je kunt de voorbeelden zelf eindeloos uitbreiden. Daar word je blij van, en dat maakt ons sterker. Organiseer ook voldoende leuke dingen en momenten in je leven. Er is voor alles een tijd: een tijd voor genieten en een tijd voor somberen. Verdriet en vreugde kunnen naast elkaar bestaan.

Daarbij aansluitend: een derde bron van kracht is aandacht te geven aan alles waarvoor we dankbaar kunnen zijn. Dat Gaia ons maar blijft voeden, ondanks alles wat we haar aandoen. Dat vele mensen het mogelijk maken dat die voeding dagelijks op ons bord komt (de boeren, de handelaren, de supermarkten, onze werkgevers of onze cliënten, die ons immers het geld verschaffen of verschaften die het mogelijk maken of maakten dat we dit alles kunnen kopen). Dat we een comfortabel huis hebben, dat er helder water uit de kraan komt, en zelfs zomaar warm water uit de douche. Dat er zoveel schoonheid is in deze wereld – kortom er is zoveel om dankbaar voor te zijn dat als we er bij stil staan het niet anders kan dan dat we dankbaar worden voor het leven zelf.

Er zijn nog veel meer bronnen van kracht; daarover de volgende week.

Klimaatramp voorkomen vereist acuut ingrijpen.

Geef een reactie

Dat was de kop in Trouw op 15januari boven een verslag van een studie van het milieubureau van de VN. Grote aanpassingen zijn in alle scenario’s nodig. En een andere kop, daaronder: De aarde is er al veel slechter aan toe dan de mensheid zich realiseert. En op 5 februari: Een verwoeste planeet? We kunnen er met ons hoofd niet bij (Esther Bijlo). Het is nu niet meer vijf voor twaalf, maar de twaalf uur is gepasseerd. En eindelijk verschijnen nu de eerste berichten die de ontwrichting niet meer verdoezelen. Zie ook De Groene van 4 februari: Het klimaat in de media. Daarin wordt beschreven hoe de laatste twintig jaar de ernst van de klimaatcrisis wordt verdoezeld door vanuit een vals gevoel voor objectiviteit de klimaatsceptici een volwaardig podium te geven.

In mijn vorige blog heb ik beloofd de balans te bewaren tussen tussen hoop, vreugde en veerkracht aan de ene kant, en verdriet, vrees en woede aan de andere kant. Dat zal ik ook doen, maar we moeten eerst de put in. Uit de organisatiekunde weten we dat als een bedrijf een ernstig probleem heeft het niet te snel naar ‘quick fixes’ moet zoeken. Het is nodig eerst gezamenlijk af te dalen naar de bodem van dat probleem, met alle vertwijfeling en gevoelens van machteloosheid die daarbij horen. Vanuit die bodem, en vanuit de gemeenschappelijkheid die daar beleefd kan worden (gedeelde smart) kan dan de creativiteit ontstaan van waaruit een oplossing mogelijk is. Dit staat bekend als de theorie U; zie de afbeelding hieronder. De verleiding is altijd groot om van seeing direct over te steken naar prototyping, maar dat werkt niet. Met de klimaatcrisis moeten we op dezelfde manier omgaan, ook al is een oplossing in de meest letterlijke zin hier niet meer mogelijk. Maar we zullen eerst moeten afdalen voordat we überhaupt iets zinnigs kunnen doen (het liefst dus samen met anderen – anders wordt het wel een erg eenzame reis).

Uit: *Theorie U* van Otto Scharmer. Zie ook: Peter Senge e.a.: *Presence*

Dus nu maar eerst eens kijken: hoe erg is het gesteld met de klimaatcrisis? Het antwoord: erger. De 1º temperatuurstijging zijn we in 2015 gepasseerd. Willen we de 2º graden niet overstijgen, dan zouden we in 2030 onze CO2 uitstoot* op 0 moeten hebben. Dat is al over negen jaar! Het is wel duidelijk dat daar geen schijn van kans op is. Dat betekent dat we in de eerste helft van de dertiger jaren de 2º zullen passeren. En dat betekent dat ten gevolge van allerlei terugkoppelingsmechanismen ook de 3º zal worden bereikt. Als je wilt weten wat 2 en 3 graden betekent, dan raad ik het boek Zes graden van Mark Lynas aan (laatste druk: 2020. De eerste druk uit 2007 is volkomen achterhaald). Geen vrolijke lectuur, maar de eerste stap voor iedereen om werkelijk van betekenis te zijn in de klimaatcrisis is het probleem onder ogen te zien. Dat gebeurt nog steeds veel te weinig, al is er in de media (met name Trouw) nu hier en daar een kentering gaande (zie de artikelen waarmee ik dit blog opende). Politici gaan nog steeds uit van volstrekt onrealistische doelen: onder de de 2º blijven (om van 1,5º maar te zwijgen), en de uitstoot van CO2 in 2045 halveren bijvoorbeeld.

Tja, nu heb ik alle ruimte in dit blog opgebruikt. Een hoopvoller verhaal moet dus toch nog maar even wachten tot volgende week.

Gemakshalve ga ik uit van zogenaamde CO2 equivalenten. Dat wil zeggen dat het opwarmingseffekt van andere broeikasgassen – methaan, lachgas, gefluroreerde gassen en waterdamp – is omgerekend naar de hoeveelheid CO2 die hetzelfde effect zou hebben.

Doendenken.

Geef een reactie

Ik wil het niet weten! Ik wil het niet weten!! IK WIL HET NIET WETEN !!!

Ik aarzel om weer over het klimaatprobleem te beginnen. De berichten daarover zijn namelijk zo somber, dat ik, als ik daarmee doorga, al mijn lezers en mijn eigen veerkracht dreig te verliezen. We willen nou eenmaal niet geconfronteerd worden met ellende, zeker als die ons (nog) niet onmiddellijk treft. Dat is nu echter juist het probleem. Omdat we de realiteit van de situatie niet tot ons willen laten doordringen ontbreekt in de samenleving het gevoel van urgentie, dat nodig is om de gevolgen van de klimaatproblematiek te verzachten. Dit proces is nog versterkt door de pandemie, die ons wel onmiddellijk bedreigt, en die alle andere problemen naar de achtergrond verdringt.

Is de situatie wat het klimaat betreft dan al helemaal hopeloos? Dat denk ik toch niet, maar we zullen er wel aan moeten werken om de hoop levend te houden en zelfs te versterken. We zullen naast het bewustzijn van de dreiging, en het verdriet en de woede die daaruit voort kan vloeien, de kracht moeten ontwikkelen om niettemin blijmoedig voort te gaan en te genieten van de schoonheid en de plezierige zaken in ons leven. We, en ook de samenleving, hebben er niets aan als we door het slechte nieuws depressief worden en ons er helemaal door laten verlammen. Zij die op het symposium waren ter gelegenheid van mijn 80ste verjaardag weten dat dit precies het thema was van dat symposium.

Ik zal in de komende blogs dus toch weer aandacht geven aan de opwarming van de aarde en het verlies van onze biodiversiteit, en wat dat betekent, maar tegelijkertijd onderzoeken hoe we daarbij geestelijk overeind kunnen blijven. Ik zal daarbij mijn neiging tot doemdenken omzetten in doendenken. Daarbij denk ik dan niet primair aan de actie die we in de buitenwereld moeten ondernemen (al is die zeker niet onbelangrijk), maar vooral aan de geestelijke discipline die we moeten ontwikkelen (dat is ook een vorm van doen). Ik nodig u uit me bij dit avontuur te vergezellen, en kan dan van mijn kant beloven dat ik de balans tussen hoop, vreugde en veerkracht aan de ene kant, en verdriet, vrees en woede aan de andere kant zal bewaren. Ik kan nu al vast zeggen dat daarbij twee dingen uitvoerig aan de orde zullen komen: ten eerste wat houdt de omslag van het bewustzijn in, en hoe kunnen we die bevorderen, en ten tweede: wat is, afgezien van de klimaatcrisis, een inspirerend doel om naar te streven, en hoe kunnen we daaraan werken?

De leugen en de waarheid

Geef een reactie

Niet alleen de VS zijn in de ban van de leugen – wij kunnen er hier ook wat van. Het verdoezelen of negeren van de waarheid (de toestanden in de vluchtelingenkampen in Griekenland en Turkije bijvoorbeeld), het achterhouden van informatie, het negeren van waarschuwingen en rapporten van deskundigen uit de wetenschap en van de Raad van State of de Autoriteit Persoonsgegevens zijn ook vormen van leugenachtig gedrag. Dan laat ik de directe leugens, zoals het verspreiden van en aanhangen van complottheorieën, nog maar even buiten beschouwing. Dit probleem is niet nieuw. Dit zong Jules de Corte al, dertig jaar geleden……

Onderstaande tekst kun je lezen terwijl je tegelijkertijd naar hem luistert op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=EtWvpZZeoyw

De leugen

De leugen loopt op zacht geschoeide voeten
Haar gang is licht, haar aanblik is koket
Zodat wij ons constant beheersen moeten
Om niet verstrikt te raken in haar net
Wij eten immers liever zoete hapjes
Dan rauwe bonen zonder kraag of smaak
Men vangt meer vliegen met frivole grapjes
Dan met een preek, dat is een klare zaak

Vandaar dat wij haar gretig binnenlaten
Ze praat zo aardig en ze zingt zo mooi
Dat het ons amuseert in hoge mate
Ze is dan ook ons aller lichtekooi
Ze weet het zo geraffineerd te spinnen
Dat wij onmiddellijk door de knieen gaan
Wat zou je zonder haar moeten beginnen
De leugen bied ons grond om op te staan

De waarheid heeft geen ranke ronde vormen
Haar blik is streng en zo is ook haar stem
Soms komt ze zomaar bij je binnen stormen
En zet je met een woord volkomen klem
Ze grijpt je bij je hart en je geheugen
En spreek je haar al tegen, je verliest
De waarheid is heel anders dan de leugen
Ze draait het hoofd niet eens om als ze niest

Onze vijanden liefhebben. . . ?

Geef een reactie

De toeslagen affaire is geen op zichzelf staande gebeurtenis. Al decennia is deze maatschappij onder leiding van de achtereenvolgende regeringen en het bedrijfsleven verhard. Voorbeelden? De trage afhandeling van de schade door de aardbevingen in Groningen. De harde aanpak van asielzoekers door de IND en van uitkeringsgerechtigden door het UWV. Onze migratiepolitiek. Onze politiek in Europa, tegenover Griekenland, en recentelijk weer tegenover de zuidelijke landen in verband met de Corona steunmaatregelen. Het gedrag van diegenen die zich van de Corona maatregelen weinig aantrekken, en dus totaal geen solidariteit voelen met bedreigde groepen (thuiswerken vindt nauwelijks meer plaats – er stonden maandag 54 files in de spits). Ook de natuur kan ons weinig schelen (insecticiden, ammoniak- en stikstof uitstoot, om van onze dierenliefde maar te zwijgen). Met toekomstige generaties hebben we weinig te maken (geen houtsnijdende klimaatpolitiek en landbouwsanering). Zo kan ik nog wel even doorgaan. En wat de multinationals betreft: zorg gewoon dat je vertrekt naar de landen waar je als bedrijf en je aandeelhouders het minste belasting hoeven te betalen en ze je de minste beperkende regels opleggen (tot voor kort was dat Nederland).

De toeslagen affaire vormt van dit alles een illustratie. Ja, het kabinet is, tegen de overtuiging van de meerderheid der bevolking in, afgetreden en Asscher heeft zicht teruggetrokken als lijsttrekker. Maar noch Rutte, noch Asscher hebben dit gedaan uit gewetensnood, maar omdat ze er door de omstandigheden toe gedwongen werden. (De oorspronkelijke reactie van Asscher – ik ben bij uitstek de man die dit nu kan oplossen – getuigt op zijn minst van een blinde vlek, zo niet van een buitengewone arrogantie. En wat Rutte betreft: lees het artikel in De Groene van Matthieu Segers: https://www.groene.nl/artikel/kroniek-van-een-jeune-premier, en je weet wat voor vlees je in de kuip hebt). Eigenlijk heeft alleen Wiebes een menselijk gezicht getoond (juist de man van wie ik dat niet verwacht had).

Dit alles wordt door de bevolking in overgrote meerderheid gesteund. Peilingen wijzen uit dat de linkse partijen samen slechts een kwart van de bevolking representeren. 70 % van de bevolking vond dat het kabinet niet hoefde af te treden, 8 % dat dit wel zou moeten. Rutte’s partij heeft door deze affaire twee zetels meer in de peilingen gekregen, en heeft nu meer virtuele zetels dan alle linkse partijen tezamen. En door alles heen stijgt de PVV geleidelijk van 20 naar 25 virtuele zetels. En dan heb ik het nog niet eens over de complotdenkers, en de waarheid ontkenners, die een onnoemelijke schade te weeg brengen.

Deze feiten stellen mij persoonlijk voor een probleem. Ze roepen teleurstelling op, en ik voel me niet meer verbonden met de overgrote meerderheid van mijn landgenoten. Ik schaam me Nederlander te zijn, hoewel ik daar weinig aan kon doen. Ik weet natuurlijk wel dat veel van het gedrag van mijn landgenoten voortkomt uit angst en onzekerheid. Rechtse en populistische politici bieden (schijn)zekerheid. Maar toch. . .

Alle grote leiders en leermeesters roepen dat we allen één zijn, de mensen, de dieren, de natuur, ja, Gaia als geheel. Verstandelijk weet ik dat ze gelijk hebben, maar dat inzicht wil maar niet indalen in de diepere lagen van mijn bewustzijn. Er wordt door die leiders ook gezegd dat we zonder dit eenheidsbewustzijn het niet gaan redden in deze wereld. Dus zit ik met een vraag: hoe kan ik mijn vijanden leren lief te hebben, zodat ik me met hen verbonden kan voelen? Wie het weet mag het zeggen.

Wat niet weet, deert wel

Geef een reactie

De hemel is groen. Ik weet wel dat er mensen zijn die er anders over denken, maar dat is ook maar een mening. Ter illustratie van mijn waarheid: zie bijgaande foto. Dit ter inleiding.

Het spreekwoord ‘wat niet weet, wat niet deert’ blijkt in de praktijk niet te kloppen. Door de leugenindustrie (onder andere QAnon, gesteund door Trump) weten een heleboel mensen de feiten niet over wat er in de wereld gaande is, en de gevolgen daarvan hebben we vorige week gezien, en zullen we wellicht deze en komende week weer zien. Ook de geschiedenis geeft aanwijzingen van de rampzalig gevolgen van de leugenindustrie (Goebbels, Hitler), waardoor volksstammen een onjuist beeld kregen van de waarheid omtrent Joden, homo’s, vrijmetselaars, Roma, enzovoort. Om tot het heden terug te keren: onwetendheid is een van de redenen waarom sommige mensen zich zo slecht houden aan de Corona-maatregelen, en zich niet willen laten inenten, waardoor we binnenkort hier Engelse toestanden kunnen verwachten. En last, but zeker not least: veel mensen hebben zich niet echt verdiept in de gevolgen van de opwarming van de aarde. Als men dat echt tot zich zou laten doordringen zou er wel meer gevoel van urgentie ontstaan, dat de politiek en het bedrijfsleven zou beïnvloeden.*)

Ik ben verontrust hoe deze complottheorieën de geest aantasten van zogenaamd weldenkende burgers. Ik heb in mijn omgeving al een aantal keren mensen aangetroffen, die de meest onwaarschijnlijke meningen en theorieën aanhangen, die evident onzin zijn, maar wel hun schadelijke uitwerking hebben. Mensen van wie ik dat nooit verwacht zou hebben. En met wie je eigenlijk niet over hun meningen kunt debatteren; waarheid is waarheid en de hemel is groen.

Wij, echt weldenkende burgers, voelen ons natuurlijk ver boven deze verwarde geesten verheven. Maar er rust wel een verantwoordelijkheid op ons. In de eerste plaats: we moeten wel kennis nemen van die complottheorieën, want anders zijn we zelf onwetend over een gevaar dat ons bedreigt. In de tweede plaats zullen we ons moeten realiseren dat de tricktster ook in ons zelf leeft (zie mijn blog van 26 november j.l.). Waar gaan we zelf de waarheid uit de weg en waarom? Als we dat niet onderzoeken zullen we ons nooit verbonden kunnen voelen met de geestelijk verdoolden, die samen met ons deel uitmaken van de eenheid die Gaia heet.

*) Lees bijvoorbeeld het boek Zes graden van Mark Lynas, 2020.

Elk zijn is tot niet-zijn geschapen.*

Geef een reactie

IJs, weder en Corona dienende word ik een dezer dagen in goede gezondheid 81 jaar – dank u voor de gelukswensen. En dan te bedenken dat ik me ooit had voorgenomen 75 jaar te worden. Maar dat project is dus grandioos mislukt. Hoe dit zij, ik ben dus weer een jaartje dichter bij de dood gekomen. Voor zover ik kan nagaan ben ik daar niet bang voor – hoewel, op het moment suprème me overgeven en alle controle loslaten . . ? – maar wel voor het mogelijke lijden dat daaraan vooraf zou kunnen gaan. De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, maar dat niet op komt dagen. Zo heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft.

Nu denk ik maar zo dat de meeste mensen, bewust of onbewust, hetzij bang zijn voor de dood of, net als ik, voor het lijden. De pandemie dreigt die angst meer naar de voorgrond te brengen, zoals eerder al de klimaatcrisis, die ons immers collectief bedreigt. Wel is de dreiging van de klimaatcrisis vager en verder weg dan die van de pandemie, maar toch kan ook het bewustzijn van dat gevaar de angst in ons oproepen. Met angst is moeilijk te leven. Veel van de ontkenning van beide problemen, en veel van de agressie en lelijkheid in de samenleving is daaruit te verklaren. Angst kan ons ook verlammen en doen vluchten in een houding van ‘na mij de zondvloed’.

Dat zijn dus allemaal geen constructieve manieren om met angst om te gaan. De angst onderdrukken is ook niet effectief; de angst is reëel en door deze weg te stoppen of te ontkennen wordt die onderhuids alleen maar groter, en heeft daar zijn schadelijke werking (depressie, verlies aan energie en levenslust, ziekte, wat dan ook). Maar wat dan wel? We zullen moeten leren met onze angsten te leven, door daarnaast veerkracht en hoop te ontwikkelen zodat die angst ons niet overmeestert of verlamt.

Hoe ontwikkelen we veerkracht en hoop? Door contact te maken met onze krachtbronnen: onze intuïtie, ons vermogen lief te hebben, onze kwaliteiten en talenten, onze innerlijke gids en last but not least onze hulpbronnen in de onzichtbare werelden, en dan vervolgens te handelen: doen wat onze handen en ons hart te doen vinden. Dan ‘sal ’t waerachtigh wel gaen. Twee weken geleden liet ik u mijn hoop zien, en vorige week wenste ik u een nieuw begin. Daar wil ik nu aan toevoegen dat ik u een jaar toewens vol veerkracht en hoop waarin u uw angst, als u die hebt, een plaats weet te geven.

J.C. Bloem. Dit blog is mede geïnspireerd op het prachtige stuk Hoe de angst te bedwingen? van Marian Donner in Trouw van 16 december 2020

Een oudejaarsoverpeinzing.

Geef een reactie

Oudejaarsdag/avond is een moment van terugkijken op het afgelopen jaar: wat was fijn, wat was frustrerend, wat wil ik laten gaan, en wat wil ik het volgend jaar anders doen. Maar dit jaar verviel ik eigenlijk meer in een terugkijken op mijn 80-jarige leven tot dusverre. En wat ik zag beviel me. Ik heb een prachtig leven gehad, met heel mooie belevenissen. Natuurlijk waren er wel moeilijke tijden en momenten, maar over het geheel genomen ben ik toch wel heel tevreden. Zelfs de pijnlijke en moeilijke ervaringen hadden hun functie. Niet alles wat ik wilde bereiken is me gelukt, en daar heb ik wel een tijdje moeite mee gehad, maar dat heb ik intussen wel een plaats gegeven. Er is eigenlijk maar één ding dat me tot op de dag van vandaag frustreert. En dat is dat het boek De Aarde heeft koorts (2008) over de klimaatproblematiek, dat ik samen met Jan Paul van Soest en Judy McAllister heb geschreven, zo slecht is verkocht.

Ik heb het boek deze dragen weer eens ter hand genomen. Men zegt wel eens dat ‘eigen roem stinkt’, maar ik wil toch wel kwijt dat ik dat boek nog steeds een prachtig boek vindt. Het boek was geboren uit de nood die we alle drie voelden omdat wij zagen dat de opwarming van de aarde volledig uit de hand dreigde te lopen met alle desastreuze gevolgen van dien. Wij hadden de aarde en haar bewoners te lief omdat zomaar te laten gebeuren. Wij vulden elkaar als auteurs heel mooi aan. Jan Paul zorgde voor de feitenkennis (wetenschap), Judy voor de spirituele dimensie en ik zelf gaf mijn bijdrage als psycholoog/andragoloog. We hebben in dat boek vele bijdragen opgenomen van deskundigen op diverse terreinen, nationaal en internationaal, bekend en minder bekend. En we gaven na de analyse van het probleem ook een scala van dingen die we zouden kunnen doen om deze tragedie alsnog af te wenden.

Er zijn van dat boek slechts enkele honderden exemplaren verkocht. In het Engelse taalgebied liep de vertaling nauwelijks beter. Misschien waren we onze tijd te ver vooruit, wie zal het zeggen. Het probleem had niet de aandacht die nodig was – niet bij beleidsmakers en ook niet bij de bevolking als geheel – daarom hadden we het boek juist geschreven. En eigenlijk is dat nog steeds zo. Weliswaar is nu iedereen zich wel van dit probleem bewust, maar nog steeds laten zeer velen niet tot zich doordringen hoe erg de consequenties kunnen zijn. Ware dat wel zo, dan was er wel meer gevoel van urgentie en meer baanbrekend beleid. Het klimaat akkoord van Parijs laat het voorlopig voornamelijk bij mooie woorden. (Hoewel. . . de actie van Frans Timmermans en de Europese Unie is een bescheiden eerste stap. Voorshands alleen nog maar een plan en een budget, maar wie weet. . . ).

Gelukkig zien we onder jongeren nu ook een tegenbeweging opkomen. Daarbij denk ik aan mensen als Greta Thunberg, en te onzent Lena Hartog (https://www.collaction.org). Zij willen het puin ruimen dat mijn en de na mij komende generaties hebben laten liggen. Voor mij een signaal dat ik mijn frustratie nu maar eens moet loslaten. Dan kan ik schoon het nieuwe jaar in. U wens ik eveneens een nieuw begin toe.

Het boek is nog tweedehands verkrijgbaar, en de Engelse versie is als paperback en e-book verkrijgbaar

Eens. . .

Geef een reactie

Een duister jaar ligt achter ons. Maar toch niet zo duister als de jaren van bittere armoede in de 19e eeuw, of tijdens de 1e wereld oorlog, of in de crisisjaren ’30, om van de tweede wereldoorlog maar te zwijgen. Maar toch . . . voor velen is de huidige tijd ook niet makkelijk.

In vroeger tijden ontleende men vaak troost aan de godsdienst. De gezangen en psalmen getuigden vaak van een gelukkiger toekomst, zo niet hier, dan in het hiernamaals. Maar als je uit een atheïstisch nest kwam – zoals ik – dan had je die steun niet. Maar de socialisten hadden daar wat op gevonden: zij geloofden in de mogelijkheid van een stralende toekomst, en brachten dat in hun strijdliederen tot uiting.

Kerstmis is een feest van de terugkeer van het licht na donkere tijden, en derhalve een feest van hoop. Vandaar dat ik het wil vieren met een socialistisch strijdlied: Eens komt een klare schone dag. . . De tekst is misschien wat ouderwets, gezwollen en pathetisch, zodat je verstand je in de weg zit. Dit doet me denken aan de apostolische geloofsbelijdenis die ik met mijn verstand ook moeilijk kon aanvaarden, maar waar ik pas door geraakt werd toen ik hem hoorde zingen. Daarom raad ik je aan de onderstaande tekst niet zonder meer te lezen, maar tegelijkertijd te luisteren naar de Stem des Volks die het zingt op YouTube (liefst met oortelefoon. In YouTube klikken op Stem des Volks, en dan Eens, of de link hieronder).

Tekst: Jan Oudegeest
Muziek: Otto de Nobel

Ik wens u allen een mooi kleinschalig kerstfeest.