Licht in de duisternis – een unieke avond op 18 november.

Een avond met Ibrahim Issa, directeur van de Hope Flowers School in Bethlehem.

Een van de naarste conflicten in onze wereld is het conflict tussen de staat Israël en zijn Palestijnse buren. Een conflict dat de verhoudingen in de wereld negatief beïnvloedt, tot ver buiten de grenzen van Israël en Palestina.

Maar er is altijd licht in de duisternis. Op de Westoever, in Bethlehem, werkt nu al jaren de Hope Flowers School tegen de verdrukking in. Naast uitstekend gewoon basisschool onderwijs geeft deze school vredesonderwijs, gericht op verdraagzaamheid en het in harmonie naast elkaar leven van Israëliërs en Palestijnen.

De directeur van de school, Ibrahim Issa, een moedige en inspirerende man, komt  naar Nederland om een lezing te geven over de school, hun successen, en de onvoorstelbare moeilijkheden waarmee de school te kampen heeft. Erik van Praag, die de avond zal leiden, zal daarnaast enige achtergrond informatie geven over het conflict. Ex-premier Dries van Agt, voorzitter van The Rights Forum zal de volkenrechtelijke aspecten belichten. Met elkaar, sprekers en publiek, zullen we in gesprek gaan over hoe we onze bescheiden bijdrage, materieel of anderszins,  kunnen leveren aan het floreren van de Hope Flowers School en zodoende aan een perspectief op vrede, recht doend aan beide partijen in het conflict.

We (het bestuur van de organiserende stichting, Stichting Ontwikkeling Mondiaal Leiderschap) willen je dringend vragen om daar aanwezig te zijn. Allen al jouw aanwezigheid is een steun in de rug voor Ibrahim en zijn mensen. Er zijn maar weinig mogelijkheden om zo effectief en zo direct iets voor een betere wereld te kunnen betekenen.

De bijeenkomst vindt plaats op 18 november, 20 uur,  in De Roos (P.C.Hooftzaal), P.C. Hooftstraat 183 in Amsterdam. De zaal is open vanaf half acht. Deelname is gratis. Je  kunt De Roos bereiken met tramlijnen 2, 5 , 3 en 12, halte Van Baerlestraat. De dichtstbijzijnde parkeergarage bevindt zich op het Museumplein (ingang Van Baerlestraat).

Meer informatie over de Hope Flowers School kun je vinden op https://www.facebook.com/HopeFlowersSchool en https://www.hopeflowersschool.org. Als je mij wilt zien en horen over de Hope Flowers School kun je gaan naar https://www.youtube.com/watch?v=oa3bB8nRRJY (NB: er zijn drie filmpjes)

In verband met de beperkte capaciteit van de zaal verzoeken wij je je te voren als deelnemer aan te melden op officemanager@theedge.nu. Je bent dan verzekerd van een plaats. Maar als het niet helemaal vol is ben je ook zonder aanmelding welkom. Deelname is overigens gratis.

We hopen je in grote getale te kunnen begroeten.

 

 

Symphonie einer Großstadt.

De afgelopen week was ik in Berlijn. Indrukwekkend. Ik was er twaalf jaar niet geweest. Enkele indrukken:

Allereerst in de trein er naar toe. In de trein bevond zich een blad van de Deuthsche Bahn, zo’n blad dat je ook wel in vliegtuigen aantreft. Maar wat een verschil! Artikelen van niveau, en als openingsartikel: “Das wird eine Revolution”,  een interview met Joachim Schnellnhuber, waarin zonder enige verdoezeling en gebaseerd op wetenschappelijke feiten de opwarming van de aarde uit de doeken wordt gedaan, zonder ook maar iets te verdoezelen.

Op de vraag : “Wird es der Menschheit gelingen ihren Lebensraum Erde zu erhalten?” volgt het antwoord: “Das kann kein Wissenschaftler voraussagen. . . ob die Geschichte unserer Zivilisation ein Happy Ende haben wird, können wir freilich nur hoffen.”  En dat in een tijdschrift bedoeld om de reiziger enige afleiding te bezorgen.  Dat is wat anders dan de pulp die we hier in treinen en vliegtuigen aantreffen.

In Berlijn zelf werd ik getroffen door de aandacht die er bestaat voor de recente geschiedenis, zowel wat betreft de Nazi-tijd als wat betreft de deling. Er wordt niets meer verdoezeld, ze laten de feiten voor zich spreken. Dan hoeft er verder dus geen belerend toontje meer bij. Een fantastisch voorbeeld van hoe een volk zichzelf genezen kan.

Ik zou makkelijk een loflied op Berlin kunnen zingen (al werd ik niet warm of koud van de nieuwbouw rond Potzdammerplatz. Megalomanie alom), maar daarvoor ontbreekt me de ruimte. Alleen door één zaak werd ik onaangenaam getroffen: de lelijke graffiti op gebouwen, en zelfs op de ‘East Gallery’, de fraai beschilderde resten van de muur. Wijken als Prenzlauer Berg en Kreuzberg krijgen daardoor een wat verloederde aanblik. Het is een interessante vraag wat mensen bezielt om dit te doen. En ook: wat dit zegt over de maatschappij waarin dit op grote schaal gebeurt. Bij ons kwam het ook voor in de zeventiger en tachtiger jaren, maar is het nu gelukkig grotendeels verdwenen (ik praat natuurlijk niet over die zeldzame graffiti die echt mooi of grappig zijn).

“Ich hab noch einen Koffer in Berlin” (Marlene Dietrich).

 

 

Wij tovenaarsleerlingen.

De afgelopen twee jaar heeft Joris Luyendijk, een van de laatsten van het uitstervend ras van onderzoeksjournalisten (over het verlies van biodiversiteit gesproken),  van binnenuit onderzoek gedaan in de financiële wereld van Londen. Deze week komt hij in NRC/Handelsblad tot een paar eindconclusies.

De eerste is dat privatiseringen, met name van publieke diensten, zoals nutsbedrijven, postdiensten, transportondernemingen, onderwijs, enzovoorts, nooit leidt tot kostenbesparing, en ook niet tot betere dienstverlening, in tegendeel (behalve bij het enig geslaagde voorbeeld: de telefonie). Het geloof  ‘dat de markt het beter kan’ blijkt een bijgeloof, dat zowel de moderniteit als de post-moderniteit lijkt te overleven.

De tweede conclusie is dat  financiële instellingen honderden miljoenen (per deal!) aan privatisering verdienen. We praten dan over banken, accountantskantoren, advocatenkantoren, pr-bedrijven, de beurs. En de lobbyisten – in dat circuit gaan ook miljoenen om. En de nieuw benoemde managers (vaak tweede carrière politici) natuurlijk, want hun salarissen moeten immers ‘marktconform’ zijn. Maar er is in deze gevallen helemaal geen markt.

Eerder was Luyendijk al tot de conclusie gekomen (en hij niet alleen), dat er na de uitbraak van de financiële crisis nauwelijks iets is veranderd. Niet in de structuur van onze economie (alleen maatregelen in de marge) en, belangrijker nog, niet in de ‘cultuur’ in de financiële wereld. De volgende kredietcrisis komt er dus aan, en die zal erger zijn dan deze. Maar we zullen waarschijnlijk pas leren na de derde crisis: de totale ineenstorting van het hele systeem (die ik al voorspel sinds 2000, maar helaas weet je nooit wanneer die voorspellingen uitkomen, net als bij de voorspellingen van de apocalyps. Dusdoende heb ik altijd gelijk, evenals Willem Frederik Hermans, de Jehova’s getuigen en ander vergelijkbaar volk. Bien étonné de se trouver ensemble.).

Willen we dit allemaal, of niet? Als dat niet zo is, waarom weten we dit dan niet, en waarom weten met name politici dit niet? Of ze weten het wel, maar wat motiveert hen dan? Zoals het er nu uit ziet moet ik toch wel concluderen dat politici of dom zijn, of naïef, of inhalig, of volslagen machteloos, of dat allemaal tegelijk. Waarschijnlijk geldt dat min of meer voor ons allemaal. We hebben een systeem gecreëerd dat ons beheerst, in plaats van dat wij het systeem beheersen. Wij zijn als de tovenaarsleerling, die het proces niet meer kan stoppen. Maar wie is dan de wijze tovenaar? (Zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_tovenaarsleerling)

Maar misschien zijn er toch nog enkele vrijheidsgraden. Vandaar dat ik me van harte achter de hartenkreet van Luyendijk schaar, gericht aan politieke verslaggevers. Citaat: ‘Moeten jullie het niet wat vaker hebben over lobbyen achter de schermen, en wat minder over de laatste opniepeilingen voor de schermen?’. En naar analogie daarvan zou ik aan wetenschapsjournalisten willen zeggen: Moeten jullie je niet wat vaker laten leiden door de feiten, en wat minder door de twijfelindustrie?’

Volgende week ben ik met vakantie in Berlijn, en komt er  geen blog.

 

 

 

 

 

 

Klimaatverandering en vlierbessenjam.

Zowel in Trouw als in NRC/Handelsblad verschenen dit weekend artikelen van de gerenommeerde wetenschapsjournalisten Joep Engels en Karel Knip met de strekking dat het met de opwarming van de aarde voorshands meevalt. Zondagavond kijk ik vervolgens naar het programma “Klimaatjagers” (VPRO, Nederland 2) waaruit blijkt dat het helemaal niet meevalt. Maar die programma’s eindigen steevast met e boodschap dat we de ernstigste gevolgen van de uit de opwarming van de Aarde nog kunnen voorkomen. Ik dacht van niet, maar wat moet ik geloven?

Graag citeer ik uit de mail die mijn goede vriend Jan Paul van Soest, een van de meest ter zake kundigen die ik ken,  naar aanleiding hiervan aan me schreef:

Hi Erik,

Ik ben een beetje teneergeslagen geworden dit weekend door zoveel materiaal dat langs de rand van de waarheid schuurt. . .  Weet dat volgende weekend het volgende rapport van het IPCC verschijnt, dat naar ik verwacht wel gebalanceerd is.

De essentie is dat de accumulatie van warmte op aarde gewoon doorgaat, maar de warmte komt nu vooral in de oceanen meer dan in de atmosfeer terecht. Dat is niet zo verwonderlijk gezien de zeer veel hogere warmtecapaciteit van de oceanen dan van de lucht.

In de NRC van vandaag, met als Hele Pagina Katernkop “De Ramp die niet kwam” (jawel) gaat ook Karel Knip ‘erring on the side of least drama’: “De modellen die het broeikaseffect voorspellen,hadden niet voorzien dat het op aarde al twaalf jaar niet meer warmer wordt. Alle waarschuwingen voor de rampen die klimaatverandering zal veroorzaken, zijn nog veel dubieuzer”.

Ik geef het op, en ga mijn leven wijden aan het maken van vlierbessenjam uit eigen tuin.

Ik heb hier weinig aan toe te voegen. Alleen dit: wat is het toch dat integere journalisten zo tendentieus doet schrijven? Behoefte om mensen gerust te stellen waar eigenlijk ‘wake up calls’ nodig zijn? Focus op de korte termijn  en het onvermogen om, net als politici, over de horizon van vier jaar heen te kijken? Onvermogen om zelf de verdrietige waarheid onder ogen te zien? Bang om voor alarmistisch versleten te worden? En de kranten: misschien bang om abonnees te verliezen?

Over duurzaamheid gesproken: van verstoppertje spelen met de waarheid is nog nooit iemand duurzaam gelukkig geworden. In tegendeel, als we de waarheid onder ogen zien, hoe verontrustend ook, komen er creatieve krachten in ons vrij die het leven weer leefbaar maken en uiteindelijk leiden tot oog voor schoonheid. Geloof het of niet.

En wat de vlierbessenjam betreft, in mijn leven is mijn vrouw degeen die de jam maakt. Daar hoef ik alleen maar van te genieten.

 

 

Sum ergo cogito. I am, therefore I think.

Cogito ergo sum, I think, therefore I am, said Descartes. But for me it is more: I am, therefore I think. Most of what I think is completely futile or nonsense, and more often than not is a nuisance or setback in daily life. My guess is that this is true for most people, especially those who have responsible positions in society. This may be one of the reasons why our society is such a mess. Actually it is a miracle that so much is still working reasonably.

Just imagine that for a moment my thinking process would stop. Then still I should be. However it would be empty in my head. My attention would break free. That would make it possible to listen. I then should hear an enormous amount of sounds. This world if full of noise. But beyond this noise is the silence that, by definition, one cannot hear. Nevertheless I still can experience it, and if I cannot experience it, I can imagine it. The silence within, and the silence around, the all-permeating Silence.

And then, focussing on and being in this Silence for some time, a miracle could happen. Images and words could come forward. I should connect with my source. And maybe I should connect with my deepest values: awe, respect, open-mindedness, freedom, compassion, courage, beauty. These are words, and at the same time states of mind and heart. The words are mere symbols.

And then the thinking will start again, but now it is on a deeper level, based on my deepest values. More focussed. It will move me to valuable action. I think, therefore I act, I create. Cogito ergo ago. Cogito ergo creo.

I glady invite you to to join me on my path. It may bring us peace of mind, and help us to make a difference in the world. Cogitamus ergo creamus. We think, therefore we create.

 

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

 

 

De Messias komt!

Nu de zomer toch werkelijk voorbij lijkt en de najaars equinox er aan komt wordt het weer tijd  de herfst met vreugde tegemoet te treden. Een tijd om de in de zomer opgedane energie aan te wenden tot nut en heil van de wereld om ons heen, van hard werken dus. Maar ook een tijd van ontspanning daarna, thuis en buitenhuis in bioscoop, schouwburg of concertzaal. Het seizoen is begonnen, zoals ze zeggen in de wereld van de podiumkunsten. En dus is het weer tijd om kaartjes te bestellen voor ons concert, het concert van de KCOV Amsterdam: De Messiah van Händel op 16 november 2013, 19.30 uur in het Concertgebouw, Amsterdam.  Meer zakelijke informatie vind je hieronder, maar zelf wil ik er dit over zeggen: het belooft, na het overweldigende succes van ons War Requiem, weer een prachtig concert te worden. We werken er aan met veel plezier en aandacht, en dat zal te horen zijn.

En de Messiah, tja, wat moet ik daar nu over zeggen. Een echt Händel-werk, stralend, vol hoop en vertrouwen, met hier en daar een wat donkerder en somberder ondertoon. Velen van jullie zullen het goed kennen, maar dat is geen reden om uit de concertzaal weg te blijven: iedere ‘live’ uitvoering heeft zijn eigen charme en is met een dergelijk werk ook altijd weer indrukwekkend. Ik ben er van overtuigd dat het je zal raken.

Kortom, wacht niet te lang met bestellen. Hoe eerder je bestelt, op e.van.praag@hetnet.nl, hoe beter de plaatsen. Ik wil a.s. maandag de eerste bestelling uit doen gaan, maar ook daarna zijn er via mij nog goede plaatsen te verkrijgen. Kaarten via mij besteld kosten € 32,50, daarmee zijn we nog steeds een van de goedkoopste koren (we kunnen dat doen omdat we steeds een zeer goede zaalbezetting hebben). Programmaboekjes kosten via mij € 1,50, en krijg je als je die tegelijkertijd bestelt,  ook thuis toegestuurd

Ik ben benieuwd hoeveel kaartjes ik kan verkopen! 20, 30, 40. . . ?

Messiah13

 

Boos! Geen gezeik, iedereen rijk!

Het volk is boos. Dat blijkt uit een onderzoek dat Trouw in samenwerking met de VU heeft uitgevoerd (Trouw, 13 september 2013). Boos op politici, en eigenlijk alle leiders.Omdat ze geen orde stellen op zaken  In een groot aantal gevallen is zelfs sprake van afkeer, walging. Dus ontstaat er een roep om de sterke leider, die dit wel eens allemaal kan fiksen en besluiten neemt zonder al te veel democratische geneuzel. Een soort Wilders. Dus zonder al die inspraak van vakbonden, werkgevers, woningbouw-corporaties, gezondheidszorg, onderwijs, enzovoort.

Waar hebben we dat meer gehoord? Ja, natuurlijk, in de twintiger en vooral dertiger jaren van de vorige eeuw, en in Rusland nog eerder. En we weten wat daaruit is voortgekomen.

Intussen heeft niemand een oplossing. NIEMAND! Niet voor de boosheid van het volk, en niet voor de oplossing van de problemen van de samenleving. Ja, ook ik ben boos. Want onze leiders, omdat ze geen oplossing weten en geen visie hebben,  weigeren hardnekkig de echte problemen onder ogen te zien, en nemen in plaats daarvan de meest vreemdsoortige besluiten. Enkele voorbeelden, deze keer uit de wereld van de defensie. We bestellen een aantal gloednieuwe tanks, die we vervolgens voor minder dan de helft van de prijs verkopen, omdat dit legeronderdeel wordt afgeschaft. We bestellen en gloednieuw vliegtuigdek/bevoorradingsschip, dat we vervolgens voor een derde van de prijs weer gaan verkopen, als we het al kunnen verkopen (niemand wil het hebben), omdat het desbetreffende marine oderdeel wordt afgeschaft. We bestellen 35 Joint Strike Fighters, die straks niets te doen hebben, omdat de legeronderdelen die ze moeten beschermen zijn wegbezuinigd. (Ze kunnen als een kleine reserve dienen voor de Amerikanen). Ze zullen dus weg staan te roesten zoals nu de Fyra treinen van AnsaldoBreda, ook besteld door een door de belastingbetaler gefinancierd bedrijf. En reken er maar op dat ze/we zullen moeten dokken.

Maar ik heb wel een oplossing. Ik heb die al eens gepresenteerd in mijn boek ‘Voor niets gaat de zon op.’ Hier volgt hij:

–       meer geld voor onderwijs

–       meer geld voor de zorg, verlaging van de premies

–       meer geld voor de politie en de gevangenissen, strenger straffen

–       geen verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd, en verhoging van de pensioenen

–       geen verlaging, laat staan afschaffing van de hypotheekrenteaftrek, terugdraaien van de reeds genomen maatregelen

–       meer wegen, lagere benzineprijzen

–       afschaffing van de ontwikkelingshulp en geen bijdrage aan buitenlandse missies

–       meer geld voor de waterkeringen

–       terug brengen van de overheidsuitgaven, maar wel betere dienstverlening door de overheid; vermindering van het aantal ambtenaren met minstens 20 %, vermindering van het aantal ministeries, en afschaffing van de provincies

–       meer en betere huizen en lagere huren

–       afschaffen van alle ecologische en kunstsubsidies

–       belastingverlaging met minstens 10 %, geen premieverhoging,

Zou ik met een dergelijk programma de verkiezingen winnen denkt u? Ik denk van wel, maar daarna zou ik wel met mijn handen in het haar zitten. Hoewel, ik zou natuurlijk kunnen doen alsof ik regeerde. Dat zou ik zeker wel een jaar of twee kunnen volhouden. Herkent u zich in dit programma? Eigenlijk valt het samen te vatten in de leus van de Tegenpartij, die Koot en Bie enkele decennia geleden zo geniaal lanceerden: “Geen gezeik, iedereen rijk!”

Maar nu zonder gekheid. Het is geen schande als je geen oplossing weet voor alle problemen. Het is zelfs geen schande als je geen visie hebt. Maar dat hoeft toch nog niet te betekenen dat je de meest stupide besluiten neemt, verhuld onder een waas van eindeloos overleg?

Een van de weinige politici die, zij het ook vrij laat, toch tot enig zelfinzicht kwam was, alweer, Joop den Uyl. Citaat: “Lang heb ik me gedragen alsof de wereld van mij afhing”. Iets van de wijsheid die hieruit spreekt wens ik onze leiders, maar vooral ook onszelf toe. Ieder land krijgt het bestuur (regering en oppositie) dat het verdient. Wij hebben onze regering en ons parlement gekozen, door te stemmen, door niet te stemmen, of door niet de politiek in te gaan toen dat van ons gevraagd werd. Tja, dan hebben we natuurlijk niet zoveel recht van spreken.

Toch een advies voor onze zittende politici: als straks blijkt dat er van alle compromismaatregelen geen bal terecht komt, omdat de 1e kamer alles tegen houdt (zoals het Amerikaanse Congres), dan zou ik mijn ontslag indienen, net zoals die PvdA kamerleden. Ik zou niet doormodderen. En dan krijgen we geen nieuwe verkiezingen (daarvoor zit de regering nog te kort) maar een nieuwe kabinetsformatie. Terwijl die voortduurt (zouden we de Belgen hierin kunnen verslaan, nu we het niet meer op het voetbalveld kunnen?) regeer je gewoon door. Dat kan jaren duren, zeker nu we het staatshoofd hierbij buitenspel hebben gezet. Het voordeel hiervan is dat de verantwoordelijkheid dan komt te liggen waar die hoort en waar die nu eigenlijk ook al ligt: bij het parlement. Volgens mij zijn de parlementsleden dat vergeten, en zo leren ze nog eens wat. Of niet natuurlijk.

 

Valse hoop en echte hoop

Dit is een ingezonden brief die ik naar Trouw heb opgestuurd. Ze zullen hem waarschijnlijk niet plaatsen, omndat ik intussen ontdekt heb dat ze alleen maar brieven plaatsen tot 150 woorden, en dit zijn er 230. Jammer, maar helaas.

Klimaatjagers.

In Trouw van woensdag schrijft Willem Pekelder een goede recensie over het programma ‘Klimaatjagers’ van de VPRO. Citaat: “Vrolijk word je er niet van.” En verderop: “Je vraagt je wel af: is er nog wat aan die klimaatverandering te doen of zijn we reddeloos verloren? Gelukkig kregen we op die vraag een optimistisch antwoord. Abott: “Zelfs nu kunnen we het proces nog keren als we minder fossiele brandstoffen gaan gebruiken”.”

Helaas heeft Abott daarin ongelijk. Zelfs als we nu alle uitstoot door het gebruik van fossiele brandstoffen zouden stoppen, wat natuurlijk niet kan, en we ook niet zullen doen, dan gaat het proces van opwarming nog minstens een eeuw door. Dat blijkt ook uit de uitzending zelf: die laat zien dat we op sommige punten de zogenaamde kantelpunten (tipping points) voorbij zijn. Het proces heeft een eigen momentum gekregen.

Ons op valse hoop baseren heeft nog nooit iemand goed gedaan. Hoop hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt, zoals Vaclav Havel eens zei, maar is een kwaliteit van de ziel. Echte hoop is gelegen in het bewustzijn dat we ieder voor onszelf en als mensheid altijd een keuze hebben: waardig en liefdevol met elkaar omgaan in benarde omstandigheden, en daardoor onze creativiteit mobiliseren, of, als een kat in nood, rare sprongen maken en ten onder gaan in een strijd van allen tegen allen.

Erik van Praag, Amsterdam

 

Naschrift: De brief is toch geplaatst op vrijdag 13 september, maar geredigeerd en ingekort. De boodschap is in Trouw nu minder krachtig en duidelijk. Tja. . .

 

Bent u gesteld op uw gemoedsrust?

Gisteren het programma ‘Klimaatjagers’ gezien bij de VPRO op Nederland 2 (20.20 uur). Ondanks de prachtige beelden moet ik u ernstig ontraden dit programma te bekijken (bij voorbeeld via ‘Uitzending gemist’). Tenminste als u gesteld bent op uw gemoedsrust. Mocht u dit advies in de wind slaan, of het programma al gezien hebben en het tot u hebben laten doordringen, dan is het met uw gemoedsrust gedaan. Een grote treurigheid is uw deel.

Er zullen nog meer uitzendingen volgen, iedere zondagavond om 20.20 op Nederland 2. Als u die ook gaat zien kunt u daarna niet meer ontkennen dat de aarde opwarmt. Wel kunt u nog altijd van mening zijn dat dat dit proces niet door mensen veroorzaakt wordt, of dat de gevolgen zullen meevallen, of dat we voor dit probleem nog wel een technische oplossing zullen vinden, of dat de markt dit probleem wel zal oplossen, of dat het niet zo kan zijn dat de schepper zijn eigen schepping schade toebrengt, of dat de toekomst onzeker is en het bovendien niet onze taak is ons daarmee bezig te houden, of dat het uitsluitend belangrijk is in het hier-en-nu te leven, of dat er wel een wonder zal plaats vinden, of dat ieder probleem , dus ook dit, wel ergens goed voor is,  of dat het er niet toe doet of de mensheid overleeft of niet, kortom, dat het klimaatprobleem eigenlijk niet bestaat. Maar het zal toch wel steeds moeilijker worden u door de klimaatverandering niet te laten verontrusten.

Dus nogmaals: als u gesteld bent op uw gemoedsrust, vergeet dit programma en ga over tot de orde van de dag. Mocht u echter tot de die vreemde mensensoort behoren die de werkelijkheid, inclusief die processen die iets zeggen over de toekomst die we tegemoet gaan, liever onder ogen ziet, en u daardoor wilt laten bewegen, dan wens ik u veel kracht en wijsheid. Een beetje masochistisch is het wel, maar een zekere dosis masochisme hoort misschien wel bij een zinvol bestaan. Dat zien we onmiddellijk in als we het woord ‘masochisme’ vervangen door compassie, mededogen. Het is toch wel een beetje vreemd om ons bezig te houden met het leed van anderen, nu en in de toekomst. Maar zoals de Dalai Lama zegt: “De grootste innerlijke rust komt voort uit het ontwikkelen van liefde en compassie.” Dus misschien is het  gebrek aan gemoedsrust, waarover ik hierboven sprak, niet meer dan een voorbijgaande staat van zijn als we blijven kijken. Een interessant experiment.

The inequality chasm – the road to violence.

The chasm between haves and have nots, between rich and poor, is becoming deeper and wider. Especially in de United States, but as usual, Europe is following at some distance. Some interesting books by Joseph Stiglitz, Timothy Noah, George Packer address this problem. In the US this means the end of the American Dream: the perspective on a better life. Also in Europe the hope amongst the lower and lower middle class for a better future is vaporizing.*)

What are the consequences of this process? First on an individual level in the middle and lower class: a belief of having no prospect of  success, a sense of failure, low self-esteem, a latent anger or even rage, apathy. And in higher classes: vague, often suppressed feelings of uneasiness and guilt. Secondly on the collective level: the rise of extremist and populist movements, social instability, maybe even violence, and, interestingly, economic damage. So far for the neo-liberal ideology and practice.

The solution lies not in a direct government intervention in income. What we need is a complete different economy, such as the one that I described in my book: Voor niets gaat de zon op – blauwdruk voor een nieuwe wereld (unfortunately in Dutch only). I there called it a considerate, caring economy. It means a letting go of the of the neo-liberal ideology. Such a caring economy had four characteristics. First it is a common economy. This implies that many common goods, such as soil, air, nature, resources, water, shouldn’t be privately owned or exploited. Secondly this economy is a fair economy. This implies a complete reorganization of the banking system, a different tax system, a law against economic discrimination of women and minorities, and powerful legal and administrative supervision. Thirdly this economy is a sober economy. This implies less material consumption, and a tax system that takes the real production and transportation costs into account (including the cost for the environment). And last but not least this economy is a sustainable economy. It is circular, in the sense that ALL (raw) materials are re-used, and that the energy we use is only coming from  sustainable sources (non-fuel).

Do you find such an economy attractive? Then you have to take responsibility for that. From the deprived ones improvement shall not come. It all depends on you. So, be aware, develop compassion, keep looking, inform yourself and gain insight,  speak, act , vote. Then maybe, maybe, you can help to prevent a world that will collapse into violence.

 

*) Source: NRC/Handelsblad, 16/8/2013 (Marc Chavannes)

 

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)