Auteursarchief: erik.van.praag

Wie lacht niet die de mens beziet. . .

Ruim dertig jaren gelden werden, op initiatief van Walter Etty en  Michael van der Vlis, in Amsterdam de stadsdelen ingesteld: deelgemeenten in de grote stad,  ter grootte van een middelgrote gemeente  (zeker na de fusies van 2010). Het argument was destijds tweeërlei: het bestuur dichter bij de mensen brengen, en een efficiencyslag (lees bezuinigingslag) maken. Het Amsterdamse gemeenteapparaat was zo ondoorzichtig en duur geworden, dat niemand er meer controle over had – wel in de laatste plaats B&W en de gemeenteraad (berucht waren met nama de afdeling onderwijs en publieke werken).

Beide doelstellingen zijn bereikt en over het algemeen hebben de stadsdelen voortreffelijk gefunctioneerd. Dus worden ze nu weer opgeheven. Het argument: een efficiencyslag (lees bezuinigingsslag) maken. De stadsdelen, met ca. 100.000 inwoners,  zijn ‘immers’ te klein om een volwaardig bestuur uit te oefenen, evenals alle ander middelgrote gemeenten in Nederland (die zouden dan ook gefuseerd moeten worden tot molochen van 750.000 inwoners, totaal 25). Ik ben benieuwd of ik, over dertig jaar, vanuit mijn wolk in de hemel met een grijns zal waarnemen hoe de stadsdelen weer zullen worden ingesteld.

Tegelijkertijd wordt de jeugdzorg en de thuiszorg gedecentraliseerd, althans de uitvoering daarvan gaat naar de gemeenten. Argument: een efficiency slag (lees bezuinigingslag) maken en het bestuur dichter bij de burger brengen. Die uitvoering  wordt door het rijk zo minutieus voorgeschreven dat de gemeenten weinig mogelijkheden hebben hier eigen accenten te leggen, terwijl toch de bedoeling was om de gemeenten meer zeggenschap te geven bij de uitvoering (dat heet maatwerk).

Ondanks de voorschriften van het Rijk blijft er toch nog een heel klein beetje speelruimte voor de gemeenten. Gezien de noodzaak tot bezuiniging zullen de gemeenten daarvan optimaal gebruik maken. Daardoor zullen verschillen ontstaan tussen gemeenten. Zo zal Tante Truus in de ene gemeente meer schoonmaakhulp krijgen dan in de andere. Dat lijkt me prima, want dan kan de gemeente inderdaad enig beleid voeren en prioriteiten stellen,  en kan de burger via inspraak en via de gemeenteraad daarop invloed uitoefenen. Maar over die verschillen zullen vervolgens wel kamervragen worden gesteld, want het kan toch niet zo zijn dat mensen in verschillende gemeente verschillende rechten hebben. Daarom zal over twintig of dertig jaar de jeugdzorg en de thuiszorg weer een rijkstaak worden. Ik ben benieuwd of ik dat dan vanuit mijn wolk in de hemel met een grijns zal kunnen waarnemen.

The ultimate mystery.

Why is it that so few people become enlightened? Millions of people all over the world are meditating. Others (or the same ones) are  contemplating about what the enlightened self may be. Our great masters use different terms: self realization, emptiness, God, Presence, True Self, That, etcetera, etcetera. However they all agree on one thing: basically the enlightened self is the same for everyone. It may be experienced differently, but basically there is only one True Self that can be reached. Why is it that so few people attain that?

The classical explanation is that we won’t give up our ego. We stick to our ego as  a drowning person to a lifebuoy. We put a lot of effort in the development of it as a means for survival in this life. To give it up would cause a deep anxiety. Nevertheless the masters are telling us that this is exactly what needs to happen if we want to reach self realization. It is a necessary condition, our most difficult growing edge to cross.

Marc Gafni is giving a slightly different explanation.* He says we are all unique. In my own words: We have our unique finger prints, or unique gifts to give to the world, our unique talents, character traits and life purpose. We form a unique pattern that wants to be fulfilled and expressed in the world. Our deepest desire is to discover our Unique Self, as he is calling it, our own uniqueness. That is what for us is self realization. And that is why we don’t want to be enlightened, because enlightened we are all the same (or so we think).

Our ego is part of our unique self: our unique pattern to survive in the world. Gafni says it is a misconception that we have to give it up to reach our True Self. We only have to detach from it. If we fully realize this we don’t have to be afraid to strive for enlightenment. Then it will be easy to reach True Self, but having reached that, the work goes on with discovering our Unique Self. As he says it: True Self with a (personal) perspective = Unique Self.

Personally I have a different experience. Indeed is finding and developing my Unique Self my deepest desire that leads to a lifelong adventure trip. Like all adventures it brings all kinds of feelings: excitement, joy, pain, fear, contentment. One of the results is indeed knowing and loving my ego, and gradually also letting it go. Other results are insight, clarity, strength, the experience of beauty and taking more and more responsibility. I came far on the road to my Unique Self. But still I can’t say I am an enlightened person in the classical meaning of the word. Glimpses of my True Self I have experienced, but being in a state of True Self is still to be attained. I may not be afraid anymore to reach my True Self, but it still for me is a mystery.

 

Marc Gafni, Your Unique Self, 2012

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

 

 

“Ik houd niet van militaire oplossingen – ze beklijven niet”

Mijn dochter, schoonzoon en hun kinderen maakten een paar jaar geleden een wereldreis en een van de laatste landen waar ze door heen kwamen was Syrië. Nu hebben ze natuurlijk wel het een en ander van die reis verteld (en een heel klein stukje hebben we meegereisd), maar het was zoveel, dat ik het meeste ben vergeten. Maar hun indruk van Syrië staat me nog haarscherp voor de geest: hoe getroffen ze ware door de aardigheid en de gastvrijheid van de mensen, en door de hoogstaande cultuur van het land.

En dat is ook de indruk die ik krijg als via de media ‘gewone’ Syriërs aan het woord komen. Aardige, redelijke, en cultureel hoogstaande mensen (dat laatste geldt zeker ook voor de ‘gewone’ man of vrouw). Hoe valt dat te rijmen met wat daar gebeurt?

Natuurlijk was – en is – het regime van Assad een misdadig regime. Maar bedacht moet worden dat dit regime slechts steunde op een deel van een minderheid, de alewieten. En dat daar aanvankelijk niet tegen in opstand gekomen was – daar zouden wij, die ons in de 2e wereldoorlog  in overgrote meerderheid  gedwee bij de Duitse terreur neerlegden, geen oordeel over moeten hebben. En toen het verzet uiteindelijk begon, vreedzaam, is het gekaapt door extremisten, die voor een niet onbelangrijk deel van buiten Syrië kwamen. Wreedheid tegenover wreedheid, geweld tegenover geweld. De overgrote meerderheid van de bevolking – sunnieten, sjiieten christenen, zelfs een deel van de alewieten, en verder alle ondogmatische, bijna seculiere geesten – wil dit niet en is slachtoffer. Het is me overigens volstrekt duidelijk dat degenen medeplichtig waren aan de misdaden van het Assad-regime en ervan geprofiteerd hebben (voornamelijk alewieten), het regime met hand en tand verdedigen. Als het regime valt, zijn ze hun leven niet zeker .

Natuurlijk zijn alle doden, gemartelden en gewonden vreselijk. Maar wat mij, op afstand, misschien nog wel meer raakt bij al die vermoorde Arabische lentes, is hoe tussen de misdadige dictaturen en de niets ontziende terroristen (Al Nusra, ISIS, de Taliban) de schoonheid en de spiritualiteit van hele culturen en volken gemangeld en platgetrapt wordt. En hoe gewone mensen, zoals ikzelf, daarbij een waardig leven vrijwel onmogelijk wordt gemaakt.

kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.

Dat zijn de woorden van Leo Vroman, die vorige week is overleden. Mooier kan ik het niet zeggen. Maar praktischer zijn misschien nog de woorden van de Syrische generaal (van het regeringsleger!), die als kop staan boven deze blog (bron: De Groene Amsterdammer). Ook dat had ik niet beter kunnen formuleren. En daarom sta ik achter Masterpeace en steun ik de Hope Flowers School in Bethlehem. Jullie ook?

 

Wees uzelf, zei ik tot iemand. . .

Vorige keer heb ik beloofd wat dieper in te gaan op de begrippen persoonlijke ontwikkeling en persoonlijke groei. Daarover bestaan mijns inziens veel misverstanden. In het hiernavolgende maak ik geen onderscheid tussen beide begrippen.

Veel mensen beschouwen persoonlijke ontwikkeling als de ontwikkeling van kennis en vaardigheden. Anderen hebben het over het je bewust worden van wat je beweegt, van je hogere levensdoel of van je bestemming. Weer anderen hebben het over zelfkennis. Geen van deze definities dekt voor mij het begrip helemaal. “The person who has the courage to know himself, is the warrior of the heart”  is een citaat van mijn vriend en leermeester Danaan Parry (1939-1996), dat ik vaak gebruik. In dit citaat zitten drie elementen: courage (moed), hart en weten. Bij elkaar vormen die drie een aardige omschrijving van wat ik persoonlijke ontwikkeling noem. Maar eerst: wat is een ‘warrior of the heart’?

In sommige tradities bij Amerikaanse Indianen was the Warrior of the Heart een van de ‘elders’ van de stam, een wijze oude man die functioneerde als het geweten van de stam. Hij werd geraadpleegd bij morele kwesties, zag erop toe dat de stam en zijn leden ‘juist’ handelden, en bemiddelde bij conflicten. Een dergelijke figuur treffen we ook aan bij bepaalde sekten in het Tibetaans Boeddhisme. Hij is niet het stamhoofd of de leider van de sekte, maar een wijze raadgever, die naast de leider staat buiten de hiërarchie.Deze figuur kan een symbool zijn van waar we naar toe willen groeien in onze persoonlijk ontwikkeling. Maar om daar te komen is allereerst moed nodig: de moed om onder ogen te zien wat is: in onszelf en buiten ons zelf. Dat is vaak een pijnlijk proces, en confronteert ons met de angst die in ieder van ons aanwezig is, bewust of onbewust. Daarom is er moed voor nodig. Moed is een kwaliteit van het hart. Dat zien we aan het woord zelf: moed is afgeleid van het middelnederlands ‘moet’ (hartstocht, gemoed) dat zelf weer oudere wortels heeft. We zien het ook aan het Engelse en Franse courage, dat afgeleid is van het Latijnse ‘cor’ (hart). Moed is een gemoedsbeweging. Moed bestaat bij de gratie van angst en uitdaging: als we onze veiligheidsgebied verlaten en het gebied van onze ‘ growing edge’ betreden: het terrein waar we doorheen moeten gaan om verder te komen op de weg van onze groei (zie afbeelding hieronder). En zo komen we  dan in contact met ons ‘ge-weten’, datgene wat we altijd al geweten hebben maar ons tot nu toe niet bewust waren.

Growing edge

Zo bezien is persoonlijke ontwikkeling een levenslang proces, dat spontaan plaats vindt, maar meer of minder  diep kan gaan. Om je maximale diepte en hoogte te bereiken moet je er echter expliciet tijd aan besteden en volhouden wanneer het even moeilijk wordt. En dan zal het proces, zoals eerder gezegd, vaak angstig en pijnlijk zijn. Daarom is er discipline nodig, en daarnaast kan een leraar of leergemeenschap, de sangha waar ik het vorige keer over had, zeer behulpzaam zijn. Een leraar en/of een sangha kan je ook helpen je blinde vlekken te zien. Soms is een leraar of sangha een voorwaarde om vol te houden, maar in elk geval is een sangha altijd ondersteunend, inspirerend en bezielend.

Over persoonlijke ontwikkeling is natuurlijk nog veel meer te vertellen. Er zijn boeken over vol geschreven (ook door mij). Maar voor een blog lijkt me dit wel voldoende.

“Wees uzelf, zei ik tot iemand, maar hij kon niet, hij was niemand.” (P.A. de Genestet) Ik mag toch niet hopen dat u zo een keer wordt waargenomen. U bent natuurlijk al uzelf, maar ik wens u toe dat dit zich ook in de wereld manifesteert. Dat zal u een gevoel geven van het leven ten volle te leven, maar bovendien: wij hebben u nodig!

 

P.S. Op mijn vorige blog kwam een reactie binnen van Mauk Pieper van Venwoude, die stelde dat ik de sangha van Venwoude over het hoofd had gezien. Voor mijn weerwoord: ga naar mijn vorige blog en kijk bij reacties.

 

 

De zorg van een professional

Als professional zit ik enigszins met mijn handen in het haar. Ik word nogal eens geraadpleegd door mensen die behoefte hebben aan een doorgaande groep voor hun persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Zelf heb ik jarenlang dergelijke groepen begeleid: groepen die die jarenlang bijeen kwamen – in principe voor onbepaalde tijd voor  bijvoorbeeld een dagdeel per maand -, waaraan je zolang kon deelnemen als je wilde, met een minimum verplichting voor een half jaar (zes bijeenkomsten van één dagdeel). Een van die groepen bestaat nog (een mannengroep) en werkt nu zonder leiding. Zelf leid ik nog alleen maar de Heart Sutra Club, en die is voorlopig vol.

Die groepen ontwikkelden zich tot een ‘sangha’ een gemeenschap van vrije, onafhankelijke mensen met een gemeenschappelijk doel: hun eigen persoonlijke groei en het elkaar daarin ondersteunen. Naar mijn mening is in deze geseculariseerde wereld een grote behoefte aan dergelijke groepen, maar als ik iemand naar een dergelijke groep zou willen verwijzen, dan weet ik eigenlijk niet waarheen ik dat moet doen. De enige groep (waarvan ik weet) die daarbij in de buurt komt is de Sangha die georganiseerd wordt door Centrum Boswijk, maar die is specifiek voor hulpverleners, en bovendien erg groot; dus niet voor iedereen geschikt. Verder komt het Centrum voor Tantra in de buurt met zijn trainingen van anderhalf jaar, waaruit vaak informele doorgaande groepen voortkomen. Maar ook de jaartraining is tijdelijk, en  tantra is ook niet voor iedereen de weg. Zelf heb ik onderdak gevonden bij de vrijmetselarij, maar die werkt voornamelijk met rituelen en symbolen. Bovendien werken de meeste loges uitsluitend op cerebraal niveau – en ook dat is niet voor iedereen geschikt.

Er is een enorm aanbod van therapie- en trainingsgroepen, maar dat is niet wat ik bedoel – en naar mijn mening ook niet waaraan mijn cliënten behoefte hebben. Therapiegroepen zijn er om oud zeer te genezen, en de meeste trainingsgroepen zijn cursussen met een beperkte duur, gericht op het ontwikkelen van persoonlijke effectiviteit. Ik ben echter op zoek naar permanente groepen die een veilige haven zijn  ‘gewone’ mensen zoals u en ik, waarin je je diepste zieleroerselen met elkaar kunt delen en die zijn als een spiegel voor de geest. Waarin je hart kan groeien. Een sangha, maar dan niet gebonden aan een bepaalde godsdienstige of spirituele denominatie.

Misschien zijn die plekken er wel, maar ik ken ze niet en kan ze via internet ook niet vinden. Dat zegt nog niets, want er is zo’n overdaad aan groepen voor persoonlijke ontwikkeling, dat ik de plek die ik zoek wellicht over het hoofd zie.  In een volgend blog zal ik dieper ingaan op wat ik versta onder persoonlijke ontwikkeling en de noodzaak daarvan in deze wereld. Wordt vervolgd.

 

My heart is growing.

(English translation below. I apologize for mistakes in my English.)

 

Mijn hele leven ben ik gefascineerd geweest door persoonlijke ontwikkeling. Van mezelf en van anderen. Het was een rode draad, zowel privé als zakelijk. Maar ik kon er nu pas achter dat ik me  er eigenlijk nooit in verdiept heb wat dat nu eigenlijk is, persoonlijke ontwikkeling. Terwijl ik er toch een tiental boeken over heb geschreven. Bizar!

Ik heb de afgelopen tien dagen voor de derde keer in mijn leven de hele Ring des Nibelungen van Richard Wagner meegemaakt, deze keer in de magnifieke uitvoering van Pierre Audi en Hartmut Haenschen. Een van de ontroerendste momenten vind ik altijd het slot van Die Walküre, als Brünnhilde op de rots te slapen wordt gelegd door haar vader Wotan, omringd door een ring van vuur, zodat ze allen maar door een echte held gewekt kan worden. Het is vooral de wonderschone  muziek die me dan ontroert, en die nu al weer dagen in mijn hoofd zit. Ze zeggen wel eens dat je hart groeit, en ja, zo voelt dat. Is dat nu persoonlijke ontwikkeling?

In het bedrijfsleven en in het onderwijs wordt persoonlijke ontwikkeling gezien als de ontwikkeling van kennis en vaardigheden. Belangrijk, maar dat dekt het begrip voor mij toch niet. In de wereld van cultuur en wetenschap wordt het ook wel gedefinieerd als culturele en maatschappelijke vorming. Komt al dichterbij. In de professionele praktijk van  loopbaanontwikkeling is het vooral de ontwikkeling van je talenten en het volgen van je interesses of passies. In de wereld van de psychotherapie wordt het vooral gezien als het helen van pijn en  het overkomen of opruimen van de de blokkades in jezelf. In vele godsdienstige tradities wordt het gezien als nader komen tot God. In de minder orthodoxe tradities als het vinden van je bestemming en het nader komen tot jezelf: ontwikkeling, de wikkels er af. Maar wat is dan dat zelf? Wie of wat ben ik dan?

Daarover zijn vele geleerde antwoorden gegeven, ook door mij: leegte, de bron, de God van binnen, Geweten (dat wat je altijd al geweten hebt), Aanwezigheid, innerlijke grids, enzovoort. Persoonlijke ontwikkeling – wat een jargon trouwens! –  wordt dan dit diepste zelf te leren kennen, en daar trouw aan blijven. Dat vraagt moed: “The person who has the courage to know himself is the Warrior of thee Heart” (Danaan Parry).

Maar hoewel ik nu weer bezig ben met een serie van acht artikelen over dit onderwerp, wat is persoonlijke ontwikkeling,  – Fritz Perls zou zeggen: elephant shit – moet ik toch zeggen dat mijn uiteindelijke antwoord niet in woorden is te vangen. Voor mij ligt het antwoord in de ervaring: als mijn  hart groeit. Tja, aan dat antwoord heeft u natuurlijk weinig, maar misschien kunnen we de ervaring samen delen.

 

My  whole life I have been fascinated by the concept of personal growth. Growth of myself and others. It was my life theme, both in business as private. But now I am discovering that I never investigated in depth what is its true meaning. While in the mean time I wrote about ten books about it. Weird!

Last ten days I witnessed the Ring des Nibelungen of Richard Wagner for the third time in my life, this time the magnificent performance of Pierre Audi and Hartmut Haenschen. One of the most moving moments for me is the last scene of Die Walküre, when Brünnhilde is put to rest on the rock by her father Wotan, with the ring of fire around her, so that she could be awakened by a hero only. Especially the stunning music is touching me deeply, and already for days I continuously am hearing this melody inside. As they say: one’s heart is growing, and that is exactly how it felt. Is that personal growth?

In the corporate world and in education personal growth is seen as the development of knowledge and skills. Important, but for me that doesn’t cover the concept. In the field of culture and science personal growth often is defined as cultural and social education. Is already coming closer. In the field of professional career counseling it is defined as the development of ones natural abilities and finding out what is motivating. Psychotherapists see growth as healing and overcoming setbacks. In many religious traditions personal growth is seen as becoming more intimate with God. In the less orthodox spiritual traditions personal growth is seen as finding ones destiny, and approaching ones  self. But what and who is that self? Who am I? 

Many masters gave their answers to that question, and so did I: the void, the source, they God within, original knowing, Presence, inner guidance, and so on. Personal growth then  is getting to know your deepest self and being true to it. This is requiring courage:  ‘”The person who has the courage to know himself is the Warrior of the Heart” (Danaan Parry).

Although again  I am busy to write eight articles about this question – what is personal growth? – Fritz Perls would say: elephant shit – I have to say that my ultimate answer can’t be caught in words. For me the answer lies in the experience: when my heart is growing. That answer may not be particularly useful for you, but maybe we can share the experience.

Internet, ramp of zegen? Aan ons de keus.

Voor het concert van ons koor (Bach’s Matthäus Passion op Palmzondag – wordt zeer de moeite waard!) zond ik onlangs een mail rond in mijn netwerk, waarbij ik de geadresseerden per ongeluk cc in plaats van bcc verstuurde. Terecht werd ik daarvoor op de vingers getikt. Ook de leden van ons  koor mail ik als secretaris bcc. Maar eigenlijk doet het er niets toe. De Groene Amsterdammer had vorige week een bijlage over internetpolitiek. De conclusie van alle artikelen daarin laat zich in enkele punten samenvatten:

1. Alles op internet is in principe openbaar. Ook op beveiligde sites kan iedereen met een beetje computerverstand makkelijk inbreken. Of het nu gaat om medische gegevens, politieke voorkeuren, consumentengedrag, of wat dan ook, iedereen kan er in principe bij. Je zit al in de cloud, zelfs als je je gegevens niet in de cloud opslaat. Beveiliging is altijd ontoereikend, nog afgezien van het feit dat er altijd personen en instanties zijn die de regels zullen overtreden, zoals recentelijk apothekers medische gegevens hebben verschaft aan farmaceutische  bedrijven.  Zo zal het slechts een kwestie van tijd zijn als medische gegeven verstrekt worden aan verzekeringsmaatschappijen (ondanks het medisch beroepsgeheim). Dit is een willekeurig voorbeeld, maar dergelijke dingen komen algemeen voor. Ik zeg altijd, waar een regel is, is ook een overtreding – dat zit in de aard van het beestje mens.

2. Zowel overheid als het bedrijfsleven zullen alles doen om hun kennis over en  invloed op de burger resp. de consument te vergroten. Daarom is de overheid ook niet geïnteresseerd in wetgeving die het gebruik van internet aan banden legt. Maar zelfs als die wetten er zouden komen, dan zullen ze niet gehandhaafd worden. Deels omdat men dat niet wil, deels omdat dat ook niet kan.

3. Als individuen of groepen de activiteiten van overheden en het bedrijfsleven op internet aan de kaak stellen, door werkwijzen en gegevens openbaar te maken, dan worden ze beschouwd als criminelen, die jarenlange (soms zelf levenslange) straffen boven het hoofd hangen. Bovendien wordt het onmogelijk die personen financieel te steunen, omdat ze drastisch afgesloten worden van alle betaalsystemen: banken, Google, Apple, Microsoft, Paypal, Ideal, en zo meer. Je zou ze ook niet cash kunnen betalen, omdat ze juridisch worden vervolgd en dus onzichtbaar moeten blijven. Dit is bijvoorbeeld WikiLeaks overkomen. Dus vergeet degelijke onderzoeksjournalistiek of transparantie.

Intussen neemt het aantal zaken waarin je door je Wifisignaal gespot wordt hand over hand toe (Dixons, Mycom, iCentre; zie column van Bas Heijne in NRC/Handelsblad van afgelopen weekend). Hoezo privacy?

Wij zijn dus helmaal in de ban geraakt van het systeem. Dat was al vergaand zo voordat internet er was. Denk bijvoorbeeld aan de beroemde roman van Kafka, Het Proces, waarin de hoofdpersoon Josef K verstrikt raakt in de bureaucratie (is ons dat niet allemaal al op kleine schaal wel eens overkomen?). De samenleving is een complex systemisch weefsel dat we eigenlijk niet meer kunnen beheersen, laat staan veranderen, maar waar we allemaal de invloed van ondergaan. Is dit erg? Dit is eigenlijk een academische vraag, want we kunnen er feitelijk niets meer aan doen. We zijn veel te afhankelijk geworden van het systeem voor ons comfort en onze welvaart. En zolang we niet ten onrechte beschuldigd worden van een misdaad die we niet begaan hebben, of geweigerd worden door een verzekeringsmaatschappij of bij een sollicitatie op grond van geheime (medische) gegevens hebben we er weinig last van.

Ten dele kun je het ook positief bekijken. Nu er niets meer verborgen kan blijven is er op materieel gebied iets gerealiseerd dat op geestelijk gebied allang bestond. Geestelijk staan we al lang in open verbinding met elkaar. Teilhard de Chardin wees daar al op: we maken allen deel uit van de noösfeer: het web van kennis en weten dat de gehele aarde omspant. Het grote bewustzijnsweb dat we Chaia kunnen noemen. En ook tot die noösfeer kon je altijd al toegang verkrijgen, als je de sleutel kent. En ook vanuit die noösfeer kunnen mensen dingen van elkaar te weten komen die je liever voor je zou willen houden en elkaar manipuleren en gebruiken, door brainwashing, subtiele verleidingsmethoden ( reclame, demagogie), telepathie en magie.

Internet is de materiële neerslag van de noösfeer. Het is de ultieme eenwording van ons allen, en heeft de mogelijkheid in zich om ons bewust te worden van het feit dat we allemaal één zijn. Zoals Peter Russell dat al eens formuleerde: we zijn één ‘global brain’. Dit eenheidsbewustzijn hebben we broodnodig, als we de transitie willen doormaken van onze huidige wereld, waarin uiteindelijk alles spaak loopt, naar een nieuwe waardige wereld waarin we op een humane manier met elkaar en de natuur omgaan.

Maar die nutige werking zal het internet alleen vervullen als misbruik en manipulatie binnen de perken blijven. Manipulatie, controle, machtsmisbruik en uitbuiting zijn altijd al bedreigingen geweest voor een waardige wereld. Er is dus niets nieuws onder de zon, al worden onze mogelijkheden steeds groter, zowel ten goede als ten kwade. Aan ons de keus.

 

 

Een stralend perspectief.

Mijn leven is zeer vol met vrijwillige activiteiten. Daarnaast doe ik echter ook nog wel wat professioneel werk. Het belangrijkste onderdeel daarvan is het leiding geven aan de Hart Sutra Club van The Edge. Deze is opgezet naar het model van een mysterieschool. De leden doorlopen een inwijdingsprogramma in zes ‘graden’. Om tot een graad te worden toegelaten moeten de leden een proef ondergaan, en aansluitend een gelofte afleggen. Daarna worden ze ingewijd in de betreffende graad.

Ik zelf ben degene die de leden inwijdt. Waaraan ontleen ik mijn autoriteit om de leerlingen te (mogen) inwijden? Uiteraard aan het feit dat ik de desbetreffende graden zelf heb bereikt. Maar dat heb ik niet bij één school gedaan. Mijn inwijdingen, net als mijn opleiding, zijn een ratjetoe van allerlei verschillende trainingen, testen en  geloftes, afgelegd bij verschillende leermeesters (soms tegenover mezelf). Ik ben van mening dat ik, net zoals ik in mijn trainingen de deelnemers geen oefeningen kan opdragen die ik niet zelf  heb gedaan en ervaren, ik geen inwijdingen kan afnemen die ik niet zelf heb ondergaan.

Omdat ik die inwijdingen zo her en der heb ondergaan, en ik zelf wel eens wilde weten hoe zich dat in mijn leven had afgespeeld, heb ik ze onlangs eens even op een rijtje gezet. En daarbij deed ik de ontdekking dat er naast de proeven en inwijdingen nog een aantal andere zaken in mijn leven zijn voorgevallen, die minstens zo vormend zijn geweest. De belangrijkste daarvan vat ik nu maar even samen onder de term ‘spirituele ervaringen’. Ze lenen  zich niet zo goed om in een blog over te vertellen, daarvoor zijn ze te intiem en persoonlijk, maar ik kan er in zijn  algemeenheid wel wat over zeggen. Ze kenmerken zich door een verlies van ik-bewustzijn (maar wel een grote bewustheid), ontroering, ontzag en een diepe vreugde. Ze warend transcendent en transformerend in die zin, dat ze mijn kijk op mezelf en de wereld diepgaand hebben beïnvloed. Je zou ze momenten van verlichting kunnen noemen.

Ik beschouw mezelf niet als verlicht, omdat ik die ervaringen niet naar willekeur kan oproepen (zoals ik liefde,  intuïtie en eenheidsbewustzijn ook niet naar willekeur kan oproepen), en ook omdat de herinnering eraan in het leven van alledag vaak naar de achtergrond verschuift. Ik leef niet permanent in verlichte staat. Weshalve ik ook niet gemachtigd ben om een verlichte geest in de graad van verlichting in te wijden (als die dat al nodig zou hebben).

Waarom vertel ik u dit alles? Om u aan te moedigen hetzelfde te doen: eens te kijken naar de inwijdingen en spirituele ervaringen in uw leven. Het zal u sterken in uw hoop en de moed om de wereld tegemoet te treden en is een uitstekend medicijn tegen machteloosheid, moedeloosheid en gevoelens van zinloosheid. Dat is althans mijn ervaring, en ik zie het ook bij anderen. We zijn dan misschien niet verlicht, maar we kunnen wel weten wat de verlichte staat van zijn is. Dat is een wenkend perspectief, dat ons gaande houdt in deze wereld die verdeelder en verwarder schijnt dan ooit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ach, waren alle mensen wijs. . .

Ik had deze keer eens een mooi spiritueel blog willen schrijven, over spirituele en mystieke ervaringen en zo, maar ik word toch weer ingehaald door de actualiteit.

Er gebeuren weer zo veel vreemde dingen in dit overigens niet verkeerde land, dat er weer van alles van mijn hart moet. Ik noem:

In de eerste plaats het tv programma Buitenhof. Is het nu werkelijk nodig daar een vraaggesprek van bijna een uur te houden met onze minister president, waarbij zowel de vragen als de antwoorden bestaan uit nietszeggende cliché’s die al uitentreuren in de schrijvende pers zijn uitgekauwd? Ik moet bekennen dat ik het na een half uur niet meer uithield, de kamer heb verlaten en dusdoende het laatste kwartier niet heb gehoord. Maar volgens mijn vrouw was dat niet beter. Waarom geen echte vragen aan de orde gesteld, zoals: meneer Rutte, wat houdt u toch tegen om, ervoor te pleiten het belastingsysteem werkelijk te vergroenen (en niet zo halfslachtig als nu)? Of: iedereen, u ook, heeft over een herstel van de economie door herstel van groei, maar de klimaatproblematiek vraagt om een economie van krimp, zelfs als we echt duurzame groei in aanmerking nemen. Hoe denkt u dat te bereiken met behoud van een redelijke welvaart? Of (hiermee samenhangend): het is nu wel duidelijk dat de Westerse democratie in een crisis verkeert. Wat is daarop uw antwoord? Wat is uw visie over een nieuw staatsbestel? En zo voorts en zo verder, over gezondheidszorg, onderwijs, cultuurbeleid. . . Wat zou het mooi geweest zijn om onze president eens te horen zeggen: ik weet het niet, ik ga daar eens echt over nadenken, en de publieke dialoog daarover op gang brengen.

Dan de kwestie van het bevolkingsonderzoek tegen darmkanker. Het nut daarvan is zeer twijfelachtig, zowel vanuit financieel standpunt bekeken als voor de volksgezondheid – zoveel staat nu wel vast voor wie de discussie de laatste weken in de pers gevolgd heeft. Het RIVM schijnt een wel zeer flodderige wijze van statistiek gehanteerd te hebben (zie bijvoorbeeld Trouw van vandaag). Wanneer zullen we leren onze aandacht te richten op gezondheid, in plaats van op ziekte? Dat zou pas een besparing opleveren – nog afgezien van het gewonnen levensgeluk.

En dan nog een schijnbare kleinigheid. Zoals u weet wordt in heel Europa het IBAN banknummer ingevoerd. Op zichzelf een idee waar wel wat voor te zeggen valt, al wordt het banknummer wel ongemakkelijk lang. Nu wordt, omdat voor een aantal landen het administratief toch lastiger is dan werd gedacht (zoals bij zulke operaties altijd het geval is en iedereen van te voren had kunnen voorspellen) de Europese invoering uitgesteld van 1 februari naar 1 juni (of juli, daar wil ik afwezen). Maar Nederland is altijd braver dan de rest en voert het wel al op 1 februari (verplicht) in. So far so good. Maar waarom wordt dan in februari de bankenservice afgeschaft, waarbij oude nummers automatisch in de nieuwe worden omgezet? De software daarvoor is kennelijk aanwezig, want het gebeurt nu ook. Wilt u echt weten waarom? Dat wil u niet weten. OMDAT DAT NIET MAG VAN EUROPA! De Brusselse ambtenaren lijken werkelijk nog niets geleerd te hebben van de groeiende weerstand tegen Europa, die precies met dit soort regelzucht te maken heeft.

“Ach waren alle mensen wijs en deden daarbij wel. De wereld was een paradijs, nu is ze meest een hel” (Dirk Rafaëlsz. Camphuysen, 1568 – 1627).

 

(Op mijn vorige blog kreeg ik aan paar reacties, met name over mijn al dan niet  naar Polen gaan. Van diverse kant werd mij verzekerd dat wel gaan ook een positieve invloed kan hebben. Het zou kunnen , maar ik geloof daar niet zo in, en dan werkt het natuurlijk niet. We gaan dus niet. Ik begrijp intussen dat je eigenlijk ook la niet naar Frankrijk kunt gaan. . . Tja. . . het beste is dus waarschijnlijk thuis blijven. Ook beter voor het het klimaatprobleem. Maar zover ga ik toch maar niet. Als iemdan me daarom inconsequent noemt heeft hij/zij daarin gelijk. Maar ‘Jede Konsequenz führt zum Teufel” (Goethe of Luther)

(My last blog elicited some reactions, especially connected to my hesitation to go to Poland. Some people posed that going could have  a positive effect too. Could be, but I am not convinced, and then of course that doesn’t work. So we are not going. In the meantime I understand that going to France is not an option as well. . . So. . . the best thing is probable to stay home. Also better for the global warming. But that I am not prepared to do. I you then would call me an inconsequent person, you are right. But “Jede Konsequenz füfht sum Teufel” (Goethe, Luther?)

 

How do I want to express myself in eternity?

Happy New Year!

These days my wife and I are re-reading Conversations with God, un uncommon dialogue, book I, by Neale Donald Walsch. An interesting experience. God (through his spokesman Walsh of course), poses that the world as we know it (life, matter) is our own creation. That is, even seemingly natural disasters as tornados, earthquakes, hurricanes, volcano eruptions, floods, droughts are our own creation. Not of course someone’s personal creation, but the manifestation of the collective consciousness. Quote: “You create collectively, and individually, the life and the times you are experiencing for the soul purpose of evolving.” By experiencing pain and sorrow, we can experience gratitude and happiness. By experiencing ugliness, we can experience beauty. By experience evil we van experience love. By experiencing ourselves we can experience who we are and by creating we can express who we want to be.

As far as planet earth and its immediate surroundings is concerned I agree with this assumption (the universe may be another matter). Because, if you get to think about it, there is only one logical alternative: that everything we perceive. including life, is mechanically  generated by a random process of cause and effect. For me this is at least as unlikely as God’s position.

Our creation is our statement to eternity of who we are. And so, if we don’t like what we (collectively) are creating, the only thing we can do is “work to change anything in our lives which does not fit into the picture of us that we wish to project into eternity.”  This implies taking 100 % responsibility.

This may sound abstract, but immediately after reading this I was put to a very practical test. We were planning to go to Poland for a holiday. We had never been there, and it seems to be a beautiful country, both in nature and landscape as culturally. But in Poland at least 50 % of the population is deliberately anti-semitic. This of course is denied or trivialized by government, politicians and opinion leaders – then they don’t have to do something about it – , but research and several incidents prove that this is true (NRC-Handelsbald, O&0D, 4 january 2014). This percentage by far exceeds percentages in countries like Germany (20%) Norway and the Netherlands (10%). This blog it not suited to go deep into the details, but there are several sources that show that antisemitism In Poland is not a vague undercurrent, but shows itself everywhere in daily behavior and on the internet, and is socially acceptable.

As a tourist this shouldn’t bother me. I probably wouldn’t notice it, even though I am half Jewish. Polish people seem to be very friendly. But going to a country is supporting that country and contributing to it. Suddenly the concept of being 100 % responsible comes very close. Is going to Poland how I wish to express myself in eternity? I don’t know. I haven’t decided yet. To be continued.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)0