Poetin voert met zowel Oekraïne als Rusland een oorlog. De cultuur wordt vernietigd. Het volk zwijgt en legt zoals gewoonlijk zuchtend het hoofd op het hakblok. . . Wat moeten we met de Russische cultuur? Alleen een tekst kan de Russische cultuur in ere herstellen. . .
Wordt die tekst ooit geschreven? Joost mag het weten.
(Michail Sjisjkin in De Groene Amsterdammer, 9-11-22. Dit artikel wordt door mij zeer ter lezing aanbevolen voor iedereen die iets meer wil begrijpen van de Russische cultuur en de politieke consequenties daarvan: https://www.groene.nl/artikel/het-russische-zwijgen)

Over de oorlog in Oekraïne heb ik eerder geschreven (2 februari 2023). Ik sta nog achter wat ik daar gezegd heb, maar wil er u het volgende aan toevoegen.

Er is een wezenlijk verschil tussen de oorlog in Oekraïne en Palestina. In Palestina werd een onderdrukkende macht aangevallen door de zwakste partij (naar nu weer blijkt uit het verloop van de oorlog – zien mijn blog van vorige week). In Oekraïne werd de zwakste partij zonder directe aanleiding aangevallen door de sterkste partij, die door de andere partij niet rechtstreeks bedreigd werd. Die sterkste partij is Rusland, dat, volgens de hierboven geciteerde Michail Sjisjkin, al eeuwenlang een cultuur kent van leven in een gevangenis, dat geleid heeft tot een gevangenismentaliteit. Met kuddegedrag als gevolg. Dit is niet in een korte periode te veranderen, zoals het echec van Gorbatsjov/Jetsjin geleerd heeft. Dat betekent dat er voor Europa maar één reactie overblijft: paal en perk stellen aan de Russische ambities. Ik zie niet hoe dit anders kan dan met wapens.

Rusland gaat deze oorlog winnen tenzij het Westen Oekraïne op grote schaal blijft steunen. Het is de vraag of het Westen daar toe in staat is. In Amerika raakt het geld op, en mocht Trump de verkiezingen winnen dan zal de VS zich sowieso terugtrekken.Europa is voorshands niet in staat die rol over te nemen.

Daarom is, nu er nog een zekere patstelling is, onderhandelen dringend geboden. Helaas zijn beide partijen daartoe voorshands niet bereid. Rusland wil minstens het veroverde gebied behouden (en misschien nog wel wat meer) en Oekraïne wil volgens Zelenski geen duimbreed grond afstaan. Dat schiet natuurlijk niet op. Maar misschien kan Europa hier wel een rol spelen, door Oekraïne onder druk te zetten een meer soepele houding in te nemen. Dat strijdt met hun en onze gevoelens van rechtvaardigheid – maar als we aan het rechtvaardigheidsprincipe blijven vast houden betalen we een hoge prijs: langdurige oorlog met onnoemelijk leed en een uiteindelijk verlies voor of van Oekraïne. We hebben nu een Poetin-vriend aan de macht, dus misschien is dat nog ergens goed voor. Al kan je onderhandelingen natuurlijk niet beginnen door bij voorbaat je positie op te geven; iets waar Wilders voor schijnt te pleiten.