De discussie over de Gaza-oorlog mist de kern

1 reactie

In een vorig blog (Backstage) heb ik uiteengezet waarom het zo belangrijk is dat we ons informeren over het Israelisch-Palestijns conflict. Daarom nog een keer daarover – daarna zal ik (denk ik) er enige tijd het zwijgen toe doen (althans wat dit onderwerp betreft). Deze keer leen ik mijn blog aan een artikel van Aldershoff en Hamburger in Trouw, omdat ik dat zo’n goed artikel vind. Het blog wordt dan wel weer te lang – maar ook dat zal ik in de komende tijd proberen te vermijden.

Overigens verschijnt er volgende week geen blog, omdat ik dan in een retraite zit. Dus beschouw dit maar als een dubbelaflevering.

Sinds het artikel is verschenen, heeft Hamas verklaard wel verantwoordelijk te zijn voor de dood op de drie Israëlische jongens. Je vraagt je af waarom het zo lang moest duren voordat ze daarmee kwamen. Ik vermoed dat dit een symptoom is van het feit dat Hamas eigenijk geen eenheid is. Het bestaat uit verschillende facties, de een radicaler dan de ander, die het lang niet allemaal met elkaar eens zijn, en elk hun eigen gang gaan. Dat verklaart ook de hervatting van de raketbeschietingen van Hamas, terwijl hun onderhandelingsdelegatie nog in Caïro zat.

Hier volgt het artikel:

Aan discussie over Gaza en Israël is er geen gebrek, wel aan feiten, vinden Willem-Gert Aldershoff en Jaap Hamburger.

WILLEM-GERT ALDERSHOFF, ADVISEUR EU-BELEID ISRAËL/PALESTINA, BRUSSEL, JAAP HAMBURGER, VOORZITTER EEN ANDER JOODS GELUID

In de discussie in Nederland over Israëls aanval op Gaza en de raketaanvallen van Hamas komt veel niet of onvoldoende aan bod. Zo doen velen het voorkomen alsof Israëls recente Gaza-offensief een reactie was op het afschieten van Palestijnse raketten op Israël – een absoluut verwerpelijke daad die Hamas onmiddellijk dient te stoppen. Maar volgens Israëlische militaire bronnen werden die raketten afgevuurd als reactie op een Israëlische luchtaanval op Gaza in de nacht van 1 juli, waarbij 34 doelen zijn gebombardeerd. Zonder enig bewijs had de regering-Netanjahoe enkele weken daarvoor Hamas verantwoordelijk gesteld voor de ontvoering van drie Israëlische tieners. Direct begon Israël, in de wetenschap dat de drie jongeren al dood waren, onder het mom van een ‘zoektocht’ een massale militaire actie op de Westelijke Jordaanoever. In tien dagen werden 800 Palestijnen opgepakt zonder enige tenlastelegging, zijn negen Palestijnse burgers gedood en 1300 huizen en openbare gebouwen bestormd en beschadigd.

Sinds 2006 sluit Israël Gaza hermetisch af. Import van geselecteerde goederen is mogelijk, personen- en goederenverkeer naar buiten worden tegengehouden, met desastreuze gevolgen voor de economie van de 1,8 miljoen inwoners, opeengepakt in een gebied van tweemaal Texel. De blokkade is in strijd met het internationale en humanitaire oorlogsrecht en moreel verwerpelijk. Daarom eist de Europese Unie sinds 2008 elk jaar weer dat Israël “onmiddellijk, blijvend en onvoorwaardelijk” de grensovergangen met Gaza opent.

Medio juli publiceerde Hamas tien voorwaarden voor een tien jaar lang staakt-het-vuren met Israël. De Israëlische krant Haaretz schreef dat geen van die voorwaarden ongefundeerd of onredelijk is, zoals opheffing van de blokkade, terugtrekking van Israëlische troepen, vrijlating van gevangenen en het toestaan aan Palestijnse boeren hun land tot aan het grenshek te bebouwen, alsmede heropening van de haven en vliegveld onder VN-beheer.

Consolideren

Het belangrijkste punt echter dat in de discussie in Nederland ontbreekt, is dat de regering-Netanjahoe geen vrede wil. De Joods-Israëlische columnist Gideon Levy legde dat op 4 juli in Haaretz helder uit. Voor hem is het belangrijkste bewijs Israëls doorbouwen aan en in de nederzettingen, om zo de bezetting te consolideren. Daarnaast wijst Levy op de diepgewortelde overtuiging van een substantieel deel van de Joodse bevolking in Israël, dat het oorspronkelijke Palestina alleen van en voor Joden is. En, onderstreept hij, Israël stelt steeds nieuwe en cumulerende onderhandelingseisen aan de Palestijnen, waardoor een vredesregeling steeds verder buiten zicht raakt. Israël is, aldus Levy, ‘het enige land op aarde zonder vaste grenzen’.

Hamas’ centrale eis, beëindiging van de Gaza-blokkade, is exact dezelfde die de EU al jaren aan Israël stelt. Daardoor is de unie in een goede uitgangspositie om bij te dragen aan een evenwichtige oplossing voor het wederzijds geweld. Alleen zo kan er structureel rust komen voor de Israëliërs in het grensgebied met Gaza en is een noodzakelijke voorwaarde vervuld, waaronder de burgers van deze Palestijnse enclave eindelijk een min of meer normaal bestaan kunnen opbouwen.

Daarbij zal de EU op intense Israëlische weerstand stuiten. In overeenstemming met het EU-verdrag heeft de unie eerder maatregelen genomen tegen landen die het internationaal recht en humanitair recht schenden. Inmiddels staat een dertigtal landen op de EU sanctie-lijst, waaronder sinds kort ook Rusland. Er is echter geen land ter wereld dat zich al zo lang schuldig maakt aan grove rechtsschendingen, en daartoe veroordeeld is door de VN Veiligheidsraad en het Internationaal Gerechtshof, als Israël. Er bestaat geen juridisch, logisch of moreel argument waarom de unie Israël anders zou behandelen dan landen die minder ernstige vergrijpen begaan. Daarbij komt dat de te treffen EU-maatregelen de bezetting raken, maar geen enkel negatief effect hebben op de veiligheid, laat staan op het voortbestaan van Israël.

Trouw 13 augustus 2014

Een ‘beter’ mens worden.

Geef een reactie

In een wereld zonder kwaad zou het leven niet de moeite waard zijn.(Thomas S. Elliot)

Naar aanleiding van alle vreselijke gebeurtenissen in de afgelopen weken, en geïnspireerd door een gesprek met vrienden zondagavond, ben ik weer eens gaan nadenken over het kwaad in de wereld. Om daarover een verhandeling te schrijven is eigenlijk niets voor een blog, dat kort en vlot leesbaar moet zijn. Bovendien heb ik er al eens een meer degelijke verhandeling over geschreven, die ik heb gepubliceerd in mijn laatste boek. (Voor niets gaat de zon op – een blauwdruk voor een waardige wereld, 2012). Voor het schrijven van dit blog heb ik die verhandeling nog eens herlezen, en het blijkt dat ik me daar nog steeds in grote lijnen in kan vinden.

Ik zal proberen die verhandeling kort samen te vatten. Dat dat is natuurlijk moeilijker dan het schrijven van die verhandeling zelf 🙂 , maar ik zal toch een poging wagen. Dit blog wordt dan wel weer wat te lang. Maar dat neem ik dan maar op de koop toe – ik hoop u ook.

Ik zie het kwaad, evenals goedheid, als afkomstig uit de oerbron van het leven zelf. Die oerbron is zelf niet goed en niet kwaad, het leven is ook niet goed en niet kwaad; het leven is – veel meer valt er niet over te zeggen. Kwaadheid definieer ik als de kracht die ingaat tegen de groei en de integriteit (heelheid) van het leven. Goedheid en kwaadheid kunnen niet zonder elkaar bestaan, omdat het de essentie van bewust leven is dat we kunnen ervaren en creëren. Dat kunnen we niet zonder dat er afzonderlijke entiteiten en tegenstellingen zijn. Een vis ervaart ook niet wat water is, omdat hij het droge niet kent – behalve natuurlijk vliegende vissen of een gevangen vis die weer wordt teruggeworpen :). Het is zoals de Taoïst zegt: uit het ene komt de tweeheid, en daaruit de drieheid, en daaruit de tienduizend dingen. Zo komt uit het ene het manlijke en het vrouwelijk voort, evenals het licht en de duisternis, goedheid en kwaad, en zo verder.

Het is niet alleen op kosmische schaal dat goed en kwaad naast elkaar bestaan; het is ook zo op micro-niveau. Zoals de hermetici zeggen: zo boven, zo beneden. Dat betekent dat het goede en het kwade naast elkaar in ons leeft. Sterker nog: ik denk dat de kracht van het kwade evenredig is met de kracht van het goede. Hoe meer en groter kwaad er is in de wereld, hoe meer goedheid er vrij komt. Dat is het goede nieuws van het geweld van de laatste maanden .Zo staat er bijvoorbeeld een mooi artikel in Trouw van vandaag: ‘We moeten kunnen vergeven, we willen niet omzien in wrok’ (Robbert van Heiningen, een nabestaande van de MH17 ramp). Dat artikel was er zonder die ramp niet geweest.

Ook voor elk van ons mensen geldt: hoe sterker het vermogen tot slechtheid, des te sterker het vermogen tot goedheid. Iedereen kan kiezen tussen goed en kwaad. Maar om het goede te kiezen moeten we ook het kwade in onszelf kennen. Als we het kwaad in onszelf niet (onder)kennen, en zeker als we het onderdrukken, zal het verkapt naar buiten komen. We kunnen niet kiezen als we ons niet bewust zijn van de alternatieven. De vraag is dus, hoe we het kwaad in onszelf kunnen kennen, zonder dat het meteen in ons gedrag of onze uitstraling tot uiting komt. Daarvoor zijn een paar methoden. Ten eerste: minutieus onderzoek van ons handelen in ons verleden. Onderzoek naar het kleine of grote kwaad dat we hebben verricht, of waartoe we de intentie hebben gehad. Ten tweede: onze verbeelding en fantasie laten werken: bedenken waartoe we in kwade zin in staat zijn, en onder welke omstandigheden.

Ik heb dat onderzoek bij mezelf verricht, en doe dat nog steeds. Het resultaat viel me niet mee. Ik ga hier niet alles opbiechten wat ik in negatieve zin gedaan heb, of waartoe ik in staat ben; dat is me net iets te privé. Maar ik wil wel iets vertellen van de effecten van dat onderzoek. In de eerste plaats heeft het me geholpen positiever in het leven te staan, minder destructief gedrag te vertonen en minder energie te geven aan destructieve gedachten. Door het onderzoek naar mijn slechtheid, werd ook mijn goedheid duidelijker zichtbaar. Ook ben ik nu beter in staat het geweld onder ogen te zien, zonder de moed te verliezen. Ik zal niet zeggen dat ik in staat ben alles en iedereen te vergeven, maar het brengt me wel meer begrip en verbondenheid met de daders en slachtoffers. En ten slotte, het geeft me een zekere gemoedsrust.

Overigens, wat het goede is, daar zijn boeken over vol geschreven, en daarover bestaan vele meningen. Twee trends komen echter duidelijk naar voren: 1. ‘Goed’ is handelen volgens de gulden regel: Behandel anderen zoals je door hen behandeld wil worden. Of negatief: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet. En 2: ‘goed’ is handelen vanuit de waarde ‘respect voor het leven’. Maar uiteindelijk bepaalt u zelf wat voor u het goede is. Ook dat vraagt zelfonderzoek. Het is misschien niet haalbaar, en ook niet wenselijk, een goed mens te worden, maar een ‘beter’ mens worden vind ik wel een aantrekkelijk idee.

Informatie over het Israëlisch-Palestijnse conflict.

2 reacties

images

Unknown-1

In mijn vorige blog heb ik gesteId dat het goed is om ons te informeren over het conflict tussen Israël en de Palestijnen (zie aldaar). In dit blog wil ik je wat op weg helpen en geef ik een overzicht van de relevante informatie daarover. Daarbij concentreer ik me op wat nu aan de orde is. Voor een historische achtergrond verwijs ik naar: https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_Israël, of : https://tegenlicht.vpro.nl/nieuws/2008/mei/een-beknopte-geschiedenis-van-het-israelisch-palestijns-conflict.html. Of als je nog veel langer terug wil gaan: https://www.israel-palestina.info/tijdlijn-html/ (Mijn verwijzingskoppeling werkt niet – dus je moet zelf op internet intypen).

Als we de gebeurtenissen van de laatste maand chronologisch op een rijtje zetten ziet het er als volgt uit:

vorming Palestijnse eenheidsregering Palestijnse Autoriteit en Hamas op 2 juni. Dat viel slecht bij Israël, omdat dat meer gebaat is bij verdeeldheid in Palestijns kamp (dat is overigens een aanvechtbaar inzicht)

ontvoering Israëlische jongens op de Westbank 12 juni. Dit weet Israel aan Hamas, naar later bleek ten onrechte. Later bleek dat deze jongens vermoord waren.

reactie van Israel: 600 arrestaties, vernietiging van huisraad en twee huizen van families van de vermoedelijke daders. Moord op een Palestijnse jongen (levend verbrand) door Joodse extremisten.

enkele raketaanvallen vanuit Gaza (waarschijnlijk niet door Hamas maar door meer extremistische groepen) werden door Israël nu ongebruikelijk hard beantwoord. Dat leidde tot meer raketaanvallen, de toestand escaleerde en dat leidde op 8 juli tot de operatie Protective Edge vanuit Israël, eerst alleen vanuit de lucht, later gevolgd door grondtroepen (17 juli).

Op 28 juli bombardeert Israël een park alsmede het belangrijkste ziekenhuis in Gaza, op 29 juli de enige elektriciteitscentrale, op 30 juli en 3 augustus heeft Israël twee door de VN veiliggestelde scholen getroffen. Op 30 juli werd ook een open markt gebombardeerd. Dat alles leidde tot vele tientallen doden, voornamelijk vrouwen en kinderen.

Bij het bestand, een paar dagen geleden waren er aan Palestijnse kant ca. 1900 slachtoffers gevallen, voornamelijk burgers, en aan Israëlische kant 67 (onder wie drie burgers, waarvan een door een raketaanval.) Daarnaast zijn er vele duizenden gewonden en zijn er ernstige tekorten aan voedsel, drinkwater en medicijnen. Er is geen elektriciteit, en de ziekenhuizen kunnen geen plaats meer bieden (de mensen liggen al op de gang). De infrastructuur en honderden huizen liggen in puin. De Hamas raketten troffen in het algemeen geen doel, omdat Hamas niet beschikt over precieze richt apparatuur, en omdat de Israëliërs beschikken over een raketschild, Iron Dome, dat vrijwel alle raketten uit de lucht kan halen. Dit schild is wel enorm duur (ca. € 100.000 per raket), maar Israël kan zich dat permitteren omdat dit systeem grotendeels gefinancierd wordt door Amerika (€ 3 miljard per jaar). Hamas betrekt zijn raketten uit bevriende Arabische landen, met name Iran, maar produceert ze ook in Gaza zelf. Een Hamas raket kost ca. € 1000. (1 % van een Israëlische). Hamas wordt behalve door Iran ook gesteund door Saoedi-Arabië, Turkije en Quatar.

Tot zover de feiten over de recente gebeurtenissen. Nu nog wat achtergrond informatie

De Israëlische bevolking staat in grote lijnen achter de aanvallen in Gaza. 86,5 % wilde de oorlog tegen Gaza voortzetten. Zij zien niet of nauwelijks het humanitaire drama dat zich daar afspeelt – ook al voor de oorlog. Hoe komt dat? In de eerste plaats doordat ze er niet of nauwelijks over geïnformeerd worden. Alle media, kranten en TV, volgen de rechtse overheid en het leger. Er is maar één krant die objectief rapporteert, en dat is Haaretz, maar die heeft maar 77.000 abonnees. Als gemiddelde Israëli moet je echt moeite doen om te weten te komen wat er in de Palestijnse gebieden gebeurt. In de tweede plaats omdat de jarenlange angstpropaganda van de zijde van de overheid (we zijn constant in gevaar; we worden van alle kanten bedreigd; ze hebben het weer op ons Joden gemunt) valt op de vruchtbare bodem van eeuwenlange onderdrukking en vervolging. De Israëlische bevolking is bang. Ze willen niet weten. En in de derde plaats vanwege een moreel superioriteitscomplex, dat eveneens teruggaat op een eeuwenoude traditie van het uitverkoren volk te zijn, en dat nu eveneens gevoed wordt door een overheidspropaganda die wijst op het feit dat “wij Joden ver veheven zijn boven die barbaarse Palestijnen, die zo maar lukraak raketten afschieten op burgers, en (zelfmoord-)terrorisme bedrijven.” Dat de Joodse staat zelf gevestigd is op een traditie van terrorisme (dat heette toen verzet tegen de bezetter), en dat je als onderdrukt en bezet volk weinig andere mogelijkheden hebt wordt gemakshalve over het hoofd gezien.

En aan Palestijnse kant, hoe staat men daar tegenover Hamas? De populariteit va Hamas, die niet gegrondvest was op het geweld van Hamas maar op hun sociale zorg en onderwijs, was tanende, omdat Hamas onder invloed van de Israëlische blokkade niet meer kon leveren. Die populariteit liep verder terug aan het begin van de Gaza oorlog (de meerderheid van de Palestijnen wilde geen oorlog), maar nam snel toe toen de oorlog voortduurde en in wreedheid toenam. We hebben dat vaker gezien: als de burgerbevolking doelwit wordt, dan neemt de solidariteit van de bevolking met de autoriteiten van de eigen oorlogvoerende partij toe. Dat gebeurde in Duitsland en Japan aan het eind van de tweede wereld oorlog, in Mesopotamië (1919, verwoest door de Engelsen), in China (steden verwoest door Japan) en natuurlijk in Nooord-Vietnam. De bedoeling is dan om de vijand te demoraliseren. Het werkt nooit, eerder averechts. Zou Netanyahu dat niet weten? Dan is hij een dwaas. Als hij het wel weet is hij een cynicus die alle hoop op een blijvende vrede heeft opgegeven. “Ik weet niet wat erger is”. (Ian Buruma in NRCHandelsblad. 7 augustus 2014).

Natuurlijk zijn er aan beide zijden nog steeds goedwillende mensen die oprecht vrede willen. Maar het wordt steeds moeilijker om daar openlijk voor uit te komen. Als je als vredesactivist voor je mening wil uitkomen wordt je met de nek aangekeken, en soms zelf fysiek bedreigd. We moeten het diepste respect hebben voor hen die desondanks dapper hun nek blijven uitsteken.

De informatie in dit blog is gebaseerd op de volgende artikelen:

Een ziekelijk gevoel, Trouw 2/8/2014, een interview met de Israëlische schrijver Nir Baram

Zo militant was het in Israel nooit, Assaf Gavron, Israëlisch schrijver, NRCHandelsblad 4 /8/2014

Zoveel geweld om zo’n klein stuk land, NRCHandelsblad, 4/8/2014

Nooit eerder zag ik zoveel haat en agressie, Maaike Hoffer, Trouw, 5/8

Als je abonnee bent van deze kranten zijn de artikelen makkelijk te downloaden (nrc.nl; trouw.nl); vaak kan het tegen betaling ook als je geen abonnee bent. Anders wil het ook nog wel lukken via blendle.nl (geen NRCHandelsblad, wel NRCnext).

Wegens vakantie verschijnt er volgende week geen blog

Backstage – who wants to know?

2 reacties

Why is it important to know what is going on in Israel and Palestine? I mean, to see what really is going on? Not just the outside, the way the conflict between Israelis and Palestinians shows itself to the world, but the background?

It is important because, if we don’t know, we react in an impulsive way. This conflict is eliciting strong emotional responses in most of us. Anger, even rage and hate, may be aroused, causing aggression and prejudice. Of cause behind these reactions pain and grief are aroused, but not wanting to become fully aware of these we turn to more violent thoughts. This negative energy certainly will not bring peace nearer. According to some wise scholars this even indirectly contributes to processes of racism, animosity and even violence in the world. It is also not good for our own health and wellbeing.

It is an interesting question why this conflict arouses more violent emotions in us than other terrible conflicts in the world do (this is certainly true for me). This is a difficult question to answer, and an answer in depth exceeds the space of this column, but some hypotheses can be mentioned. One, I think this conflict connects with our collective guilt feeling about our own hidden racism and the holocaust. Two, this conflict is directly connected with our roots: our Christian and Jewish heritage. Our common history is stored in our genes.

Anyway, taking the effort to see the background of this conflict is a necessary prerequisite for a positive response for several reasons.

First, seeing what really is going on will lead to understanding of both sides. And understanding may help us to feel compassion for the direct and indirect victims – basically all people concerned. Actually, seeing, and keeping looking, even when it is becoming difficult, almost automatically will lead to compassion.

Secondly, seeing the background will give us hope. This may sound strange, because seeing what is going on will make us sad and despairing in the first place. In order to develop hope however we must first connect with our yearning for a better situation. And order to feel this, of course we first have to see the bad situation we want to escape from. Havel said that hope is a quality of the soul, and doesn’t depend on what is going on in the world. “Hope is working for something because it is good, apart from the effect.” That may be true, but this only works if it is preceded by a process of seeing the reality as it is (including ones own despair and rage) and longing for a better future (creating a vision). That process will elicit the motivation to move and to develop hope. Said differently: it will free vital energy.

Thirdly seeing the background is a learning process. It will teach us discernment, meekness, wisdom and peace of mind, especially when we observe our own reactions. It will help us not to judge prematurely, or to react too directly. And it also will help us to find what our heart and hand can do in the situation.

So we can develop compassion, hope and wisdom in stead of despair, anger and rage. Who doesn’t want that? We have to work for it however. As a first step I strongly recommend to do some research. Internet (wikipedia), papers and serious television programs are at your disposal. Of course you also will find biased information, but going on will enable you to separate the chaff from the wheat.

For Dutch readers: in my next blog I will give you some more information of the kind I described above, and help you with some links. For my English readers – you have to do it yourself, because my references will link to dutch articles. You will perfectly capable of doing that, I am sure – of course that is true for the Dutch as well , but I like to give some help 🙂 .

Follow up situation in Bethlehem: The situation in Bethlehem is somewhat better than two weeks ago. The school building is not damaged, and the staff and their family are not hurt. Hopefully the cease fire in Gaza will last; in that case the situation may become ‘normal’ in a few weeks.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker).

Ongezond verstand

1 reactie

Dit voorjaar was het 50 jaar geleden dat Rachel Carson overleed. Met haar boek ‘Silent Spring’ (1962) heeft ze een immense invloed uitgeoefend op de wereld in het algemeen en de milieubeweging in het bijzonder. Op grond van haar autoriteit is DDT bijna in de hele wereld verboden (geweest) met honderden miljoenen doden (voornamelijk door malaria en tyfus) als gevolg. En dat terwijl Rachel Carson zelf geen voorstander was voor een totaal verbod op DDT. . .

Je ziet dat wel vaker. Grote denkers zijm meestal aanzienlijk genuanceerder dan hun volgelingen, die in het algemeen het denken overlaten aan hun idool en zelf niet nadenken. Dat lot trof uiteenlopende denkers en wetenschappers als Newton, Adam Smith, Freud, Marx, en nu dus ook weer Rachel Carson.

Wat was haar werkelijke boodschap? Haar werkelijke boodschap was dat we onmiddellijk zouden moeten stoppen met het maar lukraak gebruiken van insecticiden, omdat die stoffen zich dan zouden ophopen in de bodem en in de voedselketen. Ook zou hun werking dan verloren gaan doordat de te bestrijden insecten er resistentie tegen zouden ontwikkelen. Bovendien zouden deze praktijken leiden tot een aanzienlijk verlies van onze biodiversiteit, met alle gevaren voor onze voedselvoorziening en onze gezondheid van dien. En daarin had ze natuurlijk gewoon gelijk.

Overigens is DDT nog een van de minst schadelijke van die insecticiden, en het zou dan ook met verstand en met mate kunnen worden gebruikt (zoals we ook met antibiotica zouden moeten omgaan), gecombineerd met andere bestrijdingsmethoden van malaria. Dat nu doen we echter niet. Nog steeds houden organisaties als het World Wildlife Fund, het Environmental Defense Fund, de Pesticide Action network (PAN, waar in Nederland onder meer Milieudefensie lid van is) vast aan het volledig stopzetten van DDT. Ook Greenpeace is nog niet volledig door de bocht. Je moet maar durven om al die doden op je geweten te hebben. . . (maar als je niet nadenkt verstoort het ook je geweten niet!)

Anderzijds gaan we rustig door, onder invloed van lobby’s uit de landbouw en vanuit de chemische industrie, met het onverantwoord gebruiken van gifstoffen, zoals legaal als illegaal. Onlangs werden we opgeschrikt doordat het verboden antibioticum furazolidon op grote schaal in het veevoer was terecht gekomen (en overigens werden er toen op economische gronden volstrekt onnodige draconische maatregelen genomen!). En onlangs is bekend geworden dat het overmatig gebruik van neonicotinoïden (waaronder imidacloprid) leidt tot een verarming van de Nederlandse bodem en het oppervlaktewater. Dat heeft weer geleid tot een achteruitgang van de vogelstand – en zal uiteindelijk de voedselproductie bedreigen. Niettemin heeft staatssecretaris Dijksma (PvdA) in april een motie van de kamer waarin een verbod op deze middelen werd bepleit naast zich neergelegd. Een heel aparte manier om de sterfdag van Rachel Carson te gedenken, moet ik zeggen.

Wanneer zullen onze leiders hun verstand gaan gebruiken, in plaats van zich te laten leiden door de korte termijn en allerlei lobby groepen? Waarschijnlijk zal dat pas gebeuren als wij zelf geleerd hebben ondogmatisch te denken, allerlei ideologieën overboord te zetten, en onze waarheden durven op te geven voor een betere. Uit ervaring weet ik dat dit nog een hele klus is.

Mail from Ibrahim out of Bethlehem.

2 reacties

Dear Erik and Ralph,

The situation at the moment in Bethlehem and other places in West Bank is very bad and violent.

Most of the nights I do not go to bed before 4 or 5 o’clock in the morning. There are so much violence around and home searches goes every night. So I remain awake to calm the girls and waiting for when the Israeli soldiers will knock at the home for home search.

This night loudspeakers in mosques in area started at 2:00 am to ask people to go to hospitals to give/ contribute with blood because of hundreds of people injured. Blood bank in west bank does not have enough to help injured people.

Our construction project (building facilities for children with special need, Funded by UAE Gulf 4 Good) in HFS has major delay because of this situation; contractor cannot work because of shootings, settlers attacks and violence in the area. As you may know the school is opposing on e of the large settlements in the area, there daily demonstrations and clashes in the area with Israeli army. The school is literally on front line!

I am very concerned about next school year and the number of students. In 2000 after clashes and shelling of HFS building by Israeli tank, so many students left the school. Parents found the school is unsafe place for their children. Until this moment we do not have students left, the school is in summer vacation.

Our psycho-social support program and trauma counseling will continue in few days after some break in Ramadan. We expect an intense time for the program and for psychologists especially after such wave of violence.

Best regards,
Ibrahim

Dear Ibrahim,

Hopefully the situation will be more or less normalized in a few weeks. There will come a moment when the advantages of stopping the war for both parties will be greater than the advantages of continuing. Maybe they run out of rockets and anti-rocket missiles. Then it is probable that violence in the WestBank also will diminish. Let us hope for the best. Ik admire your courage and resilience. Give my love also to the family. We’ll pray for you.

Erik van Praag

Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochteren van ’s levens hunkering naar zichzelf. (Kahlil Gibran, De Profeet) .

5 reacties

Via een blog van mijn dochter kwam ik op het spoor van Ruut Veenhoven, de ‘geluksprofessor’. Dat wil zeggen dat hij zijn wetenschappelijke carrière wijdt aan het meten van geluk, en aan onderzoek naar hoe je dat geluk kunt bevorderen.

Een waanzinnige onderneming, omdat de resultaten helemaal afhangen van wat je onder geluk verstaat en hoe je dat operationaliseert (meetbaar maakt). Ik heb zijn publicaties niet gelezen, maar ik ben er wel zeker van (mede op grond van mijn wetenschappelijke achtergrond) dat zijn definitie van geluk absoluut niet dekt wat ik onder geluk versta. Dat is namelijk niet alleen zeer moeilijk te omschrijven, maar ook niet te meten, zoals je ook liefde niet kunt meten, of wijsheid of de ‘dark night of the soul’. Wat je kunt meten zijn lichamelijke reacties, uitspraken en gedragingen, en wat je kunt doen is via een ingewikkeld stelsel van theoretische uitspraken en statistische relaties een hulp-begrip construeren dat in de buurt komt van wat jij onder het oorspronkelijke begrip verstaat (en wat een subjectieve keuze is). Dat is wat we bijvoorbeeld gedaan hebben met intelligentie, wat op die manier gereduceerd is tot het begrip IQ. Ook in dat geval dekt het begrip IQ niet wat we intuïtief onder intelligentie verstaan, maar het komt er dicht bij, omdat intelligentie een veel nauwer omschreven begrip is dan geluk of liefde. Die laatste begrippen zijn niet te omschrijven althans niet op een objectieve manier. Het wordt al eeuwen lang geprobeerd, en iedere auteur komt met een andere definitie.

Nu zouden we aan dit alles niet zoveel aandacht hoeven te besteden als er niet op grond van deze ondeugdelijke onderzoeken uitspraken worden gedaan waarvan het waarheidsgehalte op zijn minst twijfelachtig is. Zo is onze professor op grond van zijn eigen en ander onderzoek van mening dat mensen met kinderen in het algemeen minder gelukkig zijn dan mensen zonder kinderen. Hij suggereert bovendien dat het hebben van kinderen het minder gelukkig zijn veroorzaakt.

Het zal je intussen duidelijk zijn dat ik deze conclusies niet voor zoete koek slik. Ik vermoed dat wat de professor meet is dat mensen zonder kinderen een gemakkelijker leven hebben dan mensen met kinderen (dat vermoedde ik al). Maar gelukkiger? Laten we echter eens even aannemen dat zijn conclusies juist zouden zijn. Dan zou een mogelijke gevolgtrekking kunnen zijn dat het causale verband omgekeerd is: mensen die wat minder gelukkig zijn krijgen daarom meer kinderen. Zij zijn in het algemeen ook minder welgesteld, en het is bekend dat minder welgestelden gemiddeld meer kinderen hebben. Bovendien nemen veel mensen kinderen omdat ze in onvrede leven met het bestaan of met hun relatie, en hopen dat het hebben of krijgen van kinderen dat dan zal oplossen, quod non. Dat zou een statistisch resultaat al kunnen verklaren.

Maar er is iets dat veel belangrijker is. Kinderen krijgen vloeit op natuurlijke wijze voort uit de menselijke drang tot voortplanting, uit de levenskracht zelf. Wat dat betreft zijn we gewoon dieren. Daarom zie je dat dierentuinen als criterium kiezen voor het welzijn van dieren in gevangenschap het feit of ze zich al dan niet voorplanten. Het feit dat wij mensen er nu meer en meer voor kiezen om ons niet voort te planten (vaak om zeer legitieme redenen) wijst er mijns inziens op dat er iets fundamenteel mis is met de geestelijke gezondheid van de mensheid. Het zou een collectieve reactie kunnen zijn op de overbevolking.

Natuurlijk betwist ik niemand het recht op de vrije keuze voor het niet hebben van kinderen. Maar collectief gesproken zie ik het als een beperking van onze collectieve vitaliteit. Ik geloof dan ook niet dat het een oplossing is voor het bevolkingsvraagstuk. Die oplossing moet komen van een grondige aanpak van het armoedevraagstuk.

Dus, als je van elkaar houdt, laat je dan niet weerhouden door uitspraken van de geluksprofessor. Kies je voor een gemakkelijk leven, of voor een vervullend leven? In het laatste geval: volg je hart. Durf je over te geven aan de levenskracht zelf, zonder al te veel te redeneren. Tien tegen een dat er dan kinderen komen, als je niet onvruchtbaar bent. En als je weerstand voelt tegen het ouderschap? Realiseer je twee dingen: één, al doende zul je het leren en er aan groeien; je hoeft niet alle muizenissen van te voren in je hoofd te halen, en twee: inderdaad: je leven met kinderen wordt niet makkelijker, maar als regel wel onnoemelijk rijker.

As a rock in the waves.

1 reactie

This time I give my blog space to Ibrahim Issa, director of of the Hope Flowers School for Peace Education in Betlehem. They now need our support more than ever.

Dear friends of the Hope Flowers School,

I am writing to keep in touch with you, inform you about the situation of HFS and share with you some good news.

As you may know, the situation in our area has escalated in a very bad and violent way. Clashes between Palestinians and Israelis soldiers happen on a daily basis in Bethlehem and in other areas in the West Bank. Israeli settlers attack the Palestinian population on a daily basis. The HFS neighborhood has been attacked several times during the last month and was subjected to home search actions and violence in the past month.

The HFS is now in summer vacation, we do not even have summer school this period due to Ramadan. But we are planning to start the new school year on 22 August. We are very concerned that the school year will be affected in case violence continues in our area. But we certainly shall go on with our business that is more needed than ever.

This ongoing situation was to be predicted since more than two years; poverty, closure and hard living conditions were symptoms of the hard life for a majority of the Palestinians. To give you an idea how bad the situation is, at HFS we had to provide hot meals for malnourished students and to provide basic supplies for children like clothing, back bags, stationary and this year even shoes.

We have been working since more than a year with the Ministry of Foreign Affairs in Germany to fund our Trauma Training program. Our program is based on our joint program between 2005-2009 and the evaluation and assessment conducted afterwards. The outcome of this was taken into consideration and we have modified our program. A proposal was developed in consultation with Prof. David Becker / German Consultant for the Ministry of Foreign Affairs and submitted to the Ministry.

We are glad to inform you that the German Ministry of Foreign Affairs has approved a grant for HFS for this program. Our contract is for six months right now, but we are hoping to develop this in a three years program and are looking for additional funding.

We’ll hope for the best.

Yours kindly, Ibrahim Issa , director.

For more information: https://www.facebook.com/HopeFlowersSchool/info https://www.hopeflowersschool.org.

We gaan over tot de orde van de dag.

Geef een reactie

Echt – voor vier jaar de laatste keer.

De wereld is verslaafd aan voetbal, omdat het de ultieme metafoor is voor de tijd waarin we leven: voor het leven zelf. (David Winner in NRC/Handelsblad, 28 juni 2014). We moeten nu dus afkicken – en dat valt niks mee, al is het ook wel weer een opluchting, zoals we opgelucht zijn na iedere verslaving waarvan we afkicken. Maar om mezelf bij dit afkicken te helpen, hier nog enkele afsluitende opmerkingen

In de eerste plaats over Studio Brasil, het begeleidende programma van de NOS. Als ik ergens aan verslaafd raakte, dan was het daaraan. Wat een goede televisie! Alle lof voor de samenstellers, en voor hun keuze van de gasten. Alle lof ook voor Henri Schut. Eindelijk eens een presentator met een prettige uitstraling en geen spoor van opgefokt ego (al moet ik zeggen: Tom Egberts en Jack van Gelder komen ook een heel eind). En wat heb ik genoten van de prachtige muziek van Milow. En tenslotte: wat een vondst om er een huiskamer van te maken. Dit was echt samen voor de buis – zoals u merkt is enige nostalgie mij niet vreemd. Volgens mij vond er in dit team ook een echt groepsvormingsproces plaats, parallel aan dat bij de spelers. Zij zullen ook wel met weemoed afscheid nemen van hun dagelijkse gezellige samenzijn.

“In termen van populariteit en verafgoding heeft voetbal de film verdrongen. En popmuziek. En literatuur. Geen van die cultuuruitingen brengt complete volksstammen op de been als het wereld kampioenschap voetbal.” (David Winner – what’s in a name). We moeten niet onderschatten wat dit doet voor de stemming van een land, en welke gevolgen dat heeft. Is het toeval dat toen de Duitse amateurvoetballers in de finale van 1954 de veel betere geachte Hongaren versloegen tegelijkertijd het ‘Wirtschaftswunder’ op gang kwam? Is het toeval dat ‘ons’ dramatische verlies in 2001 onder leiding van Van Gaal, tegen de Ieren) voorafging aan de opkomst en moord op Fortuyn, en de ontreddering die dat teweeg heeft gebracht?

Er is nog veel meer over te vertellen (lees voor de somma van € 0,29 het genoemde artikel van David Winner, https://www.nrc.nl/handelsblad/van/2014/juni/28/universeel-drama-rond-een-bal-1395971), maar ik laat het hierbij.

Als het zo is, dat voetbal de stemming in een land kan beïnvloeden, en daarmee de hele gang van zaken, dan rijst er een interessante vraag: hoe kunnen we voetbal inschakelen om de grote problemen van deze tijd aan te pakken: oorlog, armoede, de ecologische en economische problemen? Ik las dezer dagen een open brief aan Robben, waarin hij gevraagd werd zich in te zetten voor diegenen die slachtoffer zijn van de gaswinning in zijn geboortedorp Bedum (en omstreken). Tja, zoals er ambassadeurs zijn van NGO’s, zo zijn er misschien onder voetballers ook wel pleitbezorgers te vinden voor een maatschappelijk verantwoorder politiek (zonder in partijpolitiek te vervallen). Een schone taak voor hen die toegang hebben tot voetballers. En voor ons?

The day after.

1 reactie

Vooruit dan . . . voor een keertje nog: over voetbal.

Over de wedstrijd van (eer)gisteren: volgens mij heeft het beste team gewonnen. Schneider was een andere mening toegedaan (maar hij speelde niet al te goed); Vlaar daarentegen was het met me eens (maar die speelde dan ook geweldig, en had dus verder geen excuses nodig). De teams ontliepen elkaar niet veel, maar over de hele wedstrijd gezien waren er meer goede passes (goed geplaatst, en prachtig aangenomen) van de Argentijnen dan van de Nederlanders. Vooral Kuyt en Schneider hadden toch wel erg veel missers, en de balaanname was ook niet al te best als de pass wel goed was. Alleen in de twee fasen dat Nederland wel goed speelde (in de tweede helft en in de verlenging), ging het beter.

Ik was dus wel teleurgesteld na afloop van de wedstrijd, maar niet zo verslagen als vele anderen, onder wie een goede vriend, van wie ik dat nu niet zo verwacht had. Wonderlijk wat voetbal met ons kan doen. . .

Er zijn wel een paar interessante observaties achteraf te maken. In de eerste plaatse was ik verbaasd over al die commentatoren (Bert van Marwijk, Ronald de Boer, Jan en Youri Mulder, Pierre van Hooijdonk, Co Adriaanse) die allemaal zeiden: ‘dat moeten we wel kunnen winnen’, en er ook vrij zeker van waren dat we zouden winnen. Ik begreep daar niets van, want ik was daar zelf allerminst van overtuigd. Die mening deelde ik overigens met Van Gaal, die daar ook niet zeker van was, en met Hugo Borst, die als enige een afloop met strafschoppen voorspelde.

In mijn vorige blog heb ik Van Gaal zeer bewonderd vanwege zijn superieure leiderschap. Sindsdien las ik een artikel in de De Groene van 3 juli j.l., waarin de stelling werd behandeld van Lord Acton: “Macht corrumpeert, en absolute macht corrumpeert absoluut (1887)”. Deze stelling wordt in dat artikel geadstrueerd met vele voorbeelden (onder andere Blair, George W Bush en Berlusconi), maar of de stelling altijd opgaat blijft onzeker. Ik pleeg die stelling vaak te parafraseren als: succes is de grootste bedreiging voor een leider. Het kan veroorzaken dat de leider gaat lijden aan zelfoverschatting, ontoegankelijk wordt voor kritiek en daarmee zijn flexibiliteit verliest. Zou dat ook met Van Gaal gebeurd zijn? Hoe is het anders te verklaren dat deze meester-strateeg in deze wedstrijd tegen Argentinië niet minder dan vijf cruciale strategische fouten maakte? (waarover ik overigens niets heb gelezen en gehoord in de nabeschouwingen – ook al weer zo vreemd). U gelooft me niet? Hier komen ze:

Een: waarom laat je Nigel de Jong spelen, als je weet dat je een grote kans loopt die te moeten wisselen, en je prima vervangers voor hem hebt, met name Clasie? Waarom spaar je hem niet voor een eventuele finale, en houd je een wisselmogelijkheid over?

Twee: waarom laat je Van Persie spelen, die niet helemaal in goede doen is na een griepje (en toch al niet zo geweldig speelt), terwijl je de kans loopt hem te moeten wisselen, en je niet minder dan drie uitstekende vervangers voor hem hebt, te weten Huntelaar, Depay en Lens? Waarom spaar je hem niet voor een eventuele finale, en houd je een wisselmogelijkheid over?

Drie: waarom wissel je Van Persie, terwijl je weet dat je daarmee je beste keeper voor de strafschoppen niet meer kunt inzetten, en je weet dat er een vrij grote kans is dat zelfs na deze wissel het karwei niet in de beschikbare speeltijd geklaard kan worden?

Vier: waarom laat je de strafschoppen serie beginnen met de minst ervaren schutter? Als het zo is, dat geen van de specialisten als eerste een strafschop wilde nemen hoe komt het dan dat je gezag niet kon laten gelden (op een stimulerende manier)?

Vijf, hoe kan het bestaan dat Cillesen niet op de hoogte was van het feit dat Messi de laatste tijd altijd rechts van de keeper (voor hem dus links) inschiet? Deze informatie was volgens Hugo Borst bekend en aan Oranje meegedeeld. Heeft Hoek dat niet doorgegeven aan Cillesen? Of was er een communicatiestoornis tussen Van Gaal en Hoek? Of was Cillesen eigenwijs?

Maar wie weet wat er in het hoofd van Van Gaal is omgegaan – ik in elk geval niet. Ik kan dit alles niet anders uitleggen als de onrealistische verwachting – een gevolg van de eerdere successen? – dat er wel in de reguliere speeltijd gewonnen kon worden. Dit zou inderdaad gekund hebben, maar het punt is dat je dat niet zeker weet, en dus een goed plan B moet hebben (en C, voor als je achter komt te staan). Juist van Van Gaal, de meester, had ik dat verwacht. Ik neem niets terug van de lof die ik hem in mijn vorige blog heb toegezwaaid, maar zijn leiding in deze halve finale vond ik niet sterk.

Veel boosheid richt zich op Robben, die de enige kans van de wedstrijd, vlak voor het eind van de speeltijd, niet kon benutten. Maar dat vind ik niet terecht. Een wedstrijd wordt verloren of gewonnen door het hele team, zoals ze zelf steeds benadrukten. De coach en zijn staf horen daarbij. En ook de fantastische verdedigers Vlaar, De Vrij en Janmaat. Wat Vlaar betreft: het leek wel of de dagen van good old Jaap Stam weer waren teruggekeerd. Of Rinus Israels. Kortom, “we” hebben verloren, maar ik heb die avond veel moois gezien. Waarmee ik mijn beschouwingen over het voetbal maar wil afsluiten. Want wat weet ik er eigenlijk van. . .